ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 40

Έφτασα στο αεροδρόμιο γεμάτη με ανάμεικτα συναισθήματα. Από την μια ήθελα όσο τίποτε άλλο να φύγω, αλλά από την άλλη φοβόμουν την ζωή σε μια ξένη χώρα. Η Ελπίδα δίπλα μου με αποχαιρετούσε με δάκρυα στα μάτια.

-Καλό ταξίδι Ζουζου! Να περάσεις όμορφα. Το αξίζεις. Μου ψιθύρισε στο αυτί και μου χαμογέλασε. Όταν της είπα πως θα φύγω στην αρχή έβαλε τα κλάματα αλλά γρήγορα συμφώνησε πως αυτό το ταξίδι θα μου έκανε καλό και θα ξεπερνούσα τον Φοίβο.

-Είσαι σίγουρη; Μπορείς ακόμα να το ακυρώσεις. Μου είπε η μητέρα μου κλαίγοντας και με αγκάλιασε σφιχτά.

Μόλις ενημέρωσα τους δικούς μου για το πρόγραμμα του πανεπιστημίου η μάνα μου έπεσε να πεθάνει. «αν πάθεις κάτι δεν θα μπορώ να έρθω», «με εγκαταλείπεις», «θα τρελαθώ αν φύγεις», «που θα πας μακριά μας κοριτσάκι μου», «ο πατέρας σου φταίει για όλα», ήταν μερικές από τις φράσεις της.

-Μαμά! Θα είμαι μια χαρά, θα σας παίρνω κάθε μέρα τηλέφωνο.

-Άσε ρε γυναίκα το παιδί. Δεν πάει και στο πόλεμο. Την μάλωσε ο μπαμπάς μου.

-Εσύ μην μιλάς. Εσύ φταις που το παιδί φεύγει. Αν του απαγόρευες να φύγει δεν θα ήμασταν έτσι τώρα.

- Τασία! Της φώναξε και με αγκάλιασε.

-Σ' αγαπώ πολύ μπαμπάκα.

-Και γω μάτια μου. Να προσέχεις. Για ότι και αν χρειαστείς μην διστάσεις να μας πάρεις. Να προσέχεις τα χρήματά σου, την ταυτότητά σου και τις παρέες σου.

Τους αποχαιρέτησα όλους και την υπόλοιπη παρέα που ήρθε να με δει και ξεκίνησα να βγάλω το εισιτήριό μου. Έδωσα την βαλίτσα μου στην υπάλληλο να την ζυγίσει και την ευχαρίστησα. Περπάτησα στον διάδρομο για τον έλεγχο των χειραποσκευών και περίμενα την σειρά μου.

-Ζωή! Άκουσα μια φωνή και γύρισα αμέσως. Ένας λαχανιασμένος Πάρις έπεσε στην αγκαλιά μου.

-Τι κάνεις εδώ;

-Σήμερα φεύγει η κολλητή μου χαζούλα. Δεν μπορούσα να μην έρθω. Ένας Θεός ξέρει πότε θα την ξανά δω.

-Σε έξι μήνες.

-Δεν είναι λίγοι οι έξι μήνες κοπελιά. Θα μου λείψεις.

-Και μένα.

-Να περνάς καλά. Και μην μάθω ότι έκατσες φρόνημα. Μου είπε πονηρά και μου έκλεισε το μάτι.

Μετά από αρκετές ώρες προσγειώθηκα στο «Lyon-Saint Exupéry Airport». Μόλις κατέβηκα τα μάτια μου ταξίδευαν δεξιά και αριστερά προσπαθώντας να απομνημονεύσουν και την παρά μικρή εικόνα. Ένας τεράστιος χώρος ξεχύνονταν μπροστά μου. Με τεράστια τζάμια αντί για τοίχους εκμεταλλευόμενα το ηλιακό φώς, στηριζόμενα σε έναν περίτεχνο μεταλλικό σκελετό με περίεργο τριγωνικό σχήμα. Μια αρχιτεκτονική εντελώς διαφορετική από τα ελληνικά δεδομένα και άκρως εντυπωσιακή. Το πάτωμα φτιαγμένο από γρανίτη και αρκετά προσεγμένο. Εκατοντάδες μαγαζιά με όλων των ειδών τα προϊόντα συμπλήρωναν τον χώρο, ικανά να ικανοποιήσουν και τον πιο απαιτητικό ταξιδιώτη.