Το Ημερολογιο

24

Σηκωνεται και πηγαινοερχεται στο δωματιο. Της δινω χρονο να σκεφτει ολα οσα της ειπα. Δεν ηταν και λιγα εδω που τα λεμε. Μολις της ειπα με πολλα λογια οτι ημουν ζωντανη νεκρη εδω και ενα χρονο και τωρα αποφασισα να αναστηθω. Ειμαι πραγματικα απαισιος ανθρωπος.

-Rose, συγ.. βασικα οχι. Δεν θα ζητησω καν συγγνωμη. Εσυ επρεπε κανονικα να μου ζητας συγγνωμη. Μπορει να μην ειχα προγραμματισει το χαστουκι αλλα πραγματικα το ευχαριστηθηκα. Μπορει να ακουγεται πολυ κακο αυτο που λεω αλλα ναι, ειναι η αληθεια. Τουλαχιστον καποιοι ξερουν τι ειναι αυτο.

-Lisa, το ξερω οτι εισαι θυμωμενη..

-Θυμωμενη; Μονο θυμωμενη δεν ειμαι. Αυτη τη στιγμη μπορω να σκοτωσω και ανθρωπο Rose. Ποια νομιζεις οτι εισαι και ερχεσαι εδω, μου λες οτι εισαι ξαφνικα ζωντανη και μετα τι; Τι περιμενεις να κανω εγω; Να σε συγχωρησω; Να σε σφιξω στην αγκαλια μου και μετα ολα καλα; Οχι. Δεν μπορει να περιμενεις κατι τετοιο.

Ειναι τοσο θυμωμενη που αρχιζει ξανα το κλαμα. Σηκωνομαι και την πλησιαζω. Απομακρυνεται περισσοτερο.

-Οχι, Lisa. Δεν περιμενω τιποτα τετοιο. Ισα ισα. Νομιζα οτι με το να μην σας πω τιποτα ηταν πως να το πω, πιο ευκολο για μενα να φυγω. Δεν .. δεν ηταν ευκολο. Αλλα το εκανα. Ημουν εγωιστρια ναι. Αλλα δεν μπορουσα καν να σκεφτω την πιθανοτητα να σας εκανε κατι ο Zayn. Αυτο ισως να το εκανε λιγο πιο ευκολο.

-Πιο ευκολο. Rose δεν μας εδωσες καν την επιλογη. Τα πραγματα θα ηταν εντελως διαφορετικα τωρα. Ηξερες πως ημουν μετα την και καλα αυτοκτονια σου; Στα ορια της καταθλιψης. Θα με κλεινανε στο τρελαδικο. Γιατι; Επειδη ειχα τυψεις. Νομιζα οτι ειχα ενα μερος της ευθυνης που δεν ειχα καταλαβει ολα οσα σου γινονταν και μετα απλα ειχες χαθει. Δεν μπορουσα να μιλησω σε κανεναν. Αν δεν ηταν η σχολη, ουτε κι εγω ηξερα τι θα εκανα.

-Το ξερω, αλλα..

-Οχι, δεν ξερεις τιποτα Rose. Δεν ημουν μονο εγω που υπεφερα. Βγαλε επισης τους γονεις και την αδερφη σου. Αλλα σκεψου λιγο τον Harry. Ο καημενος ειναι ακομα τοσο ερωτευμενος μαζι σου που αμεσως σε δεχτηκε. Αφου ομως δεν το κανει αυτος, θα το κανω εγω. Ηταν στην ιδια αν οχι σε χειροτερη κατασταση απο μενα. Σωστος ρακος. Καθε φορα που τον εβλεπα ηθελα να τον αγκαλιασω, αλλα κι εγω η ιδια τον απεφευγα. Μου θυμιζε εσενα και δεν μπορουσα να αφεθω παλι. Αν μιλουσαμε ισως τα πραγματα να ηταν αλλιως αλλα τι να κανεις. Το θεμα ειναι οτι Rose μας επηρεασες ολους λιγο πολυ εστω αν και δεν το καταλαβες ποτε και οταν σε χασαμε, ηταν λες και χασαμε ενα μερος της ψυχης μας.

Μενω σιωπηλη μολις τελειωνει γιατι μονο αυτο εχω τη δυνατοτητα να κανω. Εχει δικιο. Κανενας δεν τολμησε να μου μιλησει ετσι, αλλα προφανως το ειχα αναγκη. Αν δεν ειχα και τη Lisa, θα ημουν στο σκοταδι.

Ερχεται και καθεται διπλα μου και τωρα ειναι εκεινη που μου πιανει το χερι. Το προσωπο της χαλαρωνει και με κοιταει μεχρι να ηρεμησω.

-Rose, δεν στα λεω για να νιωσεις πιο ασχημα. Σε ξερω. Δεν μπορει να αλλαξες τοσο πολυ. Απλα θελω να καταλαβεις τι περναγαμε αυτο το χρονο που εσυ ελειπες. Μου ελειψες ρε βλαμμενο. Μου ελειψες και δεν υπαρχει μερα που να μη σε σκεφτομουν. Να μην βλεπω τις φωτογραφιες μας και να μη γελαω με τις βλακειες που καναμε. Και τωρα ερχεσαι και μου ηρθαν καπως ξαφνικα τα πραγματα. Πρεπει να με καταλαβεις.

Παραμενω σιωπηλη και την κοιταω. Μετα απο ωρα εμφανιζεται το διασημο χαμογελο της και νιωθω χαρουμενη που προοριζεται μονο για μενα. Της χαμογελαω και την αγκαλιαζω. Το ιδιο κανει κι εκεινη και επιτελους νιωθω ασφαλης.

-Και τωρα Lisa τι κανουμε;

-Τωρα, νομιζω οτι υπαρχει καποιος που πρεπει να μπει φυλακη!

Χαμογελαμε ξανα η μια στην αλλη και ξερω οτι εχω παλι την καλυτερη μου φιλη πισω.