Once upon a time

Κεφάλαιο 39

«Τι μπορώ να κάνω να σε βοηθήσω;»

Ένα γελάκι ξεφεύγει από τα χείλη του, ύστερα όλα τα άλλα γίνονται από μόνα τους.

[...]

«Με τις αχόρταγες ορέξεις σου αργήσαμε.» αγχωμένη σχολιάζω, πηγαίνοντας πάνω-κάτω δίχως να ξέρω τι ακριβώς θέλω να κάνω.

«Πως δένεται η γραβάτα;» χαλαρά ο Άρης με ρωτάει και σταματάω για λίγο αυτό το πάνω-κάτω κοιτώντας τον έκπληκτη με την χαλαρότητα του. Ξεφυσάω και πλησιάζω για να τον βοηθήσω. «Πάντως δεν είμαι μόνο εγώ αχόρταγος και εσύ κόντεψες να με φας ζωντανό...» χαιρέκακα σχολιάζει και μισοκλείνω τα βλέφαρα μου, σφίγγοντας έντονα τον κόμπο της γραβάτας και αφήνοντας τον απότομα.

«Πάμε;» του λέω δήθεν εκνευρισμένη.

«Αυτό θα μου το πληρώσεις το βράδυ!» ψιθυρίζει στο αυτί μου, τσιμπώντας τον δεξιό μου γλουτό.

Τα λόγια του αρκούν για να ανατριχιάσει όλο μου το κορμί...

[...]

Φτάνοντας στο σπίτι του πεθερού μου, κοιτάζω για τελευταία φορά τα μαλλιά μου, αλλά και το μακιγιάζ μου στον καθρέφτη του αυτοκινήτου και ύστερα κατεβαίνω. Ο Άρης υπομονετικά περιμένει, χτυπώντας το δεξί του πόδι νευρικά στο έδαφος. Είναι όμορφος μέσα στο κατάμαυρο κουστούμι του με την χρυσή γραβάτα του να κλέβει τις εντυπώσεις! Βέβαια, η επιλογή δεν είναι τυχαία καθώς είναι ασορτί με το δικό μου χρυσό φόρεμα το οποίο είναι αρκετά κομψό και φτιαγμένο για τα γούστα μου.

Πλησιάζοντας τον μου χαμογελάει και το χέρι του περνάει μέσα από το δικό μου αγκαζέ, για να προχωρήσουμε αργότερα προς το σπίτι των γονιών του. Παρόλο που δεν είναι οι καλεσμένοι πολλοί, συγκεκριμένα οι γονείς μου, ο Μιχάλης, η Ερμιόνη και εμείς το σπίτι φαίνεται να σφύζει από ζωή με όλα τα φώτα, σε όλες τις γωνιές να λάμπουν...

Μπαίνοντας μέσα η κυρία Ευσταθία μας υποδέχεται χαρωπή, αγκαλιάζει και χαιρετάει πρώτα τον γιο της και ύστερα εμένα εξίσου θερμά και με την ίδια αγάπη. Βγάζω το παλτό μου και το δίνω στην κοπέλα η οποία στέκεται λίγο πιο πίσω, μου χαμογελάει και τις ανταποδίδω ακολουθώντας ύστερα τον Άρη και την πεθερά μου... ας λέω από εδώ και πέρα το κάθε τι με το όνομα του.

Οι υπόλοιποι είναι ήδη εδώ. Οι γονείς μου χαμογελαστοί έρχονται και εκείνοι να μας χαιρετήσουν, ο πεθερός μου δεν χάνει και εκείνος την ευκαιρία να με αγκαλιάσει και να με ευχαριστήσει για το ότι ο γιος του τελικά ήρθε καθώς πρέπει ντυμένος, αν και γελάω με τα λόγια του καθώς εκείνος με πίεσε να τον ντύσω έτσι... Τέλος, η Ερμιόνη και ο Μιχάλης η οποία αν και φανερώθηκαν επιτέλους είναι ποιο συγκρατημένοι.