ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 61

Το εστιατόριο κλείνει; Πως γίνεται αυτό; Αφού οι δουλειές πήγαιναν καλά και κάθε βράδυ ήμασταν κάτι παραπάνω από γεμάτοι. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό! Αμέσως έτρεξα έξω και πείρα τηλέφωνο τον Fabian! Άτιμε Γάλλε σεφ! Μου έδωσες την ελευθερία μου και τώρα θες να μου την πάρεις πίσω; Και ενώ ήμουν έτοιμη να τον βρίσω αλλά Ελληνικά η θλίψη στην φωνή του με σταμάτησε. Ήταν συντετριμμένος... όπως μου είπε η γυναίκα του τον κεράτωσε με έναν υπάλληλό του, ζητά διαζύγιο και διεκδικεί την μισή του περιουσία. Για αυτό και αναγκάζεται να κλείσει το εστιατόριο στην Αθήνα. Τι θα γίνει τώρα;

Επέστρεψα στην κουζίνα αμίλητη. Ο χώρος που έβλεπα μπροστά μου αδιάφορος, τα πρόσωπα που χαμογελούσαν και με συντρόφευαν έναν χρόνο μοιάζουν τόσο άψυχα... Λες και είναι ρομπότ. Με το ζόρι κάνουν την δουλειά που μέχρι χθες λάτρευαν.

-Τι θα κάνουμε τώρα; Ρώτησε η Βάσω.

-Τίποτα. Στο ταμείο ανεργίας και άμα βρούμε καμιά δουλίτσα έχει καλώς. Απάντησε ο Χάρης και συνέχισε την προετοιμασία των πιάτων. Και έτσι κύλισε όλη η βραδιά. Γεμάτη θλίψη, απογοήτευση και αβεβαιότητα για το μέλλον. Κατά το κλείσιμο είδα και τον προϊστάμενο μου. Ο καημένος ο Γιώργος. Έμοιαζε σαν χαμένος. Πώς να μην ήταν άλλωστε αφού η γυναίκα του ήταν έγκυος στον όγδοο μήνα και αυτόν απολύονταν. Κλείδωσα το μαγαζί και περίμενα το ταξί να με παραλάβει. Μετά από μερικά λεπτά εμφανίστηκε μπροστά μου.

-Που να σας πάω; Με ρώτησε ο ταρίφας. Πήγα να πω την οδό του σπιτιού μου μα στο τέλος είπα του Φοίβου. Τον έχω τόσο μεγάλη ανάγκη αυτή την στιγμή. Τον χρειάζομαι μήπως και μπορέσω να ξεχάσω την κεραμίδα που μου ήρθε. Όταν έφτασα, πλήρωσα τον οδηγό και με γρήγορα βήματα βρέθηκα στην πόρτα του. Χτύπησα το κουδούνι και περίμενα πως και πώς να χωθώ στην αγκαλιά του μα όταν άνοιξε η πόρτα μπροστά μου βρέθηκε η Ισιδώρα. Τα έχασα!

-Ζωή; Τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα; Με ρώτησε και στραβοκατάπια. Ύστερα είδα τον Φοίβο να έρχεται προς το μέρος μας και να κοκαλώνει.

-Είχα μιλήσει με τον Φοίβο χθες για να κανονίσουμε για την τούρτα του γάμου. Του είπα πως δεν είχα και πολύ χρόνο ελεύθερο και αν θα μπορούσαμε να συναντηθούμε μετά την δουλειά. Δεν στο είπε; Ξεφούρνισα το ψέμα μου και εκείνη κοίταξε τον Φοίβο έκπληκτη.

-Σόρρυ βρε Ζωή. Το ξέχασα τελείως. Είπε ο Φοίβος και με κοίταξε ένοχα.

-Δεν πειράζει αγάπη μου. Αφού ήρθε η κοπέλα μέχρι εδώ. Πέρασε μέσα να συζητήσουμε. Απάντησε η Ισιδώρα γλυκά και μου έκανε χώρο να περάσω. Ένιωθα τόσο άβολα. Εκείνη χωμένη στην αγκαλιά που τόσο ποθούσα και εκείνος τίποτα. Δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί την κατάσταση.