Πυροσβέστης για φίλημα. [✔]

7.

[...]

Βρισκομουν εξω απο το σπιτι του Μάνου και χτύπησα το κουδούνι περιμένοντας να μου ανοίξουν.

Στην πόρτα εμφανίστηκε ο μικρός και αμέσως χαμογέλασε.

Μπήκα μέσα αρκετά χαρούμενη σκεπτόμενη ότι θα ξανά δω τον Μάνο μετά τη χθεσινή μας έξοδο και ήμουν αρκετά ενθουσιασμένη.

Περπάτησα λίγο και βρέθηκα να αντικρίζω τον Μάνο με την Νίκη να φιλιούνται. Τι στο καλό συμβαίνει?? Δεν μπορεί!

Κοιτούσα μια αυτόν και μια την Νίκη που είχαν πια απομακρυνθεί. Εκείνη είχε σχηματίσει μια αυταρέσκεια στο πρόσωπό της ενώ ο Μάνος με κοιτούσε. Προσπαθούσε να μιλήσει αλλα δεν έβγαιναν λεξεις από το στόμα του. Προφανώς γιατί δεν ήξερε πως να εξηγήσει όλη αυτή την κατάσταση μπροστα στο μικρό και οι δικαιολογίες του θα ήταν για τα σκουπιδια. Πήρα μια βαθιά ανάσα και κοίταξα τον μικρό δίπλα μου.

"Πάμε να παίξουμε?" Τον ρώτησα και έγνεψε καταφατικά.

Ο Δημήτρης μου έπιασε το χέρι και με τράβηξε προς το δωμάτιο του.

Καθίσαμε κάτω στο χαλί και ο μικρός άρχισε να παίζει με τα παιχνιδια του ενώ στο δικό μου μυαλό γυρνούσε ξανά και ξανά η ίδια σκηνή με τον Μάνο και την Νίκη.

Ειναι ενας ηλίθιος!

Ένας βλάκας!

Που ξέρει μόνο να παίζει και να πληγώνει τις γυναίκες!

Όχι! Δεν ειναι αληθεια αυτο! Για ποιο όμως λογο να την φιλήσει? Εβελινα είναι η γυναίκα του, φυσικά θα την φιλάει και θα κάνουν έρωτα, είναι φυσιολογικό για ένα παντρεμένο ζευγάρι αυτό. Αλλά ο Μάνος και η Νίκη δεν είναι ένα συνηθισμένο ζευγάρι. Αυτοί οι δυο δεν είναι μαζί! Απεχθάνεται ο ένας τον άλλον και μένουν ακόμα στο ίδιο σπίτι για το παιδί. Τουλάχιστον έτσι μου είχε πει ο Μάνος. Αν ειναι ψεματα αυτά? Όχι δεν είναι!

Άκουσα την πορτα να κλείνει δυνατά...Προφανώς κάποιος θα έφυγε για την δουλειά του.

Στο δωμάτιο εμφανίστηκε σιγά σιγά η φιγούρα του και με κοιταξε με ένα απολογητικό ύφος.

"Έλα λίγο να σου πω."

"Δεν μπορώ τώρα είμαι απασχολημένη."του ειπα δίχως να τον κοιτάξω.

"Εβελινα..."

"Κύριε Μάνο δεν έχουμε κάτι να πούμε." Τον διέκοψα.

"Εβελινα τώρα."μου φωναξε και η φωνη του με τρομαξε οπως και τον μικρο που τον κοιταξε με απορια.