Once upon a time

Κεφάλαιο 29

Όταν ανοίγω τα μάτια μου, έξω ήδη έχει σκοτεινιάσει. Κοιτώντας το ρολόι χειρός μου παρατηρώ πως είναι πέντε και μισή το απόγευμα, έξω έχει ήδη σκοτεινιάσει και για άλλη μια φορά τα φώτα των δρόμων φωτίζουν την Λισαβόνα κάνοντας την μαγευτική. Έχουν περάσει ήδη δύο μέρες, και πραγματικά ο Άρης έχει βαλθεί να με εξοντώσει ξεναγώντας με σε κάθε πιθανό μνημείο, μουσείο ή ότι άλλο αξίζει να επισκεφθώ εδώ... Δεν παραπονιέμαι όμως, του το ζήτησα και το τηρεί κατά γράμμα.

Τώρα κοιμάται. Είναι τόσο γαλήνια όμορφος, σαν άγγελος ο οποίος κατέβηκε στην γη και προορίστηκε για να βρεθεί στην αγκαλιά μου, για να είναι δίπλα μου και είμαι ευγνώμων για αυτό, άλλωστε θα ήμουν εγωίστρια αν δεν ήμουν, είναι ένας θησαυρός αυτός ο άνθρωπος, ο θησαυρός μου.

Ξανά ξαπλώνω δίπλα του, φωλιάζοντας στην αγκαλιά του και εισπνέοντας αυτή την όμορφη μυρωδιά του η οποία σε μαγνητίζει, σε μαγεύει. Τα όμορφα χαρακτηριστικά του, αχ, οι έντονες γωνίες του προσώπου του, η επιδερμίδα του ανοιχτόχρωμη, το γενάκι του που εδώ και δύο μέρες έχει μακρύνει και τον κάνει τόσο sexy και ποθητό που θα του χιμήξω.

Αυτό που με τρελαίνει όταν βρίσκομαι δίπλα του, είναι και το ότι είμαι άλλος άνθρωπος δίπλα του. Εκφράζομαι πιο άνετα, είμαι ελεύθερη, παίρνω πρωτοβουλίες, ''ζω'' πράγμα που τόσα χρόνια νόμιζα πως έκανα, αλλά τελικά ήμουν λάθος δεν το ζούσα, απλά υπήρχα! Το να ζεις προϋποθέτει να νιώθεις ελεύθερος, χαρούμενος, να χαμογελάς, να αισθάνεσαι και άλλα τόσα που αφορούν τον έρωτα, τα οποία δίπλα στον Αλέξη δεν υπήρχαν, ήμουν μαζί του από ρουτίνα ίσως, από την αίσθηση του ότι μου προσέφερε ασφάλεια, δεν ξέρω...

«Άρη...» αφήνω ένα μικρό φιλί στο πηγούνι του «...Άρη μου, ξύπνα.» ανηφορίζω προς τα ζουμερά του χείλη, τα οποία πως και πως ανυπομονώ να γευτώ. Δεν τα χορταίνω, χρειάζομαι την αίσθηση τους οπωσδήποτε, είμαι εθισμένη σε αυτά, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.

«Χμ...» βγάζει ως ήχο και κινείται μέσα στον ύπνο του, για να βρεθεί ανάσκελα.

«Ξύπνα, κοντεύει να βραδιάσει.» του επισημαίνω και ένα βογκητό βγαίνει από τα χείλη του.

«Άλλο λίγο...» παρακαλάει σαν μικρό παιδί, που η μητέρα του το ξυπνάει για να πάει στο σχολείο.

Γελάω στην ιδέα του Άρη μικρού, τον θυμάμαι βέβαια αμυδρά από τις διάφορες κοινές εξορμήσεις των οικογενειών μας στην εξοχή, είτε σε κοινές μας διακοπές. Γενικά ήμαστε αρκετά δεμένες οικογένειες, περισσότερο και από αδέρφια μεταξύ τους θα έλεγα... Τον θυμάμαι ωστόσο μικρό, να παίζει με τα αυτοκινητάκια του, άλλοτε με τον Μιχάλη, αν και ο αδερφός μου ήταν λίγο απόμακρος, βασικά, του άρεσε να κάθεται με τους μεγάλους και να εμπλέκεται στις συζητήσεις του εκφράζοντας την άποψη του και άλλα τόσα πολλά. Ήταν ένας μικρός ρήτορας. Όλοι τον προόριζαν για δικηγόρο με τέτοιο λόγο και τρόπο να πείθει για τα πάντα, ύστερα, εξέφρασε την αγάπη του για τις οικονομικές σπουδές και ακολούθησε το όνειρο του. Ωστόσο, ο Άρης όπως προείπα έπαιζε με τα παιχνίδια του και κάθε φορά που εγώ και η Ερμιόνη τον πλησιάζαμε για να παίξουμε μαζί του, μάζευε τα παιχνίδια του και κρυβόταν για να μην του τα κλέψουμε. Ήταν τόσο αστείος, αλλά πιο αστείος ήταν όταν έκλαιγε που η Ερμιόνη του έκλεβε το κολατσιό που η κυρία Ευσταθία μας έδινε... Πόσο αθώα είμαστε όλοι ως παιδιά, πως αλλάζουν όλα στην συνέχεια και γινόμαστε ενήλικες, ώριμη και ο καθένας τραβάει την δική του πορεία, γράφει το δικό του έργο σε αυτή την ζωή!