Once upon a time

Κεφάλαιο 25

Την ζεστή και γεμάτη ασφάλεια αγκαλιά του δεν θα την άλλαζα με τίποτε άλλο στον κόσμο. Μακάρι να έκλεινα τα βλέφαρα μου και να αφηνόμουν εδώ μέσα για ώρες, για μέρες, για μήνες και να τον ένιωθα τόσο κοντά μου, να μου χαρίζει απαλά φιλιά στα μάγουλα, στο μέτωπο, στα χείλη όπως κάνει τώρα και η καρδιά μου τρεμοπαίζει από την χαρά της.

Έξω έχει σκοτεινιάσει, πλέον είναι βράδυ και ο Άρης επιτέλους είναι πλέον ελεύθερος και με κρατάει μέσα στα ζεστά του χέρια. Ο κος. Κυριακόπουλος πριν κάτι ώρες πήρε τηλέφωνο και μας ενημέρωσε πως συνέλαβαν τον Αλέξη στο Κορωπί, μετά από ώρες που τον έψαχναν. Από την μια χάρηκα, γιατί αυτός ευθύνεται για όλα όσα συμβαίνουν από χθες το βράδυ, από την άλλη τον λυπήθηκα, παρόλο τον σκάρτο χαρακτήρα του που ανακάλυψα χθες το βράδυ έχουμε περάσει και κάποιες όμορφες στιγμές μαζί, τα δύο χρόνια που ήμασταν ζευγάρι.

«Τι σκέφτεσαι;» με ρωτάει ο Άρης, φωλιάζοντας το κεφάλι του στην καμπύλη του λαιμού μου, αφήνοντας μου μικρά, απαλά φιλιά. Τα βλέφαρα μου τρεμοπαίζουν, ύστερα σφαλίζουν από τούτη την αίσθηση που νιώθω με τα χείλια του πάνω στην σάρκα μου.

«Αισθάνομαι όμορφα στην αγκαλιά σου...» του απαντάω, αγκαλιάζοντας τα χέρια του τα οποία είναι περασμένα μπροστά από την κοιλιά μου, ενώ εγώ είμαι χωμένη ανάμεσα στα πόδια του με την πλάτη μου να ακουμπάει το γεροδεμένο του στέρνο.

«Τότε να φροντίζω πιο συχνά να σε κρατάω αγκαλιά.» ψιθυρίζει, ύστερα δαγκώνει τον λοβό του αυτιού μου «Κάτι όμως σε βασανίζει, πες μου...» τίποτα δεν του ξεφεύγει...

«Τίποτα δεν με βασανίζει, απλώς σκέφτομαι πως μέσα σε μια μέρα γίνεται να γίνουν τόσα πράγματα κάνοντας την ζωή άνω-κάτω...» παραδέχομαι.

«Όταν υπάρχουν άνθρωποι σαν εκείνον τον μαλάκα, όλα γίνονται...» παρατηρώ μια σκληράδα στην φωνή του, ενώ με σφίγγει στην αγκαλιά του.

«Τον λυπάμαι.» παραδέχομαι.

«Τι;» ρωτάει έκπληκτος.

«Τον λυπάμαι, παρόλο που αποδείχθηκε τόσο σκάρτος και αυτό που πήγε να μου κάνει είναι ασυγχώρητο, εγώ τον λυπάμαι... Όσο και να έχει Άρη, ήμουν μαζί του δύο χρόνια και περάσαμε αρκετά μαζί, μου στάθηκε σε δύσκολες στιγμές μου, εγώ βρέθηκα σε δύσκολες δικές του αντίστοιχα... Μην θυμώσεις. Το βλέπω στα μάτια σου ότι ήδη έχεις αρχίσει να θυμώνεις... Μπες στην θέση μου και σκέψου εσένα και την Χαρά, δεν την νοιάζεσαι; Όσο καιρό ήσασταν μαζί, τόσα που περάσατε ακόμη και αν δεν ήταν τόσο σημαντικά δεν είναι μια ανάμνηση στο μυαλό σου; Μη μου πεις όχι... απάντα μου ειλικρινά.» του λέω, ενώ έχω γυρίσει προς την πλευρά του πλέον, για να τον αντικρίσω κατάματα.