Be Mine Ms. Brat Again (BMMB 2)

It's Hurt......

Samantha POV

Until now hindi ako makapaniwala sa mga nangyayari, kasama na namin siya.

Yong pangarap at wish ko na sana buhay siya at kapiling namin siya ay natupad na.

Pero sa kabila ng lahat ay nandoon ang sakit. Dahil hindi ako ang tinuturing niyang asawa kundi ang ibang tao.

Parang may pandidiri sa pagtingin niya sa akin. Ilang beses kong sinisisi ang sarili ko sa mga nanyayari. Kung sana hindi ko siya kinausap ng gabing yon sana naging maayos ang pag mamaneho niya.

Sana hindi ako tumigil at pinatunayan ko sanang buhay pa si Ran. Sana hindi lumipas ang ilang taon na hindi namin siya nakasama.

I think because of everything na nagawa ko nong bitch pa ako, ito na siguro ang parusa sa akin.

Ang bad karma na natanggap ko si Ran at si EZ ang sumasalo ng lahat.

Nakatitig ako sa kanya habang nakatanaw siya sa bintana.

Sa wakas makakasama ko na siya't magiging buo na ang pamilya namin.

Three days ago since the day ng makilala siya personal ni EZ. Kasi evertime na nag k-kwento ako about kay Ran picture lang nito ang nakikita niya.

Masaya akong makita na yakap nito ang dada niya. Gusto kong e treasure ang moment ng pag kikita nila.

Kita kong masaya ang anak ko. Lalo na nangyakapin niya si Ran.

I'm so happy for my son. Isa nalang ang mahihiling ko yon ang bumalik na ang memory ni Ran para makasama na namin ng buo si Ran.

Habang pinagmamasdan ko siya na naka tingin sa labas ng bintana ng sasakyan at hindi man lamang tumitingin sa akin.

Kahit saglit na sulyap ay hindi man lang ako pinagbigyan.

Kung nag tataka kayo kong bakit wala pang balita sa pag babalik ni Ran ay dahil pinaayos lahat ito ni Dad.

Binayaran ang dapat bayaran. Ang gusto kasi ni Dad ay masolo muna namin si Ran bago ipag sabi sa lahat na buhay siya.

Until makarating kami sa bahay ang bahay na gift ni dad for us.

Kung saan ang bahay na plinano namin ang lahat. Na kong hindi pa dahil kay ate KC ay hindi pa ito papayag at syempre kay Hannah.

Kong ano mang kasinungalingan sinabi nito ay pag babayaran niya. Hindi ko alam kong saan ito dinala nila daddy.

Sana lang wag na niya kaming guluhing mag asawa dahil mas higit pa ang gagawin ko sa kanya kumpara sa ginawa ni Ate KC.

Nakarating kami sa bahay na walang imikan. Parang napans ang laway ko sobrang tahimik.

" Where here!" Pambasag ko sa katahimikan.

Ako na ang unang nag salita. Dahil alam kong hindi ako papansinin or pag aaksayahan man lang nito ng panahon para kausapn.

Hanggang ipasok na ng driver ang kotse sa garahe ng bahay. Hindi namin kasabay si ate KC dahil nauna na itong umalis sa hospital kasama ang parents ko, si daddy at si EZ.

Hindi nakauwi si mommy Rebekah dahil sa hurricane. Pinilit daw nitong pumunta pero hindi kinaya.

Pinagbukas kami ni buttler john para makababa kami. Nauna akong lumabas para maalalayan siya. Pero tinabig lang niya ito.

" Kaya ko na, wag mo na akong tulungan." Cold na ssabi nito.

Aaminin ko nasasaktan ako sa ginagawa nitong pambabaliwala sa akin. Pero hanggat kaya ko mag tiis ay titiisin ko hanggang bumalik ang ala-ala nito.