Seventh Sense (Erityian Tribes, #2) | Published under Pop Fiction

Chapter 56

"Say that again and I will slay you once I get out of here," I said but she laughed in return.

"As if, kid. Try it, if you can."

Naglakad naman siya papunta sa isang lever at naalala ko bigla ang nangyari sa akin sa lab ni Dr. Miwako.

"Sadly," sabi ni Saeko at tinulak niya ang lever. "You can't."

The experiment table opened and I fell into a liquid I am very much familiar of. I tried reaching for the belts attached at the end of the table but to no avail. The tube closed and it moved towards the far side where several cryogenic chambers are stationed. It shifted into a vertical position and just like before, I was confined inside this damn chamber.

"Open this!" I shouted but Saeko ignored me.

Kahit anong gawin ko sa chamber ay hindi 'yun nasisira pero hindi tulad noon, hindi ako nawalan ng malay at nakakahinga ako kahit nababalot ako ng liquid pero ang hirap pa ring gumalaw. Bigla namang may kumabit na wires sa akin at pumulupot sa lahat ng parte ng katawan ko kaya lalo akong nahirapang makagalaw.

"Stay there and behave," rinig ko mula sa loob at pagtingin ko kay Saeko ay nakaupo siya sa parang control system ng chambers.

"Palabasin mo ako rito!" I said as I pound the glass.

"I'm actually doing you a favor. Do you think your body can support that child of yours?" Napatigil naman ako sa sinabi niya at sinubukan kong kumalma kahit gustung-gusto ko nang magwala. "That cryo liquid contains nutrients and supplements that can support the both of you. Sa estado mo ngayon, your child might suffer from different diseases. Do you really want that to happen?"

Kahit labag sa loob ko ay kumalma ako at inisip ko ang kapakanan ng magiging anak ko. I know that my body right now isn't strong enough to support her and I want her to grow healthy. Hinawakan ko ang tiyan ko at agad ko naman siyang naramdaman. Napangiti ako at pumikit.

Just hold on. Your father is coming for us. Be strong, okay?

***

Paggising ko, kaharap ko na si Kiyoko. Just like before, napunta na naman ako sa dimension na 'to. Pero nagulat ako nung naging malungkot ang expression niya.

"Hindi mo na dapat ginawa 'yun," sabi niya at naalala ko na naman ang katawan niya na nasa chamber.

"Pero ang sakit makita na ganun ang nangyari sa'yo," sagot ko naman at pinilit niyang ngumiti.

"Hindi sumagi sa isip ko na maririnig ko 'yan mula sa isang Shinigami."

Naalala ko ang sinabi ni Saeko at ngayong nakaharap ako kay Kiyoko ay lalo lang akong naguilty. I killed hundreds of her comrades yet here I am, saying that it pains me to see her like that. What a hypocrite.

"Sorry." Iyon na lang ang nasabi ko pero pakiramdam ko kahit 'yun ay walang halaga.

"It's okay. Your guilt is the proof that you're not heartless."

Nagsimula naman siyang maglakad kaya sinundan ko siya.