Anders dan de rest

~ 19 ~

Perspectief Selma

''Alles komt goed..''

Dat probeer ik mezelf wijs te maken.

Het waren ook tegelijkertijd de rustgevende woorden van Youssef.

Maar als ik dan weer denk aan mijn problemen. En aan Imad , dan lijkt niets meer ooit goed te gaan komen.

En de rustgevende woorden zullen mij ook niet daarbij helpen.

Ik moet doorzetten..

En gewoon vertrouwen op Allah..

Zoals er in de Koran staat :

''Fa inna ma'al usri yusra'' ; Voorwaar met de moeilijkheid, komt de verlichting.

Daarmee wordt er bedoeld, na bijvoorbeeld een moeilijke tijd komt er een gemakkelijke tijd.

-

Met tranen in mijn ogen liep ik de politiebureau rond.

Ik vroeg aan de balie waar Youssef was, en er werd mij gezegd dat ik hem niet mocht bezoeken.

Ik liep uiteindelijk weg en ben richting het ziekenhuis gegaan.

-

Ik ging Imad's kamer binnen en zag Geltoe Yemina en de moeder van Imad , Khadija.

Ik veegde snel mijn tranen weg zodat ze niet denken dat ik om Youssef huil of iets in die richting.

'Salaam..' zei ik zachtjes.

'Alaykoum salaam' zeiden ze allebei.

'Mag ik er bij komen zitten als jullie het niet erg vinden?' zei ik.

Ze knikten allebei.

'Hoe ging de ondervraging Selma? Weten ze al iets van de gebeurtenis van daarnet?' zei Geltoe Yemina.

'Nee Geltoe, het was alleen maar onzin. Ze verdenken Youssef. Ze denken dat Youssef Imad geduwd heeft.' zei ik.

Khadija bleef alleen maar naar haar zoon kijken.

'Allahie shafiek ya weldi ( Moge Allah je genezen mijn zoon) . ' zei ze met tranen in haar ogen.

Door haar kreeg ik ook tranen.

De dokter kwam binnen.

De dokter richtte zich op Geltoe Khadija.

'Uw zoon kan elk moment wakker worden. Maar hij zal niet echt kunnen bewegen.' zei de dokter.

Ik dacht weer aan de armband die Imad me wou geven voordat hij sprong en hier in belandde.

Ik liep naar zijn bed toe en ging naast hem zitten.

Ik hield zijn hand vast en de tranen gingen over mijn wangen.

Hij voelt niks en kan niet bewegen..

En dit allemaal door mij..

'I-Imad.. Ik hoop dat je me nu hoort.. De armband.. Van je Oma.. Hij is prachtig, ik kon het niet aannemen.. Ik ga hem nu halen Imad. Want als jij uit mijn leven zal verdwijnen, zal ik hem altijd dragen.. En aan je denken.. Maar ik hoop natuurlijk niet dat we zover komen dat je sterft.. Want ik hou van je Imad, je bent sterk. Je moet doorzetten. Voor je moeder.. Voor mij.. Voor ons..' zei ik met tranen vol spijt.

Ik gaf hem een kus op zijn wang.

'Allahie shafiek Imad..' zei ik snikkend.

Ik liep weg.

Ik moet de armband halen..

-

Het regende erg hard en mijn haar zat als slierten voor mijn gezicht.

Ik pakte de schep en bleef maar graven.

De koude regendruppels vielen over mijn haren en kleding en ik bleef maar graven.

Ik voelde iets , ik gooide de schep naar achter.

Met mijn handen veegde ik het zand rustig weg en trok het omhoog.

Ik kreeg tranen in mijn ogen want ik dacht weer aan de dag toen hij dit op ging graven.

Hij was nog gezond en kon staan en bewegen, maar nu ligt hij in coma.

Allemaal door mij..

Mijn tranen mengden zich met de regendruppels.

'Imad.. Je bent sterk.. Je haalt het wel..' fluisterde ik mezelf in.

Ik opende het doosje en deed de armband om mijn pols.

'Selma, je verdiend deze armband niet. ' zei ik tegen mezelf in tranen.

-

Perspectief Youssef

'Maar meneer.. Ik heb echt niets gedaan! Waarom word ik naar een andere cel verplaatst? Blijf ik hier lang?' zei ik wanhopig.

'Daar kunnen wij niets aandoen, we doen gewoon ons werk. We moeten u naar een andere cel brengen, en dat is het enige wat wij kunnen doen. Je kan een advocaat regelen, de rechtzaak is bijna aangezien er niets van gekomen is. Geen bewijs. Niets. Onze baas komt zo weer eens langs voor recente informatie.' zei een politieman.

Ze pakten mij allebei van mijn armen.

Ze brachten mij naar een andere cel.

Ik zag mijn ouders en m'n zusje Yasmina voorbij lopen.

'Youssef!' zei Yasmina.

'Youssef wat is er gebeurddd?!' zei mijn moeder met tranen.

'Mama wees niet bang, ik word wel vrijgelaten. ' zei ik geruststellend tegen mijn moeder.

'Wat heb je nou weer gedaan mijn zoon. Ik zei dat je Selma niet achterna moest gaan. Maar nooit wil je luisteren. Dit komt er van!' zei mijn vader gefrustreerd.

'Voor Selma blijf ik jaren vast, het is beter dan dat ik een schuldgevoel heb omdat ik nooit iets geprobeerd had. Ik hou van Selma, begrijp dat. Ik zal altijd van haar houden. Wat je ook zegt.' zei ik.

'Lopen!' zei de politieman.

'Ik hou van je mama, niet huilen.. Alles komt goed, ik beloof het je. Ik heb echt niets gedaan, geloof me.' zei ik zachtjes.

'Niet in gesprek blijven, dit is niet van ons gevraagd. Bezoek is ook niet toegestaan voor u.' zei de andere politieman.

Ze duwden mij naar voren en liepen verder naar mijn nieuwe cel in het politiebureau, die tijdelijk zal zijn. Ik hoop dat ik niet de gevangenis in kom.

Perspectief Imad

Ik hoor ze huilen om mij..

Maar het meeste wat me pijn doet, is mijn moeder horen lijden..

Allemaal door mij..

Ze moet hier niet de dupe van zijn..

Weet je..

Vandaag kan iemand zeggen dat hij of zij helemaal gek op je is, een toekomst met je wil bouwen, en gewoon met je wil trouwen.

Maar diezelfde persoon kan de volgende dag zeggen dat ie het niet meer aankan. Of geen gevoelens meer voor je heeft..

Dat is de reden dat je op jezelf moet bouwen.

En niet een ander moet vertrouwen.

Vertrouw de vrouw die je 9 maanden heeft gesjouwen, je kan op geen ene andere vrouw bouwen dan op je moeder.

.

Word vervolgd..

-
Helllooooo

Omg sorry lezers dat ik zo lang nie verder ben gegaan met schrijven , heb zo een spijt , k denk dat k ook minder lezers zal gaan krijgen en mense t saai zullen vinde maarjja. Ik had gieweun geen tijd. Maar okay.

Ciaooo.

Fijn weekend fso. X

Nog steeds luff voor mn lezers hoor 💕😍❤