Adı "MAVİ"Olsun..

->33.Bölüm. (Kötü gün..)

"İyi olduğuna emin misin?" Diye sordu Göksu bilmem kaçıncı kez.

"İyiyim Göksu." Dedim. Sadece bir kaç yerim çizilmişti o kadar.

"Zaten doktor da öyle demişti." Deyip gülümsedi. "Eve gidebilirmişiz."

"Olmaz!" Dedim direkt. "Özgür'ü görmek istiyorum."

Gözlerini benden kaçırdı. "Bir şey mi oldu Göksu?" Diye sordum. Endişelendiriyordu beni.

"Hayır. İyi. Ama ailesi var onun yanında da." Dedi kolumu sıvazlayarak. "Araba gitmiş ben asıl üzüldüm."

Gözlerimi devirdim. Güldü. "Hadi eve gidelim. Asude ve Alin İnan seni görmesin. Olay çıkmasın."

Başımı sallayıp oturduğum yerden kalktım. Kazadan sonra nasıl hastaneye geldik,Göksu yanıma nasıl geldi.. Hiçbir fikrim yoktu.

"Sahi?" Deyip durdum. "Sen nerden öğrendin kazayı?"

"Ayşenur aradı." Deyip koluma girdi. "Eve gidelim hadi."

Hastaneden çıkarken etrafa göz gezdirdim. Belki tanıdık filan görürüm sanıyordum ama kimse yoktu. Neyse. Asude'yi görmemek her zaman iyiydi.

Bir taksiye binip eve geldik. Ablam evdeydi. Beni görür görmez sarıldı.

"Bir şeyim yok." Dedim ondan ayrılarak. "Boşa endişe yapmayın."

Montumu çıkarıp koltuğa attım ve oturdum. Belim ağrıyordu.

"Endişelenmekte suç olmuş." Dedi ablam mızmızlanarak. Sonra gelip yanıma oturdu.

"İyisin dimi?" Diye sordu tekrardan. Başımı olumlu anlamda salladım.

"Çok iyiyim."

Bana bir süre baktıktan sonra Göksu'ya döndü. Aralarında kaçamak bakışlar olduktan sonra bana dönüp hiç bit şey yokmuş gibi gülümsedi.

"Ne oluyor?" Diye sordum. Ne saklıyorsunuz benden.

"Hiç bir şey." Diye atıldı Göksu. "Akşama ne yersin?"

"Konuyu saptırma Göksu!" Dedim. "Neden öyle bakışıyorsunuz ki siz? Hayırdır?"

"Özgür'ü gördün mü sen?" Diye sordu ablam.

"Hayır." Dedim.

"Ülker bunu sana nasıl söyleyeceğiz bilmiyorum ama..."

Ayağa kalktım. "Bir şey oldu dimi ona söylemiyorsunuz!"

"Bir şeyi yok." Dedi Göksu. "Sadece..."

"Sadece?"

Devamını bekledim. Ama tek yaptığı gözlerini benden kaçırmaktı.

"Ne oldu?!" Diye bağırdım. "Hemen biri anlatıyor.!"

"Başını vurmuş." Dedi ablam. "Bir kaç ayı... Hatırlamıyor."

Ne?

"Hafızasını kaybetmiş yani. Ama çok degil üç ay veya iki tam bilmiyorum."

Koltuğa geri oturdum. Hafızasını mı kaybetmişti?

"Üzülme. İyileşecektir." Dedi ablam kolumu sıvazlarken.

Şuan ne düşüneceğimi hiç bilmiyordum. Onu görmek istiyordum. Sarılmak.. İyi olduğunu bilmek. Hafıza kaybı.. Nasıldı şimdi kim bilir?

"Üç ay."diye fısıldadım.Sonra gözlerimi kapattım. "İyi mi şimdi?"

"İyi. Evinde. Yarın okula bile gelir. Sadece başı.."