Πυροσβέστης για φίλημα. [✔]

17. (Επιλογος.)

[...]

"Σήκω μωρο μου." Άκουσα την φωνη του μπαμπα μου.

"Τι έγινε? Ο Μάνος?"είπα και ανασηκωθηκα.

"Τον βρηκαν."

"Που είναι?"

"Με τον γιο του."

Σηκώθηκα απο τον καναπέ που βρισκόμουν ξαπλωμένη και ειδα τον Τηλέμαχο να μου χαμογελάει.

"Στο είπα οτι θα πάνε όλα καλά."

"Ναι."

"Τι έγινε?"

"Είχε εγκλωβιστεί σε ένα μικρό τμήμα του κτηρίου και τον μπέρδεψαν με κάποιον αλλον. Τον θεωρούσαν πεθαμένο μέχρι να αναγνώρισω το πτώμα του."

"Τι? και η φωτιά?"

"Ηταν τυχερός που είχε σβήσει και ηταν υπο έλεγχο, αν συνέχιζε θα ηταν νεκρός τώρα."

"Θέλω να τον δω."είπα και σηκωθηκα.

"Έρχεται."

"Πήγαινε να ετοιμαστείς."μου είπε η Φαίη.

Ανεβηκα να κάνω ένα γρήγορο μπάνιο και αλλαξα ρούχα. Φορεσα ενα φουστανακι μαύρο και κατέβηκα με γρήγορα βήματα. Μόλις είχε μπει σπίτι ο Μανος....ειχα ακουσει το κουδούνι πριν και ήξερα οτι είχε ερθει.

"Μανο!"

"Μωρο μου."

Με σήκωσε αμέσως και στριφογυρνουσαμε. Με φιλούσε σαν να ηταν η τελευταια φορά που θα με εβλέπε. Είχα αναγκη το φιλί του και μου το έδινε. Το παθος μας κατεκλεισε αγνοώντας τους υπόλοιπους μέσα στο σπίτι.

"Πέθανα απο την αγωνία μου." του ψιθυρισα.

"Το ξέρω μωρο μου, συγγνώμη."

"Γαμωτο πως θα αντεξω την δουλεια σου? Κάθε φορά θα περναω τα ίδια?"

"Αντεχεις?"

"Μαζί σου τα παντα!"

"Ωραία!" είπε και με φίλησε.

~*~

Μετα απο δυο χρόνια.

"Ελα ρε μαμα."

"Δημήτρη δεν μπορώ."

"Μπορείς."

"Καλα, παω αλλα αν παθω κατι..."

"Δεν θα παθεις." ειπε και μου έδωσε εναν μαρκαδόρο μαυρο.

Μπήκα μέσα στο δωμάτιο που κοιμόταν ο Μάνος και περπατησα σιγά σιγά να μην τον ξυπνησω.

Άνοιξα το καπάκι και άρχισα να ζωγραφίζω στο πρόσωπο του Μάνου.

Εκανα ενα παιδάκι μικρό τον Δημήτρη και μετα εμένα και τον Μανο και στην κοιλιά του έκανα ένα άλλο παιδάκι.

Απομακρύνθηκα απο κοντά του και έγραψα στόν καθρέφτη με κοκκινο μαρκαδόρο -αυτή τη φορα-

"καλημέρα, μην νευριασεις σε αγαπώ.
Υ.Γ: σε περιμένω κάτω."

Βγήκα εξω απο το δωματιο και είδα τον Δημητρη να με περιμένει.

"Αποστολή εξετελεσθη." του ειπα
"Give me five."είπε και γουρλωσα τα ματια μου. Αχ έχει μεγαλώσει!

"Άντε μαμά!"είπε και ενωσαμε τα χέρια μας δυνατά.

"Εβελίνα!"άκουσα την φωνη του .

"Ωχ!" είπε ο μικρός και εξαφανίστηκε στο δωμάτιο του.

Άρχισα να κατεβαινω τις σκάλες γρήγορα και εκατσα στο σαλόνι.

Μετα απο λίγο κατέβηκε και εκείνος και με πλησίασε.

"Καλημέρα μωρο μου!" είπε και με αγκάλιασε.

"Καλημέρα."

"Μμμμ....μωρο μου?"

"Ναι?"

"Μπορείς να μου πεις γιατί είμαι σαν τον πίνακα ζωγραφικης του παιδιού?"

"Μανο?"

"Που είναι ο μικρός?"

"Δεν το εκανε ο Δημήτρης, εγώ το εκανα."είπα και σήκωσε το φρύδι του.

"Μωρο μου ελα λίγο μαζί μου."είπα και τον οδήγησαν μπροστά απο εναν καθρέφτη.

"Μωρο μου τα είδα." είπε και αναφερόταν στις υπέροχες ζωγραφιές που του εκανα .

"Και τι βλέπεις?" κοιτούσε τον εαυτό του κα απορουσε.

"Λοιπον."είπα και στάθηκα διπλα του."αυτός είναι ο Δημήτρης"είπα και έδειξα το παιδακι "κι αυτοι οι δυο εμεις."συνέχισαν δείχνοντας στο προσωπο του. "Και αυτό εδώ" είπα και ακουμπησα την κοιλιά του "είναι ενα μωρακι, το δικο μας μωρακι."είπα και έφερα το χερι του την κοιλιά μου.

"Είσαι έγκυος?"

"Ναι!"

"Με κανεις τον πιο ευτυχισμένο ανθρωπο στον κόσμο."είπε και με φίλησε.

~*~

Τέλος!

******

Αυτή η ιστορία έφτασε στο τέλος της ευχαριστώ όσους με στήριξαν και σε αυτή την ιστορία....ελπίζω να με ακολουθήσεις και στις υπόλοιπες μου ιστορίες...

Ελπίζω να σας άρεσε και να σας ταξίδεψε.....

Φιλάκια πολλά😙😙

Μαλού....