ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 35

Ένας μήνας, δύο, τρεις... ο καιρός πέρναγε δύσκολος. Δύσκολα όμως έβλεπα και τον Φοίβο. Ήταν τόσο πνιγμένος και αγχωμένος με το διάβασμα που δεν τον είδα καθόλου. Πάνε δυο μέρες τώρα και δεν με έχει πάρει τηλέφωνο. Ήθελα να τον πάρω εγώ, αλλά δεν θέλω να τον διακόψω. Το έχει βάλει πείσμα να τελειώσει την σχολή ακριβώς στα τέσσερα έτη. Τι μπορούσα να κάνω; Μόνο υπομονή.

Και έτσι ήρθαν τα Χριστούγεννα. Επέστρεψα πίσω στην πόλη μου. Την Αλεξανδρούπολη. Στην άλλη άκρη της Ελλάδας. Φόρεσα το πιο ζεστό μου χαμόγελο και βγήκα από το βαγόνι του τρένου για να συναντήσω τους γονείς μου. Μόλις με είδε η μητέρα μου, έτρεξε κοντά μου και με αγκάλιασε σφιχτά. Με έσφιγγε λες και είχε χρόνια να με δει και όχι μήνες. Φυσικά μαζί με τις αγκαλιές πήγαν και τα παράπονα. Πως χλόμιασα, πως αδυνάτισα, πως πρέπει να τρώω... Κοίταξα τον πατέρα μου για υποστήριξη όπως κάθε φορά και εκείνος κούνησε καταφατικά το κεφάλι και άλλαξε θέμα. Έτσι γίνεται τα τελευταία δυο χρόνια που έφυγα σε άλλη πόλη. Τους λείπω. Είναι δύσκολο να φεύγει το μοναχοπαίδι σου μακριά σου.

-Φάε αγάπη μου. Σήμερα το πρωί τα έκανα. Μου έλεγε η μητέρα μου καθώς προσπαθούσε να με ταΐσει τα περιβόητα κουλουράκια της.

-Μαμά δεν πεινάω. Τόσες ώρες στο τρένο ζαλίστηκα. Της είπα και με κοίταξε θυμωμένη.

Πήγα στο δωμάτιό μου για να μην ακούω την γκρίνια της και έπεσα με φόρα πάνω στο κρεβάτι. Αισθανόμουν τόσο άδεια. Τίποτα δεν είχε αξία. Όσο δεν άκουγα την φωνή του. Όσο δεν έβλεπα το πρόσωπό του. Τρελαινόμουν μακριά του. Η απόσταση μας διέλυε. Μέρα με την μέρα και από λίγο περισσότερο.

Μερικοί χτύποι στην πόρτα ήταν αρκετοί για να με επαναφέρουν από την θλίψη μου.

-Αγάπη μου ήρθε ο Παρούλης. Φρόνημα. Είπε η μαμά μου και ο Πάρις ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου.

-Δεν πάει καλά η μάνα σου. Λες να νομίζει ακόμα πως είμαστε ζευγάρι; Με ρώτησε και γέλασα.

-Δεν νομίζω. Ξέρει ότι είμαι με τον Φοίβο.

-Πάμε στοίχημα πως ακόμα ελπίζει πως θα είμαστε μαζί;

-Εγώ με σένα; Να μου λείπει.

-Γιατί καλέ. Δεν είμαι ωραίο παιδί. Ξέρεις πόσες με θέλουνε κυρία μου;

-Πόσες είναι δεν ξέρω, αλλά ξέρω στα σίγουρα μία που την έχει πατήσει άσχημα μαζί σου και μου έχει κάνει τον βίο αβίωτο με τις βλακείες σου.