Το Ημερολογιο

24

Rose's POV

Οι συγκινησεις σημερα ειναι πιο πολλες απο οσες θα μπορουσα ποτε να ζητησω. Βασικα δεν περιμενα οτι με το να το να επισκεφτω την αδερφη μου, θα ξαναεβλεπα τον Harry. Παντως πηγε καλυτερα απ'οτι μπορουσα να περιμενω. Τωρα ελπιζω να κρατησει κι ετσι.

Αποφασισαμε να βαλουμε σε εφαρμογη το σχεδιο μας, το οποιο στα λογια ειναι σχετικα απλο, αλλα στην πραγματικοτητα οχι και τοσο. Εννοω ποσο δυσκολο ειναι να βαλεις στη φυλακη εναν ανθρωπο που εχει καταφερει να ξεφυγει τοσο καιρο; Ολα αυτα ομως θα περιμεναν μια μερα. Και αυτο επειδη πρεπει να δω τη Lisa. Ειναι πια καιρος και πραγματικα δεν εχω ιδεα πως θα το παρει ολο αυτο.

Μεσα σε λιγα λεπτα βρισκομαι μπροστα απο την πορτα του δωματιου της. Του καινουριου της δωματιου δηλαδη οπως με πληροφορησε ο Harry.

Παω να χτυπησω την πορτα, αλλα δεν προλαβαινω. Ανοιγει μονη της και εμφανιζει μια Lisa που μολις με αντικριζει χλωμιαζει στο λεπτο. Ειναι ετοιμη να μου κλεισει την πορτα στη μουρη αλλα την προλαβαινω.

-Lisa..

-Οχι, οχι , οχι.. φυγε, ΦΥΓΕ.

Μπαινει μεσα και την ακολουθω αμεσως. Κλαιει και καλυπτει το προσωπο με τα χερια της. Παω να την ακουμπησω αλλα απομακρυνεται στο δευτερολεπτο.

-Ακουσε με Lisa..

-Ποια εισαι; Γιατι ερχεσαι εδω; Και γιατι εισαι ιδια η Rose;

-Γιατι ειμαι η Rose, Lisa. Πρεπει να κατσεις αλλιως θα παθεις κατι. Θα σου εξηγησω τα παντα. Απλα κατσε και μετα μισησε με για παντα.

Με κοιταζει με κλαμενα ματια κουταβιου και της πιανω το χερι. Ευτυχως με αφηνει και της χαμογελαω αχνα. Δεν αντιδραει καθολου. Κυριολεκτικα ουτε τα βλεφαρα της δεν κουναει. Δεν την αδικω.

Αφου δεν λεει τιποτα αρχιζω να της λεω τα παντα απο την αρχη χαρτι και καλαμαρι. Τα παντα με οσες περισσοτερες λεπτομερειες μπορω να πω. Ειναι σιωπηλη. Δεν λεει τιποτα και αν και με αφηνει να πω τα παντα χωρις να ξεχασω τιποτα, με ανησυχει.

Περναει μιση ωρα και τελειωνω με οσα εχω να πω. Τωρα κυλανε και στα δικα μου ματια δακρυα. Καθομαστε για λιγη ωρα και απλα κλαιμε. Δεν κοιταζομαστε. Απλα κλαιμε.

Καποια στιγμη μου γυρναει το προσωπο ωστε να την κοιταζω και μου σκουπιζει τα δακρυα. Κι ετσι οπως νομιζω οτι θα συνεχισει με αγκαλια, με χαστουκιζει. Ενα χαστουκι τοσο δυνατο που νομιζω οτι προς στιγμην μου βγηκε το κεφαλι. Την κοιταω γεματη απορια και το ιδιο κανει και αυτη. Μαλλον ουτε κι εκεινη ειχε σχεδιασει να με χαστουκισει.