Anders dan de rest

~ 7 ~

Perspectief Selma

De wekker gaat, het is tijd voor school. Ik had lekker eerste vier uur uitval, Youssef ook.

Ik heb niet echt zin in school maar ik sta toch gewoon op omdat ik Youssef weer wil zien.

Hij geeft me een gevoel die niemand anders mij kan geven.

Ik hou van hem, en heel veel zelfs.

Ik begin met mijn al gewone ochtendroutine, en als ik dan klaar ben zet ik mijn boeken in mijn tas.

Ik heb echt geen zin om Khalid te zien, hij is geen goede vader voor zijn zoon. En hij heeft me heel erg gekwetst, ik sta op het punt om hem uit te schelden.

Maar ik heb van mijn moeder meegekregen dat ik altijd vriendelijk moet zijn en door moet zetten.

Ookal zei ze dit 11 jaar geleden, ik herinner het me nog heel goed.

Ik herinner me nog haar mooie glimlach, haar gezicht. Ze was een prachtvrouw.

En mijn vader was altijd mijn beste vriend. Hij vertelde me altijd grappige moppen en ik zag dat hij veel om me gaf.

Ze zullen altijd in mijn hart blijven. Ik wil ze gewoon terugzien, ookal is het maar voor 5 seconden...

Maar ik weet dat het niet kan, want ze zijn dood.

Ik zak op de grond en laat mij gevoelens hun gang aan. De tranen stromen zich over mijn wangen.

Mama, Papa ik hou van jullie. Ik doe dit voor jullie, anders had ik mezelf allang al iets aangedaan.

Ik zal jullie in sha Allah in een betere plek zien. Allahouma ameen...

Youssef komt binnen en ik sta gelijk op en veeg mijn tranen weg.

Hij kijkt me aan en geeft mij gelijk een knuffel.

'Ik mis mijn moeder en mijn vader. Ik ben enkel een meid zonder ouders, familie, vrienden. Ik heb niemand Youssef, niemand. Weet je hoe moeilijk dit voor me is. En jou vader, jou vader is iemand die alleen maar haat zaait. Hij mag me niet, en ik moet hier weg. Ik kan niet langer hier blijven.' zei ik snikkend.

Youssef veegde mijn tranen weg.

'Nee Selma, doe dat niet. Ik kan dan niet meer leven, zonder jou is het leven niets waard. Je hebt mij Selma, mij.' zei Youssef.

Youssef kwam dichterbij.

Mijn kamerdeur ging heel hard open.

Ik zag de woedende ogen van Khalid naar mij gericht.

Ik kreeg de rilling van top tot teen.

Ik draaide me hoofd om en liet een traan vallen.

'Youssef, ik ben bang...' fluisterde ik heel zacht.

Youssef stond op.

'Papa, selma is mijn toekomst en je kan haar niet verbieden voor mij.' zei Youssef boos.

'Ze wilt je alleen om je geld mijn zoon! Luister dan eens goed!' schreeuwde hij hard.

De tranen gingen over mijn wangen en ik voelde me zo verdrietig.

Youssef draaide zich om, en ik zag dat hij het niet aankon om mij zo te zien.

Khalid liep naar mij toe.

'Papa wat ga je doen?' zei Youssef.

Ik voelde de angst weer naar boven komen.

Hij pakte mij ruw van mijn arm.

En sleurde mij snel de trap af.

Youssef rende achter hem aan.

'Wat ga je doen ben je wel normaal in je hoofd ofzo!!!' schreeuwde Youssef woedend.

Khalid liet mij los em Youssef kreeg twee harde klappen tegen zijn gezicht en viel neer. Zijn ogen sloten en hij bewoog niet meer.

'Youssefffff!!!!' schreeuwde ik van verdriet.

Ik huilde het uit en hij duwde me deur uit. Ik viel hard op de grond neer.

'Laat mijn familie met rust, en kom nooit terug! Hoor je?!'
zei Khalid woedend.

Hij smeet de deur hard voor mij dicht.

Mij hart brak in stukken, ik ben enkel een mislukkeling voor iedereen.

Ik keek naar de andere kant en zag Mama Samira. Ze had een boodschappentas in haar handen en kwam de auto uit.

Mama Samira keek mij geschrokken aan en liet haar boodschappentas vallen en ron naar mij toe.

'Selma w-wat is er gebeurd?!' zegt ze stotterend.

Ze streelde over mijn haar en ik huilde geluidloos.

'Kom, sta op en kom naar binnen. Waarom lig je hierop de grond?' zegt ze hartverscheurend.

Ik stond op.

'Khalid heeft mij het huis uitgezet.' zei ik met een brok in mijn keel.

Ze keek mij verbaasd aan.

'Wat? Hoe bedoel je het huis uitgezet?' zei ze verwarrend.

'Sorry, ik maak niet langer deel uit van jullie familie. Het spijt me, ik ben een mislukkeling.' zei ik snikkend.

Ze ging over mijn haar heen en haar ogen begonnen te tranen.

'Alsjeblieft Selma, verlaat mij niet. Ik geef heel veel om je. Je bent net als mijn dochter, ik kan je niet nu zomaar laten gaan. Begrijp dat.' zei ze met tranen in haar ogen.

Ik knuffelde haar, en bleef in haar armen.

'Je moet weten.. Het is moeilijk voor me om te zeggen, maar ik, ik.. Hou van Youssef...' zei ik.

Ik haalde me uit haar armen en ze keek me aan.

'Sorry Samira, ik moet gaan.' zei ik gebroken.

Ik noem haar nooit Samira.. Ik noemde haar altijd Mama Samira. Maar het kan niet meer.

'S-Sinds wanneer noem je me enkel Samira...' zei ze gebroken en met tranen in haar ogen.

Ik liet mijn laatste traan vallen en draaide me om.

'Nee! Selma kom terug!' zei ze huilend.

Ik ron weg en ze kwam achter me aan maar ik was sneller.

Ze stopte en zakte op de grond neer...

'Selma, hayati..' zei ze huilend.

-

Ik ron weg, zo ver mogelijk van deze buurt.

Op een gegeven moment zag ik een bankje en liep er rustig naar toe. Ik hijgde hevig en had tranen in mijn ogen.

Ik keek nog snel als ik mijn telefoon wel heb meegenomen, niet dat dat nu de belangrijkste zaak was, maar ik wou de foto van Youssef en mij weer zien.

Ik voelde dat mijn telefoon in mijn achterzak was en pakte 'm.

Met tranen in mijn ogen keek ik naar de foto. Niet dat ik het echt goed zag met mijn tranen...

Ik hoop dat alles goed met hem gaat...

Straks is hij dood? Heeft Khalid hem op de verkeerde plek geraakt?

Zoveel vragen die door mijn gedachtes heen dwarrelen.

Maar de grootste vraag is, wat moet ik nu doen? Zonder bezit, zonder familie, zonder vrienden..

Word vervolgd....