Once upon a time

Κεφάλαιο 39

Από την μέρα που βγήκε η Ερμιόνη από το νοσοκομείο μένει στο σπίτι τον γονιών της, θέλησαν τον πρώτο καιρό να είναι δίπλα τους μετά την απώλεια της, αφού ουσιαστικά ήταν αναπάντεχη και ξαφνική...

[...]

Στο γιορτινό τραπέζι η αμηχανία έχει σπάσει.

Γέλια και χαρές απαρτίζουν την συντροφιά, την οικογενειακή συντροφιά συγκεκριμένα. Και παλαιότερα είχε τύχη να είμαστε ακριβώς έτσι, όλοι μαζί, μα είχαμε άλλους ρόλους τότε... Εγώ δεν ήμουν σύζυγος του Άρη και εξίσου ο Άρης δικός μου, η Ερμιόνη με τον Μιχάλη σχεδόν δεν μιλούσαν όχι να είχαν και κρυφή σχέση... Μόνο οι γονείς μας ήταν όπως ακριβώς είναι και τώρα, καλοί συνεργάτες, φίλοι και με τα σημερινά δεδομένα συμπέθεροι.

«Άρη και Μιχάλη...» κάνει μια εισαγωγή ο πατέρας μου. Τρομαχτική θα την έλεγα, αλλά ας περιμένω να ακούσω την συνέχεια. «...μαζί με τον Θεόδωρο, σκεφτήκαμε πως χρειαζόμαστε ένα διάλειμμα. Τόσα χρόνια δουλειάς και όλων αυτών των υποχρεώσεων μας κούρασαν...» συνεχίζει.

«Σκεφτήκαμε λοιπόν...» παίρνει τον λόγο ο πεθερός μου.

«Μας τρομάζετε όμως, επισπεύστε την διαδικασία.» ο Μιχάλης έρχεται να προσθέσει.

«...εν ολίγοις αποφασίσαμε λοιπόν, να σας αφήσουμε την προεδρία στον καθένα αντίστοιχα! Εγώ την δική μου θέση σε εσένα Άρη και ο Αχιλλέας στον Μιχάλη αντίστοιχα.» ολοκληρώνει.

Παρατηρώ τα βλέμματα του Μιχάλη και του Άρη τα οποία συναντιούνται, κάπως τρομαγμένα, κάπως καχύποπτα.

«Μην τρομάζετε, θα είναι και ένα μάθημα για την συνέχεια που θα περάσει στα χέρια σας η περιουσία.» ο πατέρας μου έρχεται να προσθέσει.

«Ωστόσο, από εσένα Ελπίδα και Ερμιόνη μου, θα ήθελα να έχετε την επίβλεψη τους! Όχι πως δεν τους έχουμε εμπιστοσύνη, αλλά ορισμένες φορές είναι επιπόλαιοι!» ο κύριος Θεόδωρος –εμ πεθερός μου- η δύναμη της συνήθειας, σχολιάζει.

«Θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό!» η Ερμιόνη τον διαβεβαιώνει.

«Γιατί όμως χρειαζόσαστε την επίβλεψη μας; Εσείς που θα βρίσκεστε;» αναρωτιέμαι φωναχτά.

«Διότι θα πάμε κρουαζιέρα σε όλη την Ασία, την Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία.» ο πατέρας μου, μου απαντάει.

«Αχ, θα ξανανιώσουμε.» σχολιάζει η μητέρα μου και παρατηρώ τον έρωτα στα μάτια της.

«Πότε φεύγετε;» ρωτάει ο Μιχάλης.

«Αύριο βράδυ!» ο πεθερός μου απαντάει. Τόσο γρήγορα; Γιατί δεν μας το είπαν νωρίτερα;

«Οπότε θα ήθελα να ανακοινώσω και εγώ κάτι, μιας και είμαστε όλοι εδώ μαζεμένοι.» ο Μιχάλης παίρνει τον λόγο, κάνοντας όλους μας να τον προσέξουμε. «Κύριε Θεόδωρε, με όλη την τιμή και τον σεβασμό που σας έχω θα ήθελα εδώ ενώπιον και των δικών μου ανθρώπων να ζητήσω το χέρι της κόρης σας.» λέει και χαμογελάω με την αποφασιστικότητα στην φωνή του, αλλά και με τα έκπληκτα και γεμάτα δάκρυα της Ερμιόνης.

«Εμένα αγόρι μου η ευτυχία της με ενδιαφέρει, αν σε θέλει εκείνη τότε ο λόγος μου περισσεύει.» του απαντάει και ο Μιχάλης στρέφεται προς την κολλητή μου.

«Θα με παντρευτείς...;» την ρωτάει, βγάζοντας από την τσέπη του ένα βελούδινο μπορντό κουτάκι.

«Θα ήμουν τρελή αν σου έλεγα όχι!» η απάντηση της, επισφραγίζει αυτή την όμορφη και ρομαντική στιγμή.

«Σε δύο λεπτά αλλάζει ο χρόνος!» η κυρία Ευσταθία λέει και όλοι χαμογελάμε...

[...]

«...10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1... ΚΑΛΉ ΧΡΟΝΙΆ!» όλοι μαζί λέμε.

Αγκαλιές, φιλιά και ευχές για μια καλή χρονιά αγκαλιάζουν το σπίτι. Χαμόγελα αστραφτερά στα πρόσωπα όλων, προσδοκίες και όνειρα, νέοι στόχοι, νέα όνειρα και όσα δεν μπόρεσε το παλιό έτος να μας προσφέρει θα μας δώσει το νέο την ευκαιρία.

«Καλή χρονιά μωρό μου... η πρώτη μας πρωτοχρονιά!» ακούω τον Άρη να μου λέει, λίγο απόμερα από τους άλλους.

«Ευτυχισμένο νέο έτος Άρη μου, ελπίζω στα καλύτερα μαζί σου.» απαντάω και μου χαμογελάει.

«Να είσαι σίγουρη!» ένα απαλό φιλί στα χείλη μου είναι αρκετό για να με μαγέψει.

«Ελπίδα, Άρη άντε πάμε να βγούμε.» λέει ο Μιχάλης και αφού πάρω το παλτό μου και χαιρετήσουμε τους γονείς μας ξεκινάμε για την πρώτη μας βραδινή έξοδο με τη νέα χρονιά! Αν και όχι τόσο βραδινή, μεταμεσονύκτια θα την έλεγα...

(Και επίσημα πλέον ''Χρόνια Πολλά'', να είστε υγιείς και χαρούμενοι. Ότι ποθείτε δικό σας, να χαμογελάτε, να εκμεταλλεύεστε το κάθε λεπτό της ζωής διότι είναι πολύτιμο... και χρόνια πολλά κλασικά στον Χρήστο και την Χριστίνα, αλλά και σε όλους τους υπόλοιπους που ενδεχομένως να γιορτάζουν!

Πολλά φιλιά!

Σας αγαπώ.)