Ένας Αναρχικός

Κεφάλαιο 19

''Τι σημασία έχει;'', ρωτάω περιμένοντας με αγωνία την απάντησή του, κι ας παίζω πολύ καλά τον ρόλο της αδιάφορης.

''Δεν θέλω να νομίζεις ότι αυτά πιστεύω για σένα. Δεν πιστεύω ότι είσαι απλά ένα κοριτσάκι...'', μου λέει. ''Τι σε νοιάζει τι νομίζω;'', τον πιέζω περισσότερο αλλά αυτός αγνοεί την ερώτηση μου και κοιτάζει μακρυά οπότε αποφασίζω να κάνω μια άλλη.

''Γιατί δεν επιτρέπονται αυτά στην συμμορία;''''Γιατί έχουμε μυστικά που δεν πρέπει να μοιραζόμαστε. Και αν είχαμε κοπέλες θα τους τα λέγαμε. Οπότε συμφωνήσαμε να δημιουργηθεί αυτός ο 'νόμος', για να είμαστε σίγουροι ότι τα μυστικά μας είναι ασφαλή''

''Τι είδους μυστικά;'', ρωτάω με περιέργεια.

''Λέγονται μυστικά για κάποιον λόγο Καμέλια'', λέει και γελάει ελαφρά με την περιέργεια μου.'Σειρά μου για ερωτήσεις. Τι δουλειά είχες στην αποθήκη;'', με ρωτάει. Οου.

''Αμμμ...Εγώ... Η κολλητή μου ήθελε πολύ να την δει.'', λέω την αλήθεια γιατί δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα καλύτερο. ''Μίλησες στην φίλη σου για όλα αυτά;'', ρωτάει και ο τόνος του ανεβαίνει δείχνοντάς μου τον εκνευρισμό του. ''Δεν της είπα ό,τι δεν έπρεπε μην ανησυχείς'', λέω με ειρωνικό τόνο αν και νιώθω τύψεις που ψεύδομαι αλλά είναι η μόνη λύση. 

Σιωπή επικρατεί στο αμάξι και ενώ ξέρω ότι πρέπει να φύγω μιας και φτάσαμε, δεν το κάνω. Δεν ξέρω καν γιατί. 

Κοιτάζω μπροστά και εκπλήσσομαι όταν το ζεστό του χέρι αγγίζει απαλά το μάγουλό μου για να γυρίσει το κεφάλι μου και να τον κοιτάξω. Οι ματιές μας κλειδώνουν και είμαστε λίγα εκατοστά μακρυά. Κατεβάζει σιγά σιγά το χέρι του από το μάγουλό μου. ''Είσαι πολύ όμορφη'', ψιθυρίζει ενώ τα πράσινα μάτια του με κοιτάζουν.

Δεν μπορώ να διατηρήσω άλλο αυτήν την επαφή με τα μάτια γιατί νιώθω άβολα και η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή, νιώθω να κοκκινίζω, οπότε κοιτάω αλλού. ''Να πηγαίνω'', λέω αφού καθαρίζω την φωνή μου γιατί βράχνιασε. Δεν ξέρω καν πως.

''Όχι περίμενε'', λέει και με πιάνει από τον καρπό, κρατώντας με στο αμάξι. ''Πρέπει να πας;'', ρωτάει νομίζω για να βεβαιωθεί αν θα έχω πρόβλημα με τους δικούς μου αν αργήσω. ''Βασικά...Λείπουν οι γονείς μου και...'', λέω και αμέσως ξεκινάει το αμάξι. Η βροχή είναι κάπως δυνατή έξω αλλά δεν δείχνει να τον επηρεάζει στην οδήγηση. ''Που πάμε;'', ρωτάω γιατί απλά δεν κρατιέμαι να μην ρωτήσω.

''Κάπου που πάω συνήθως όταν βρέχει'', μου λέει και απλώς γνέφω. Ξέρω ότι δεν θα έπρεπε να είμαι εδώ. Γνωρίζω ότι του επιτρέπεται μόνο σεξ με κοπέλες και τίποτα περισσότερο. Κι όμως, είμαι εδώ στο αυτοκίνητό του και πηγαίνουμε μαζί κάπου. Δεν ξέρω καν που. Κι όμως αυτό μοιάζει τόσο σωστό. Παρόλο που δεν τον ξέρω καλά, παρόλο που είναι ένας αναρχικός νιώθω ότι τον εμπιστεύομαι. Και επίσης νιώθω και μια αλλόκοτη έλξη. Νιώθω ότι ακόμη κι αν προσπαθούσα να μείνω μακρυά του δεν θα τα κατάφερνα.