Anders dan de rest

~ 9 ~

Perspectief Youssef

Dit is allemaal de schuld van Yasmina.

Zij heeft mij verraden bij m'n vader Khalid.

Hoe kan ik zo dom zijn om daar niet over na te denken?

Het is 02:50 en ik heb nog steeds geen slaap..

Ik kan alleen maar aan Selma denken.

Straks pakt iemand haar op straat en doet de gekste dingen met haar.

Ik haat het gevoel dat ik niet bij haar kan zijn, dat ik niet weet hoe het met haar gaat..

Ik mis haar..

Straks zie ik haar nooit meer.

Ik liet een traan vallen maar veegde het snel weg, ik moet sterk zijn.

Ik moet haar zoeken, en ik zal haar vinden.

-

Ochtend

De deur gaat open.

Het is Yasmina.

Ik keek haar walgend aan.

'Wat doe jij hier.' snauwde ik haar toe.

'Zo doe rustig, ik wou alleen komen vragen wat er was gebeurd gisteravond. Ik heb gehoord van Mama dat Selma weg is? Hoezo? Ik was toen bij m'n vriendin aan het logeren. Leg me uit.' zei Yasmina verbaasd.

'Doe niet alsof je medelijden hebt met haar Yasmina. Je mag haar niet, ga niet acteren. Ik ken je al langer dan vandaag. En doe de deur achter je dicht. Ik hoef je niet meer te zien.' zei ik bot.

'Maar, maar wat heb ik gedaan?!' zei Yasmina.

Ik stond op uit me bed en liep naar haar toe.

Ik pakte haar ruw van haar arm.

'Jij was die gene de Papa alles had verteld na het ontbijt van vorige keer. Ik weet het zeker, heel zeker. Hij heeft Selma pijn gedaan met zijn woorden en hij heeft geen eens spijt. En jij, jij leeft je stiekeme schijnheilige leven rustig zonder problemen. Je speelt achter mijn rug. Ik dacht dat je te vertrouwen was. Toen ik er over na dacht, dacht ik; mijn bloedeigenzus kan me toch niet verraden? Maar dat blijkt wel zo te zijn. HOE KON JE YASMINA, HOE KON JE DAT DOEN?!!' zei ik woedend.

Yasmina keek mij bang aan en was helemaal stil.

'JE BENT NU STIL, OMDAT JE WEET DAT HET ZO IS!' zei ik schreeuwend.

'Rania is beter voor je, je kan beter krijgen dan dat meid Selma. Ik wil alleen het beste voor je.' zei ze zachtjes.

Ik gaf haar een klap tegen haar gezicht.

'Zeg dat nooit meer, en bemoei niet met mijn leven!' zei ik.

Ik duwde haar mjjn kamer uit en ze viel voor mij deur op de grond.

Ik smeet met de deur en ging zitten.

'Selma, ik zal je vinden..' fluisterde ik zacht.

Ik liet een paar tranen vallen en veegde het toen weg.

-

Perspectief Selma

De oma van Youssef genaamd Yemina woont in een afgelegen plaatsje in Limburg, een soort dorpachtig iets.

Dus ik zal binnenkort privélessen krijgen met een 1 of andere marokkaansebuurjongen die ze kent.

Ik heb de oma van Youssef alles verteld, en ik heb haar ook gevraagd om niets te zeggen tegen hun dat ik hier ben.

Ze heeft me beloofd om niets te zeggen. Ik vertrouw haar.

Ik heb een eigen kamer gekregen.

Ze heeft een best wel groot huis terwijl ze in haar eentje hier leeft.

Haar man is afgelopen jaar overleden.

Allahie rahmo.

Ik zal hier een nieuwe schoolcarriere beginnen.

Ik zal hier mijn leven opbouwen en meer zoeken over de geschiedenis van mijn ouders.

Ik wil weten hoe mijn ouders dood zijn gegaan, ik wil weten als ze wel echt dood zijn..

Ik ging naar de woonkamer.

Daar zat geltoe Yemina.

Ik ging naast haar zitten.

'Geltoe.. Mag ik je iets vragen?' zei ik verlegen.

'Natuurlijk.' zei ze knikkend.

'Hoe zijn mijn ouders overleden?' zei ik met een brok in mijn keel.

Ze ademde diep in.

Ik zag dat ze nerveus werd van dit onderwerp.

'Wat is er geltoe?' zei ik verbaasd.

De bel ging.

'Ik doe wel open..' zei ik.

Ik liep naar de voordeur en ik zag een vrouw met een jongen bij de voordeur staan.

'Aah, jij moet vast Selma zijn? Yemina heeft me alles verteld, alles komt goed meis. Je zal privélessen krijgen met mijn zoon.' zei de vrouw.

Ik glimlachte zwakjes en groette de vrouw met drie kussen op de wang.

'Kom binnen, geltoe Yemina is in de woonkamer.' zei ik zachtjes.

Ze liep gelijk naar de woonkamer en de jongen bleef staan.

De jongen was wel erg knap..

Licht bruin haar en groene ogen, gewoon je droomman, serieus.

Laat me niet verliefd worden op hem.

Ik vind Youssef leuk.

Ookal denkt hij nu misschien niet aan me, ik zal hem nooit vergeten...

'Ehm, hey.. Ik ben Imad.' zei hij verlegen.

'Aangenaam kennis te maken, ik ben Selma, kom binnen.' zei ik blij.

Ik zat met Imad in de andere woonkamer.

We hebben wel echt een goede band gekregen.

Hij zat naast me en we hebben over vele dingen gepraat.

'Ehm, mag ik misschien je nummer?' vroeg hij verlegen.

'Mijn telefoon is dood, ik heb een oplader nodig. Ik moet je nog veel uitleggen. Ik heb niet eens kleren hier, en ik blijf hier wonen. Alles ligt te ingewikkeld om uit te leggen.' zei ik.

'Ik heb thuis misschien wel een oplader voor je. Kom met me mee dan halen we de oplader.' zei Imad.

'Ehm, ik moet het eerst vragen aan geltoe Yemina..' zei ik.

'Is goed, kom we gaan ff naar hun toe.' zei hij.

We liepen naar de andere woonkamer waar ze zaten.

'Geltoe, mag ik misschien met Imad mee een oplader halen voor mijn telefoon?' zei ik.

'Saff is goed, maak het niet te laat en kom snel terug. En pas goed op je zelf a benti. Imad, let alsjeblieft op haar en zorg dat haar niets overkomt. Ik vertrouw je hè.' zei geltoe Yemina.

'Ja natuurlijk, er zal haar niets overkomen, ik ben er.' zei Imad.

'Yallah beslama.' zei de moeder van Imad.

We liepen naar de deur en deden onze schoenen aan.

Ik pakte nog snel mijn jas, en we gingen toen de deur uit.

-

'Is het veel lopen?' vroeg ik.

'Haha nee, het is hier om de hoek. Ongeveer 3 minuten lopen joh.' zei hij lachend.

-

Word vervolgd...