Πυροσβέστης για φίλημα. [✔]

11.

"Η μαμά έφυγε επειδή είμαι κακό παιδί?"

"Όχι, είσαι το καλύτερο παιδί." ειπε  ο Μανος καθώς μας πλησίασε.

"Και γιατί έφυγε τότε? Εσύ φταις?"

"Όχι, ούτε ο μπαμπάς φταίει."είπα εγώ και τον χαιδεψα.

"Θα ξανά έρθει στο σπίτι μας?"

"Όχι παιδί μου δεν θα έρθει." Είπε ο Μάνος απότομα. Του έκανα νόημα να ηρεμήσει.

"Δεν με αγαπάει."

"Σε αγαπάει."

Ο μικρός κούνησε πάλι το κεφάλι του αρνητικά

"Δημήτρη τι λες να με βοηθήσεις καπου?" Τον ρώτησε ο Τηλέμαχος
"Που?"

"Έλα μαζί μου."Είπε και τον πήρε από το χέρι. Μπήκαν στην κουζίνα και άρχισαν να φτιάχνουν κάτι.

Αυτό κι αν είναι μια ωραία εικόνα! Η Φαίη τους κοιτούσε και στα μάτια της έβλεπες την αγάπη.

Για λίγο είδα το χαμόγελο στο παιδικό προσωπο του Δημήτρη και ίσως ξέχασε ότι η Νίκη έφυγε.

Μια στιγμή που την χρειαζόμασταν όλοι και περισσότερο ο Μανος.

[...]

"Σκέφτηκα να πάμε μια εκδρομή."είπε ο Μανος ενώ καθόμασταν στο σαλόνι.

Τον κοίταξα αμέσως.

"Θα κάνει καλό στο παιδί να ξεφύγει λίγο."

"Που?"

"Ο μπαμπάς του Τηλέμαχου έχει μερικά διαμερίσματα σε μια περιοχή έξω από την πόλη."

"Εντάξει, πότε θέλεις να ετοιμάσω τα πράγματα του?"

"Θα το κάνω εγώ αυτό, πήγαινε να φτιάξεις τα δικά σου."

"Κι εγω θα έρθω?" Είπα αμέσως την σκέψη μου.

"Ναι μωρό μου, άντε!" Είπε και σηκώθηκε.

Έπιασε το τηλέφωνο του και πληκτρολόγησε εναν αριθμό.

"Έλα φίλε."

"Πες στον γέρο-Μιχάλη να αρχίσει τις ετοιμασίες."είπε και μάλλον μιλούσε στον Τηλέμαχο.

"Σε δυο ώρες έξω από το σπίτι μου."είπε και το έκλεισε.

Σε δυο ώρες? Τόσο γρήγορα?

Έβλεπα τις κινήσεις του και πηγαινε πάνω κάτω κανονιζοντας διάφορες εκκρεμότητες....ακόμα και άδεια πήρε από το κινητό ζητώντας να αναλάβει κάποιος άλλος την θέση του για λίγες μέρες.

Γιατί τον παρατηρώ τόση ώρα? έχω να φτιάξω την βαλίτσα μου.

Βρέθηκα αμέσως μπροστά του και τον φίλησα με πάθος. Έμεινε να με κοιτάει για την αντίδραση μου.

"Τι? Φευγω!" Ειπα και άνοιξα την πόρτα.

Έφτασα γρήγορα στο σπίτι μου και άρχισα να ετοιμάζω την βαλίτσα μου.

Έβαλα όλα όσα ήθελα να πάρω μαζί μου και αφού ενημέρωσα το Συμβούλιο των τριών έφυγα για το σπίτι του Μάνου.

Βρήκα έξω από την πόρτα βαλίτσες και μου φάνηκαν αρκετές.

Τι στο καλό? Κανένα μήνα θα λείπουμε?

Μπήκα μέσα και ο μικρός έτρεχε πάνω κάτω για να μαζέψει τα αγαπημενα του παιχνίδια και να τα πάρει μαζί του.

Τον βοήθησα και σε λίγη ώρα ήμασταν όλοι έτοιμοι για να αναχωρησουμε.

Ο Μάνος οδηγούσε και δίπλα του ο Τηλέμαχος και πίσω ο μικρός, η Φαίη και εγώ.

Κατά την διαδρομή μας άκουσα τον Τηλέμαχο να λέει στον Μάνο αν είναι σίγουρος για αυτή την εκδρομή και ότι μπορούμε να πάμε κάπου αλλού αλλά ο Μανος ήταν κάθετος με αυτό.

Μετά από μιάμιση ώρα μέσα στο αμάξι φτάσαμε επιτέλους στον προορισμό μας.

Πήραμε τα πράγματα μας και πλησιάσαμε το μπαμπά του Τηλέμαχου που μας περίμενε έξω στην αυλή πίνοντας τον καφέ του.

"Καλώς τους!" είπε με μεγάλο ενθουσιασμό ο κύριος Μιχάλης.

Χαιρέτησε πρώτα τον Τηλέμαχο και τον Μάνο και σειρά είχαμε η Φαίη και στο τέλος εγώ.

Η Φαίη ήταν αρκετά αμήχανη καθώς γνωρισε τον πατέρα του και επρόκειτο να γνωριστεί και με την μητέρα του.

"Τηλεμαχε!"άκουσα μια γυναικεία φωνή να φωνάζει. Μια όμορφη κοπέλα εμφανίστηκε μπροστά μας και πήδηξε επάνω στον Τηλέμαχο κυριολεκτικά. Η Φαίη πια κοιτούσε έκπληκτη και είχε στο βλέμμα της μια απορία όπως κι εγω.

"Ηρέμησε μικρή."

"Μου έλειψες, γαϊδούρι."

"Κι εμένα." είπε και την φίλησε γλυκά στο μέτωπο.

"Μάνο!" Συνέχισε με τον ίδιο ενθουσιασμό και τον αγκάλιασε.