Βγαίνω από τις γυναικείες τουαλέτες για να γυρίσω πίσω στο τραπέζι όπου με περιμένει ο Άρης. Από μακριά τον παρατηρώ με χαμένο βλέμμα στην σκούρα και άγρια θάλασσα, είναι όμορφος και γοητευτικός τύπος πράγμα που δεν σε κάνει να απορείς γιατί είχε και έχει φυσικά τέτοια πέραση στο άλλο φύλο. Φτάνοντας ξανά κάθομαι στην θέση μου χαμογελώντας, μα στο δικό του βλέμμα δεν υπάρχει η ίδια ζωντάνια και ζωηρότητα.
«Έγινε κάτι;» ρωτάω εμφανώς απορημένη.
«Όχι, όλα καλά.» ψεύδεται. Δεν μπορεί να με κοροϊδέψει, ένα από τα κυριότερα προτερήματα της δουλειάς μου είναι το να αντιλαμβάνομαι πότε κάποιος ψεύδεται και πότε όχι, πότε αισθάνεται καλά και πότε όχι...
«Κάτι σε πείραξε Άρη και μη το αρνείσαι, πριν όταν πήγα στην τουαλέτα το πρόσωπο σου έλαμπε και τώρα είναι κατσούφικο.» σχολιάζω και τότε το κινητό μου χτυπά.
Συγκεκριμένα ξανά χτυπά αφού παρατηρώ πιάνοντας το στα χέρια μου πως έχω ήδη άλλες τρεις αναπάντητες κλήσεις του Αλέξη. Σφίγγω στα χέρια μου το κινητό μου και τα χείλη μου δημιουργούν μια ευθεία γραμμή, ο Αλέξης ευθύνεται για την κατσούφικη συμπεριφορά του λοιπόν. Τον πείραξε που μου τηλεφώνησε; Το τηλέφωνο σταματάει να χτυπάει και παίρνω την πρωτοβουλία να το απενεργοποιήσω, είμαι εδώ με τον Άρη και νομίζω πως για λίγο έχω την ανάγκη να καλοπεράσω δίπλα του μακριά από όλους και από όλα.
«Αυτό σε πείραξε;» ρωτάω εννοώντας το τηλεφώνημα.
«Δεν με πείραξε.» σχολιάζει. Σαν μικρό παιδί κάνει και χαμογελάω.
«Υπερβάλεις δε νομίζεις;» ρωτάω και με κοιτάει στιγμιαία.
«Δεν μου αρέσει ο χαρακτήρας του, από πάντα δεν μου άρεσε...» παραδέχεται.
«Έχεις άδικο, ο Αλέξης...» το κινητό του χτυπάει αυτή την φορά «...δεν θα το σηκώσεις;» τον ρωτάω.
«Είναι η Χαρά.» παραδέχεται. Ωραία, η Χαρά.
«Σήκωσε το.» δήθεν αδιάφορα σχολιάζω, μα δεν το εννοώ.
«Δεν θέλω.» παραδέχεται. Ύστερα και ο ίδιος απενεργοποιεί το κινητό του. «Ελπίδα, πρέπει να δώσουμε ένα τέλος το συντομότερο. Το να τους αποφεύγουμε με αυτό τον τρόπο είναι ανούσιο και μας καθιστά δειλούς στο να αναλάβουμε και να στηρίξουμε τις πράξεις και τα θέλω μας.» με παροτρύνει.
«Τότε ας δώσουμε το τέλος μόλις γυρίσουμε πίσω στην Αθήνα.» του ζητάω.
«Εντάξει!» φιλάει την αναστροφή της παλάμης μου.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Once upon a time
RomanceΔεν υπάρχουν κάστρα και βασίλεια. Δεν υπάρχουν άλογα και άμαξες. Δεν υπάρχουν πρίγκιπες και πριγκίπισσες. Υπάρχουν όμως τα παραμύθια. Όλοι δικαιούνται μια ζωή σαν παραμύθι, όλων η ζωή ξεκινάει με το ''Μια φορά και έναν καιρό...'', η μαγκιά είναι να...
