Ένας Αναρχικός

Κεφάλαιο 47

Ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου και μπαίνω μέσα, οι δικοί μου τρώνε ήδη μεσημεριανό.

Αργήσαμε να ξυπνήσουμε με την Άννα επειδή κοιμηθηκαμε πολύ αργά, αναλύοντας όλες τις λεπτομέρειες από εχθές. Εκείνη πιστεύει ότι ο Αλεξ ξενέρωσε που τον διέκοψε, για αυτό έδειχνε κάπως. Έχω 36 μηνύματα και 20 αναπάντητες κλήσεις από τον Πάνο. Θέλει να βρεθούμε.*Τελειώσαμε*, λυπάμαι που το κάνω αυτό από μήνυμα, είμαι τόσο δειλή που δεν μπορώ να του το πω από κοντά... Κι άλλες κλήσεις... 

*Στις 8:00 στο πάρκο*, στέλνω στον Αλεξ, μιας και πάντα εκείνος είναι που μου λέει τι ώρα οπότε σήμερα άλλαξα τους ρόλους.

*Οκ*, απαντάει 10 λεπτά αργότερα. Απενεργοποιώ το κινητό μου
Αφού δω δύο ταινίες, κάνω μπάνιο και η ώρα φτάνει. Αφήνω τα μαλλιά μου κάτω και δεν παίρνω ζακέτα, εφόσον δεν έχει καθόλου κρύο.

Περπατάω ως το πάρκο και εκείνος βρίσκεται ήδη εκεί, κάθεται σε ένα παγκάκι. Το σκουλαρίκι στο φρυδι του γυαλίζει στο ημίφως, παρατηρώ τα τατουάζ στα χέρια του. Εντάξει, σταμάτα να τον θαυμάζεις Καμ. , με μαλώνει η συνείδηση μου..

Δεν έχω ιδέα που βρίσκω την αυτοπεποιθηση και το θάρρος, όμως σκύβω και του δίνω ένα φιλί στα χείλη. Ξαφνιάζομαι όταν με πιάνει από την μέση, τραβώντας με περισσότερο κοντά του. Γελάω λίγο μαζί του και ύστερα με βάζει να κάτσω πάνω του. Τυλίγει τα χέρια του γύρω από την μέση μου, νιώθω μικροσκοπική μπροστά του .

Περνάω το ένα μου χέρι γύρω από τον λαιμό του, και τον  κοιτάζω στα μάτια.

"Τι κάνεις;", του λέω ντροπαλά, σπάζοντας την σιωπή επιτέλους.

"Καλά, αφού είσαι εδώ", λέει και δεν μπορώ να μην χαμογελασω.

Όμως δεν φαίνεται χαρούμενος. Επειδή στα μάτια του, φαίνεται μια θλίψη, κάτι σκοτεινό, σαν να βασανίζεται.

"Λοιπόν, τι σου έλειψε πολύ να κάνεις;", τον ρωτάω κεφάτα και χαμογελαστά.

Εκείνος κοιτάζει μακρυά, σαν να σκέφτεται.

"Να γράφω σε τοίχους με την συμμορία μου", λέει και το βλέμμα του χάνεται, λες και εικόνες περνάνε μπροστά από τα μάτια του.

"Δηλαδή γκράφιτι; ", ρωτάω.

"Όχι ακριβώς. Το γκράφιτι είναι σχέδια, τέχνη. Εμείς δεν κάνουμε τίποτα τέτοιο. Απλά γράφουμε στους τοίχους συνθήματα. Ή αιτήματα",μου εξηγεί, και χαίρομαι που το κάνει.