Ένας Αναρχικός

Κεφάλαιο 54

Έχω ανεβάσει τον πρόλογο μιας νέας μου ιστορίας που λέγεται "Ένας άλλος κόσμος"
Είναι κάτι πολύ διαφορετικό, και δεν νομίζω να έχετε διαβάσει κάτι με παρόμοια υπόθεση, εξάλλου μου αρέσει να πρωτοτυπώ. Εννοείται ότι δεν αφήνω τον αναρχικό, με τίποτα;p
Απλά ξεκινάω και κάτι καινούριο.
Δεν ξέρω πότε θα μπει το πρώτο κεφάλαιο, γιατί ακόμα σκέφτομαι κάποια πράγματα.
Καλή ανάγνωση λοβς και team kamex*.*♥

Η δήλωση του με σοκάρει, με αφήνει παγωμένη και σοκαρισμένη. Μόλις ο Άλεξ, ο αναρχικός, μου είπε πως με αγαπάει! Δεν έχει ιδέα τι επίδραση έχει αυτό στα συναισθήματα μου, το να μου λέει κάποιος σαν αυτόν πως με αγαπάει είναι ανεκτίμητο.

Μα έχω ενδοιασμούς για το αν πρέπει να πω το ίδιο. Το νιώθω κι εγώ, όμως αν το πω, δεν θα μπορώ ποτέ να το πάρω πίσω. Επειδή, δεν γίνεται να ξεαγαπήσεις κάποιον. Η αγάπη είναι πολύ δυνατό συναίσθημα.

Όμως όσο και αν δεν θέλω να το παραδεχτώ σε εκείνον, τα μάτια του που με κοιτάνε ανυπόμονα, λες και έχει ανάγκη να το πω, με προτρέπουν. ''Κι εγώ.'', λέω τελικά και κοιτάζω χαμηλά.

''Εσύ τι;'', χρειάζεται να ακούσει τις λέξεις να βγαίνουν από το στόμα μου.

''Σε αγαπάω'',παραδέχομαι. Επιτέλους βλέπω το χαμόγελο του, ήταν σαν να πέρασε ένας χρόνος από όταν το ξαναείδα. 

Με κοιτάζει αυτάρεσκα, δείχνει χαρούμενος και νιώθω το ίδιο βλέποντας τον. Τόση ώρα ήμουν όρθια, οπότε με τραβάει από το χέρι με αποτέλεσμα να πέσω πάνω του. Τα κεφάλια μας είναι μερικά εκατοστά μακρυά. Πλησιάζει και μου ψιθυρίζει στο αυτί με βραχνιασμένη, αισθησιακή φωνή ''Μου έλειψε η γεύση των χειλιών σου'', η ζεστή του ανάσα με κάνει να ανατριχιάσω.

Παίρνει τον λοβό μου ανάμεσα στα δόντια του, ύστερα αγγίζει απαλά τα χείλη του κατά μήκος του λαιμού μου.

Το κεφάλι μου πέφτει πίσω και τα μάτια μου κλείνουν. 

Αφού με φιλάει αρκετά στον λαιμό, και λιγο πιο κατω,σίγουρα δημιουργώντας μου σημάδια, φτάνει και πάλι μπροστά μου. Τα χέρια του στηρίζονται στον τοίχο, το ένα  δίπλα στον ένα μου ώμο, και το άλλου στον άλλον.