Anders dan de rest

~ 17 ~

'Imadddd!' huilde ik uit.

Ik zag alleen maar bloed, heel veel bloed.

Ik knuffelde hem, hij is waarschijnlijk dood maar ik moet hem nog voor het laatst knuffelen.

Het bloed ging over mijn kleren, maar het boeide me niet.

Ik wil dood, kijk wat ik hem heb aangedaan.
Mijn tranen vielen op zijn lichaam.

'Imad imad imad alsjeblieft wordt wakker.. Ik hou vanje Imad alsjeblieft laat me niet gaan.. ' zei ik met volle tranen.

Perspectief Selma

'Imad alsjeblieft, wordt wakker, ga niet dood, doe dit voor mij, voor mij.. Ik heb zo een spijt van alles wat ik bij je deed.. Ya rab
(O, god) , in sha Allah (met gods wil) wordt hij wakker, en is dit een droom en komt alles goed..' zei ik met volle tranen.

'Waarom doe je me dit aan, mijn enigste zoon Selma, mijn enigste zoon..' zei Khadija verdrietig.

'Ik.. Ik.. Heb zo een spijt, je hebt gelijk.. Dit komt door mij Geltoe.. Sorry sorry.. Je hoeft me dit niet te vergeven, echt niet.. Want ik kan je zoon nooit terug geven, ik weet niet hoe ik dit ooit goed kan maken met je..' zei ik spijtig met tranen die over mijn wangen gleden.

'S-Selma..' hoorde ik zachtjes.

Ik schrok en keek naar Imad.

'Imad, hayati, ik ben hier.. Wees niet bang ik blijf bij je.. Ookal voor de laatste seconden van je leven.. Waarom heb je jezelf dit aangedaan.. Waarom?' zei ik snikkend.

'Ik-Ik..' zei hij stamelend en zacht.

1 traan ging over zijn wang heen.

'Imad rustig aan.. Je hoeft je laatste beetje kracht niet te verspillen.. Ik hou van jou.. Imad sorry voor alles. Sorry sorry..' zei ik met volle tranen.

Ik knuffelde hem en jammer genoeg kon hij niet ook zijn armen om mij heen slaan.

'S-Sorry Selm.. En M-Mama ik h-hou..' zei hij nog als zijn laatste woorden..

Hartverscheurend is dit beeld.

Ik haat mezelf zo erg..

Ik besef dat ik Imad verliezen ga op dit moment...

'Sorry mevrouw er mag maar 1 persoon in de ambulance en de moeder moet blijven, tenzij u wel een famillielid bent.'

'Nee Imad.. Imad.. Sorry Sorry voor alles.. Voel je niet schuldig voor wat je gedaan hebt.. Ik vergeef je alles, alles Imad!' zei ik met volle tranen en schreeuwde het snel.

Ik stapte de ambulance uit.

Ik zakte op de grond neer en huilde het uit.

'I-Imad.. Imad.. Wat heb ik gedaan.. Nog een persoon verloren, eerst mijn ouders.. Nu jij...'

Imad je bent ontvlucht, net als je voor het eerst de vrijheid voelt..

Je bewegingen waren rusteloos, net zoals de drukte om je heen..

Jou onschuld was iets wat ik nooit meer vergeet..

Jouw gevoelens waren te plaatsen op het eerste gezicht.

Ik stond weer op.

Met tranen en moeite ging ik naar Geltoe Yemina.

Ik veegde mijn tranen ruw weg.

'G-Geltoe.. Sorry dat ik dit nog vraag maar.. Waar is Youssef? Want ik wil weten hoe dit allemaal gebeurd is..' zei ik snikkend.

'Y-Youssef.. Is meegenomen met de politie.. ' zei Geltoe Yemina

'W-Wat?! Hoe bedoel je?' zei ik verward.

'Ze verdenken hem van wat er met Imad gebeurd is..' zei ze met tranen in haar ogen.

Ik veegde mijn tranen ruw weg.

Youssef heeft zo ie zo niets gedaan.

'Maar kom we moeten gaan naar Imad, naar het ziekenhuis. Met Youssef komt het 100% goed. Ik moet er voor Imad zijn.. Imad's leven is in gevaar Geltoe.. We moeten gaan!' zei ik met tranen in mijn ogen.

-

Ik ben aangekomen in het ziekenhuis en wacht in de wachtruimte buiten de kamer van Imad.

Met Khadija lijkt het niet goed te gaan, en met mij ook niet.

Ik troostte haar en huilde met haar mee.

De dokter kwam de kamer uit.

Ik stond gelijk op en Khadija stond achter me.

'Het is niet echt goed nieuws.. Maar wel beter dan de dood. Met heel veel moeite heeft hij het gehaald, en is niet bepaald gezond op dit moment.. Hij ligt in coma. Jullie mogen hem bezoeken, maar maak het niet te druk voor hem.. Hij slaapt nog op dit moment, dus hij zal niet echt iets horen. Veel sterkte nog.' zei de dokter.

De dokter liep weg.

'Alhamdoulilah ya rab.. ' zei ik met tranen.

'Alhamdoulilah, mijn zoon is niet dood.. Ik kan nog bij hem zijn, hem steunen.. Ookal voor de laatste dagen.. Shokrane ya rab..' zei ze dankbaar en met volle tranen.

'Alhamdoulilah.. Wa Allahie shafie.. ' zei Geltoe Yemina snikkend.

De politie kwam mijm richting.

Pff, zeker een ondervraging..

'Hallo, is dit mevrouw ***' zei 1 van de politiemannen tegen mij.

'Ja dat ben ik.' zei ik zachtjes.

'Mag ik uw identiteitsbewijs alstublieft? Want we hebben u nodig voor een ondervraging.' zei de andere politieman.

'Ja hoor.. Ik neem die zeker mee als ik met spoed naar mijn vriend ga. Omdat ik te horen krijg dat hij een zelfmoordpoging gaat doen, en dan met spoed naar het ziekenhuis ga omdat zijn leven in gevaar is.

Dus bij deze, ik heb het niet bij me.' zei ik geiriteerd.

'Selma , kalmeer een beetje..' fluisterde Geltoe Yemina zacht.

'Kunt u het dan halen en met ons meerijden? Want dit zou bijna een moord zijn waar uw vriend de slachtoffer van is.' zei de politieman.

'Ja dat is een goed idee, hier de sleutels. Ga je identiteitsbewijs halen..' zei Geltoe Yemina.

Ze gaf de sleutels aan de politieman.

'Ehh nee dus. Ik moet mijn vriend gaan bezoeken, hij ligt in coma.' zei ik.

Ik draaide me om en liep richting Imad's kamer.

De twee politiemannen trokken mij ruw mee.

'Laat mij los! Of doe rustig aan! Pfff auwww niet te strak om mijn polsss!!' schreeuwde ik.

Geltoe Yemina rende achter mij aan.

'Geltoe blijf bij Imad, het komt goed met mij. Ik bel je straks, alsjeblieft blijf bij hem en zeg hoe het met hem gaat!' schreeuwde ik nog snel voordat ze me de politieauto induwde.

Yemina twijfelde, maar liep toch terug het ziekenhuis in.

-

Word vervolgd..