Anders dan de rest

~ 12 ~

Perspectief Selma

'Hoe bedoel je? Bedoel je.. Khalid en Samira?' zei Geltoe Yemina.

'Ja, allemaal. Yasmina en Youssef ook.' zei ik gevoelloos.

Ik was in trans, met mijn ogen gericht naar de deur.

Ik keek haar niet aan.

'Maar hoezo a benti (dochter)? Ze gaan je alleen meer pijn doen, je wilt ze echt niet zien. Het gaat je raken, iedere woord, iedere blik. Maak jezelf niet gek.' zei Geltoe Yemina.

Een traan ging over mijn wang en ik keek haar diep in haar ogen aan.

'Alsjeblieft..' zei ik gebroken.

Ze keek me twijfelend aan.

'Vooruit dan maar..' zei ze zachtjes.

Ik gaf haar een stevige knuffel.

'Ik ben je zo dankbaar..' zei ik.

'Ik doe alles als jij je maar goed voelt, rust uit. Ik ga ze wel even opbellen.' zei ze.

Ik knikte.

Ze liep de deur uit.

Ik keek naar rechts en zag daar mijn telefoon staan, en de oplader waardoor dit allemaal is veroorzaakt.

Ik moet wel iets weer weten over mijn verleden.

Ik stak de oplader in mijn telefoon en mijn telefoon ging weer aan.

Toen mijn telefoon aan was, zag ik vele meldingen..

Youssef..

Een traan ging over mijn wang..

Wat is hij nou precies van mij?!

Ik ging naar WhatsApp.

Ik klikte op zijn profielfoto en keek er verbaasd er naar.

Er flitste opeens iets in mijn hoofd voorbij.

..

Dit kan niet waar zijn, ik ken hem weer..

Youssef, Youssef waar ik gek op ben...

Hij had me wel gebeld, alleen mijn telefoon was toen uitgevallen..

De dag toen we ons traningspak aan hadden, en de werkster waar ik de naam niet meer van weet, een foto van maakte.

De dag toen een man mij het huis uitzette.. Die man zal vast en zeker Khalid zijn..

En die lieve vrouw.. Die mij achterna ging, en mij troostte..

Mama Samira..

Ik herinner het me allemaal weer..

Alle pijnlijke gevoelens kwamen weer terug, het was een steek in mijn hart.

Ik denk weer aan hoe Youssef tranen liet vallen.

Toen hij tegen mij praatte, en ik hem niet kende.

De dagen die ik weg was, en mijn telefoon uit was.

Hij zal vast helemaal gelijd hebben.

Hij had me zeker aangereden, omdat hij me die dag zocht, hij was zeker richting Yemina.

Kan niet anders..

De tranen gingen over mijn wangen.

Ik kon ze niet in bedwang houden.

'Geltoe Yeminaaaaa!!!' schreeuwde ik door mijn tranen heen.

De deur ging open.

Ze ron bang naar me toe.

'Wat is er gebeurd?!!' zei ze bezorgd en bang.

Ik deed me handen voor me ogen en huilde het uit.

Ze streelde over mijn haar met trillende handen.

'Ik herinner het me weer..' zei ik met tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel.

Ze liet ook tranen vallen en legde mijn hoofd op haar borst.

'Alles komt goed hbiba, niet huilen, alsjeblieft. Je maakt me verdrietig zo.. ' zei ze zachtjes.

Ze had gelijk..

Zij zijn mijn tranen eigenlijk ook niet waard, en ik moet denken aan de mensen die nu van me houden.

Zoals zij, Geltoe Yemina.

Ik wil haar niet pijn doen, ik zal me sterk houden voor haar.

-

Perspectief Youssef

Met dekens om me heen lag ik op de bank.

Ik voelde pijn en schuldgevoel diep van binnen.

Pijn, omdat de liefde van Selma voor mij weg is. En ik hou nog wel van haar..

Schuldgevoel, omdat ik haar heb aangereden.

'Wanneer ga je me vertellen wat er precies is..? Is het nog steeds Selma? Of iets anders? Want net twee dagen geleden begon dit, je kwam laat thuis je-'

Ik onderbrak haar.

'MAMA KLAAAAR!!' schreeuwde ik met tranen die ik inhield.

Ik kan niet meer.

Mijn moeder schrok van mijn reactie.

Ik ging rechtzitten.

De tranen gingen over mijn wangen.

'Mama ik, ik heb..'

Mijn moeder keek mij verbaasd aan.

'Ik heb Selma aangereden..' zei ik met tranen in mijn ogen.

Mijn moeder keek mij met grote ogen aan.

'Nu even geen tijd voor grapjes Youssef.' zei ze.

Ik zat met mijn handen in mijn haar.

'IK MAAK GEEN GRAPJES MAMA!'

Ze keek mij geschrokken en bang aan.

'Youssef nee, Youssef dit kan niet.. ' zei mijn moeder met tranen in haar ogen.

'Ze heeft een hersenkneuzing, ze herinnert zich mij niet meer. En jou vast ook niet.. Ik nog denken dat ze mij zich ooit zal herinneren..' zei ik snikkend.

'YOUSSEF WAAROM HEB JE HAAR AANGEREDEN!?' zei mijn moeder gefrustreerd.

'Mama ik, ik..' zei ik vol spijt en verdriet.

Mijn moeder klapte mij hard tegen mijn gezicht aan.

Ik voelde de klap branden op mijn wang.

Boosheid kwam in me op, want het was niet met opzet.

Ik verdiende deze klap niet, en ik kan mijn eigen moeder niet terugslaan.

'Youssef, ik heb nooit verwacht dat je dit zou doen. En wat ik niet begrijp, waarom?!' zei mijn moeder verbaasd.

'Mama het was niet met opzet! Het was gewoon pure toeval! Ik reed naar Oma Yemina, dus er liepen twee mensen richting de weg, en ik dacht dat ik ze wel kon inhalen. Maar toen ron iemand heel hard, ik kwam met de auto tegen diegene aan, en dat was Selma. Selma was zo te zien bij Oma Yemina. Ik zou Selma nooit pijn doen, als ze al een schram heeft, dan lijd ik in haar plek. Ik hou van haar Mama, begrijp dat. Het is niet zomaar iets. Niemand weet hoeveel ik van Selma hou, niemand.' zei ik verdrietig.

Ik veegde mijn tranen snel weg.

'Laat staan hoeveel zij nu lijdt Youssef, en waarom heb je me dit niet eerder verteld? In welk ziekenhuis ligt ze?!!' zei mijn moeder.

Mijn moeder liep met tranen weg om haar jas te pakken.

Ze wou net de deur uit gaan.

'Mama, wacht.. Ik breng je wel.' zei ik.

-

Sorry voor dit korte hoofdstuk.

Stem en reageer zodat sneller een hoofdstuk komt!

❤❤