Ένας Αναρχικός

Κεφάλαιο 54

Είμαστε πολύ κοντά, με δεν με φιλάει, υποθέτω για να με βασανίσει. Κοιτάζει μια τα μάτια μου και μια τα χείλη μου, το ίδιο κι εγώ, και χαμογελάει στραβά ενώ με παρατηρεί. Είμαι τόσο εγωίστρια όσο κι εκείνος, οπότε ούτε εγώ δεν μετακινούμαι για να ενώσω τα χείλη μας. 

Επιτέλους εκείνος το κάνει, όμως μόλις τα χείλη μας ακουμπάνε μεταξύ τους κάνω πίσω. Πίστεψα την ιστορία του για εκείνη την κοπέλα, όμως θέλω να μείνω σκληρή λίγο ακόμα. 

Χτυπάει με το χέρι του τον τοίχο που βρίσκεται πίσω μου, στο σημείο δίπλα από το κεφάλι μου, και κοιτάζει χαμηλά, ύστερα φεύγει από πάνω μου φανερά εκνευρισμένος.

''Πόσο;'', με ρωτάει μετά από λίγο.

''Τι πόσο;''

''Πόσο θα είσαι θυμωμένη Καμελια'', λέει με σχεδόν δυνατή φωνή.

''Θα μπορούσα να μην σε συγχωρέσω καθόλου'', του υπενθυμίζω.

''Δεν νομίζω ότι θα μπορούσες", η σιγουριά του με εκνευρίζει,  δίνοντας μου θάρρος να μιλήσω.

''Έχω κουραστεί να σου δίνω ευκαιρίες, να σε συγχωρώ. Πάντα κάτι κάνεις και με πληγώνεις, έχω βαρεθεί. Θα σε συγχωρέσω κι αυτήν την φορά, όμως να ξέρεις, είναι η τελευταία.''. Η ''παρέα'' με έναν αναρχικό, με έχει κάνει πιο σκληρή, και το χρειαζόμουν.

''Συγγνώμη'', λέει και κάθεται δίπλα μου. Φέρνει το χέρι του πάνω μου αγκαλιάζοντας με και χώνει το πρόσωπο του στον λαιμό μου. Χαμογελάω με την παιδικότητα του, εφόσον δεν με βλέπει. 

''Θα μείνεις;'', ρωτάει μετά από λίγα λεπτά σιωπής με μαλακή φωνή. 

''Όχι''. Απλά δεν υπάρχει  περίπτωση να μείνω μαζί του. Να συζήσω, έστω και για λίγο με ένα αγόρι στα 17 μου; Και έπειτα είναι και τα διαδικαστικά. Το σχέδιο του δεν πρόκειται να πετύχει και οι δικοί μου θα με τιμωρήσουν. Κι από την άλλη, ακόμη κι αν πετύχει, η συγκατοίκηση μαζί του θα είναι άβολη, από πολλές απόψεις.

Τα επιχειρήματα μου να μην μείνω είναι αρκετά, και ισχυρά, μα υπάρχει και ένα αντεπιχείρημα που σχεδόν μηδενίζει τα άλλα. Το γεγονός ότι με χρειάζεται δίπλα του. Είδα πόσο νεκρός ήταν ψυχικά όταν έλειπα και πώς 'αναστήθηκε' όταν ήρθα...

"Καμ;", λέει μετά από πολλά λεπτά σιωπής
"Ναι;", δεν ξέρω γιατί, όμως περιμένω να ακούσω κάτι όμορφο ή σημαντικό. Εξάλλου ο τρόπος που καθόμαστε, κάτι τέτοιο επιβάλει. Το κεφάλι του ακουμπάει στο στήθος μου και το χέρι του είναι τυλιγμένο γύρω μου.