Until Dawn: O Death

Wypłoszyć

*kilka dni później*

*Emily*

Ulice Olympii powoli odżywały z pod białego puchu, który zaścielał je przez ostatni czas. Ale pomimo tego, że jest marzec do wiosny u nas i tak daleko. I do usranej śmierci nie przyzwyczaję się do tego klimatu.

Nim się obejrzałam przede mną wyrósł dom Ashley. Przewróciłam oczami na myśl, że mam się z tą suką spotkać. Nienawidzę jej może nawet bardziej niż Jessici. Teraz to się do mnie przymila, a w Blackwood chciała, żeby Mike posłał mi strzał między oczy. O nie, nie wybaczę jej tego.
Zadzwoniłam delikatnie dzwonkiem i czekałam aż ktoś mi otworzy. Po chwili ujrzałam delikatnie uśmiechającą się Ash.

- Hej - rzuciła miłym tonem. Zaraz rzygnę.

- Cześć - odparłam nie wysilając się na uprzejmość.

Bo i po co? Jestem jaka jestem i tego nigdy nie zmienię, choćbym starała się z całych sił. Mogę być miła dla Sam czy Chrisa, mogłabym się z nimi przyjaźnić, ale nie z nią. Jednak musiałyśmy się spotkać. Mam gorsze i lepsze nawyki. Podchodzę do życia z dystansem. Przyjaciół mam blisko, a wrogów jeszcze bliżej.

- Wiesz, nie to, żebyś mi przeszkadzała. - Zaczęła nieśmiało Ash. - Ale co ty tu robisz?

- Heh, mam do ciebie ważną sprawę - fuknęłam z drwiącym uśmiechem, zdejmując kurtkę.

- Proszę. - Dłonią wskazała salon.

- Są twoi rodzice?

Dziewczyna pokręciła głową. Wyglądała na straszliwie zmęczoną. Podobno Ash bardzo słabo trzyma się po pamiętnej nocy w Albercie. Dziwne, że mimo to też myślała o powrocie. Usiadłam na fotelu, a ruda niedaleko mnie.

- Stało się coś? - spytała przeciągle, bawiąc się swoimi palcami.

- Nie do końca. Właściwie chciałam dowiedzieć się czy mi pomożesz? - Poinformowałam ją. Dziewczyna podniosła na mnie wzrok.

- Jasne!

Ach, typowa Ashley. Niby taka szczera i pomocna. Właściwie teraz zrobi chyba wszystko, żeby ponownie zdobyć moje zaufanie. Tak serio to, gdybym mogła nigdy bym już z nią słowa nie zamieniła.

- To dobrze. Musimy zebrać ekipę i jechać do Blackwood Pines. - Wyjaśniłam.

Ashley rozplotła ręce, a jej źrenice poszerzyły się. Sylwetka mimowolnie cofnęła się do tyłu.

- Em... ja-ja nie mówiłam poważnie. To znaczy... może? Ale raczej nie. - jej głos wahał się i łamał. - Dlaczego chcesz tam wrócić? - ton zmienił się na nieco podejrzliwy. Westchnęłam i pochyliłam się do przodu.

- Posłuchaj. Dużo się wydarzyło. Obie to wiemy prawda? - pokiwała głową na moje pytanie, słuchając uważnie - No właśnie. Nas coś dotknęło. Chcę coś zmienić. Chcę zmienić siebie. Obwiniam się za śmierć bliźniaczek. Gdyby nie to, Josh nadal byłby... no Joshem. W sensie nie zachorowałby. I nie, zapewne, umarł. - wzięłam głębszy oddech po moim wywodzie.

Trudno było zdobyć się na szczerość. No na 50% szczerości.

- Czyli co? Chcesz jakoś odpokutować? Nie wiem, pochować Josha? I Beth? - dopytywała Ashley.

Miałam przytaknąć, jednak moją głowę zalały wspomnienia z kopalni. Obraz głowy Beth był wtedy żywy jak nigdy. Najgorsze, że Bethany nawet nie za bardzo jest jak pochować.

- Mhm - mruknęłam spoglądając na Ashley. - Czy to nie powinien być nasz obowiązek? Gdyby nie żart, to rodzeństwo wciąż, by żyło.

Dziewczyna szybko pokiwała głową, lekko wzdychając. Na chwilę przymknęła oczy, ale szybko je otworzyła.