Ένας Αναρχικός

Κεφάλαιο 50

Επιτέλους ήρθε η μέρα που περιμέναμε όλοι νομίζω*.* #Bye schools^^#Anarxikos every day

Χθες το βράδυ είχα βιχα και δεν μπορούσα με τίποτα να κοιμηθώ. Οπότε άρχισα να σκέφτομαι συνέχεια για την ιστορία μου. Και στα αλήθεια ευγνωμονώ τόσο πολύ το μυαλό μου που ξαφνικά ξεκίνησε να κατεβάζει άπειρες ιδέες, μιας και είχα ξεμείνει! Για πρώτη φορά αναγκάστηκα να τα γράψω όλα σε ένα χαρτί για να μην τα ξεχάσω(ποτέ δεν τα έγραφα) *.*♥

Οπότε ναι, ένα μεγάλο ευχαριστώ στην φαντασία μου που αποφάσισε να επιστρέψει:3 <3

Για πρώτη φορά ένα κεφάλαιο σχεδόν μόνο με πλευρά Άλεξ:) Απολαύστε♥

Αλεξ'ς pov

Οδηγώ μέχρι το σπίτι της γιαγιάς μου, το μισώ που αναγκάζομαι να κοιμάμαι εκεί, δεν γουστάρω να εξαρτιέμαι από άλλους, όμως δεν έχω κι άλλη επιλογή. Όταν μπαίνω μέσα, η γιαγιά είναι ξαπλωμένη στον καναπέ, κι από πάνω της στέκεται μια φίλη της, μετρώντας της την πίεση με μια συσκευή. 

''Γιαγιά τι έγινε;'', ρωτάω αγχωμένος και την πλησιάζω. 

''22'',λέει η άλλη κυρία. Όταν κοιτάζω την γιαγιά, φαίνεται χλωμή και κουρασμένη.

''Ποιο είναι το φυσιολογικό;'', περνάω τα δάχτυλα μου στα μαλλιά μου, η καρδιά μου χτυπάει εντονότερο.

''15-16'',όχι ρε πούστη μου.

'Σήκω γιαγιά, πάμε το νοσοκομείο'',την τραβάω. ''Όχι όχι Αλέξανδρε μου. Θα πάρω ένα χάπι και θα είμαι καλά μην ανησυχείς'', με καθησυχάζει. ''Πάμε για καλό και για κακό'', αποφασίζω να επιμείνω λίγο ακόμα. ''Πωπω πείσμα, σαν τον πατέρα σου. Καλά είμαι παιδάκι μου'',το γεγονός ότι με συγκρίνει με εκείνον με θυμώνει πάρα πολύ όμως αποφασίζω να μην μιλήσω και την κάνω χειρότερα.

''Καλά. Φεύγω. Άμα γίνει κάτι πάρε με τηλέφωνο'', λέω και κλείνω την πόρτα πίσω μου πριν προλάβει να πει κάτι. Μπαίνω στο αμάξι μου και όταν φτάνω στον κεντρικό πατάω το γκάζι στο τέρμα.  Διάφορες σκέψεις καταλαμβάνουν το μυαλό μου. Σκέφτομαι την Καμέλια, πως είμαι πράγματι ερωτευμένος μαζί της.Όμως το γεγονός ότι τα πάμε καλά, δεν σημαίνει ότι νιώθω πλήρης ή ευτυχισμένος. Είμαι αρκετά μακρυά από αυτό.