Once upon a time

Κεφάλαιο 10

«Ο κος. Αποστόλου μόλις ξύπνησε, επικοινωνεί με το περιβάλλον και σωματικά φέρει μόνο κάτι μώλωπες και γδαρσίματα.» ο γιατρός μας πληροφορεί αφού έχει βγει από το δωμάτιο του Άρη, ο οποίος από χθες το πρωί νοσηλεύεται. Θεέ μου, τι εφιάλτης ήταν αυτός; «Όμως...» ακούγεται ο γιατρός τρομάζοντας μας «...είχε ένα δυνατό χτύπημα με το κεφάλι στο παρμπριζ του αυτοκινήτου με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια κάκωση στο κεφάλι, δεν είναι κάτι ανησυχητικό, τουλάχιστον ακόμη είμαστε αισιόδοξη. Χρειάζεται όμως ηρεμία και ξεκούραση. Πιθανόν στην αρχή να ξεχνάει πράγματα, να ρωτάει τα ίδια και τα ίδια, την μια στιγμή να γελάει και ταυτόχρονα να βυθίζεται στον εαυτό του, η ομιλία θα είναι λίγο αργεί, ενώ κάποιες φορές μπορεί και να μην καταλαβαίνεται και τι μπορεί να εννοεί. Όσο διαρκέσει η νοσηλεία του θα του κάνουμε συνεχώς κρανίο εγκεφαλικές εξετάσεις, τις οποίες θα συνεχίσουμε και αφότου βγει, ώσπου να σταθεροποιηθεί πλήρως ο νεαρός γιος σας κε. Αποστόλου.» ο γιατρός πληροφορεί τον κύριο Θεόδωρο, ο οποίος για πρώτη φορά είναι τόσο λυγισμένος, από χθες μέχρι σήμερα είναι σαν να πέρασε από πάνω του μια ολόκληρη 20ετία, όπως άλλωστε και στην κα. Ευσταθία, η οποία δεν έπαψε να κλαίει στην αγκαλιά του, πόσα δάκρυα μπορεί να κρύβει μια μητέρα, πόση αγάπη; Απέραντη, για αυτό είμαι σίγουρη.

«Εννοείται γιατρέ. Ότι χρειαστεί το παιδί μου θα το κάνετε, αρκεί να επανέλθει πλήρως.» με σοβαρότητα και φανερή σπασμένη φωνή απαντάει ο κος. Θεόδωρος.

«Σε λίγο μπορείτε να περάσετε να τον δείτε, ένας, ένας όμως... Μη μαζευτείτε πολλοί και τον ταράξετε. Με συγχωρείτε.»

«Είδες Θεόδωρε, από μικρός ήταν μαχητής ο Άρης...» ο πατέρας μου λέει και αγκαλιάζει τον πεθερό μου, χτυπώντας τον φιλικά στον ώμο.

«Αυτό είναι το αγόρι μου...» η φωνή του είναι πιο ήρεμη τώρα, πιο σίγουρη.

«Ο αδερφούλης μου!» με αγκαλιάζει η Ερμιόνη, ενώ είμαστε λίγο πιο απομακρυσμένες από την μητέρα μου και την κα. Ευσταθία.

«Είδες; Είναι δυνατός ο Άρης, σου το έλεγα...» όντως της το έλεγα, πίστευα σε αυτόν, πιστεύω σε αυτόν και στις ικανότητες του. Δεν γινόταν να τα παρατήσει, δεν είναι δειλός και άνθρωπος που τα παρατάει, είναι μαχητής και έτοιμος να πολεμήσει για τον ίδιο, για την οικογένεια του.

[...]

«Μπορείς να περάσεις κόρη μου...»

«Έλα πήγαινε...» λέω στην Ερμιόνη.