Wrong || H.S. [DISCONTINUED]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2ο

Έχουν περάσει δέκα λεπτά και δεν έχω σταματήσει να κλαίω. Είναι πολύ δύσκολο όλο αυτό και πραγματικά, δε μου έχουν απομείνει άλλες αντοχές. Δε μπορώ άλλο τόση πίεση!

'' Είσαι καλά τώρα;'' Ρωτάει καθώς με απομακρύνει απαλά από την αγκαλιά του.

''Ναι.'' Λέω ψέματα. Ποτέ δεν ήμουν καλά για να είμαι τώρα. Κι ούτε πρόκειται να είμαι.

''Σίγουρα;''

''Ναι, μην ανησυχείς.'' Του δείχνω ένα ψεύτικο χαμόγελο και απομακρύνομαι. ''Λοιπόν, πρέπει να πηγαίνω τώρα.'' Του λέω.

''Θες να σε πάω;'' Με ρωτάει.

''Όχι δε χρειάζεται. Έκανες ήδη πάρα πολλά.'' Του χαμογελώ.

''Μη το ξαναπείς αυτό.'' Με μαλώνει. Του δίνω ένα μικρό φιλί στο μάγουλο και αρχίζω να απομακρύνομαι.

''Τα λέμε Matt!'' φωνάζω χαιρετώντας τον.

''Γεια Rosie!'' με χαιρετά κι αυτός.

[...]

Περπατάω εδώ κι ώρα χωρίς να ξέρω που πηγαίνω. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να πάω σπίτι μου, απλά ήθελα να μείνω για λίγο μόνη. Χρειάζομαι να κάτσω να σκεφτώ, μόνη μου, χωρίς να έχω κανένα πάνω απ' το κεφάλι μου. Ούτε και τον Matt.

Το κινητό μου αρχίζει να χτυπάει τραντάζοντάς με. Βγάζω την συσκευή από την τσάντα μου και κοιτάω τον αριθμό.

Κοκαλώνω.

Δε θέλω να το σηκώσω. Δε μπορώ να το σηκώσω! Αυτός ο άνθρωπος μου είναι ένας από αυτούς που μου κατέστρεψε τη ζωή! Δε γίνεται να του μιλάω άλλο! Αλλά δυστυχώς δεν έχω άλλη επιλογή... Πατάω το πλήκτρο απάντησης

''Ναι;'' Λέω απαλά.

''Σε χρειάζομαι!'' η βραχνή φωνή του άνδρα ηχεί στ' αυτιά μου, δημιουργώντας μου ρίγος κι ανατριχίλα.

''Δε μπορώ.'' Του απαντώ ξερά.

''Δε κατάλαβες μάλλον. Δε σε ρώτησα, στο ανακοίνωσα!'' γελάει μέσα από το ακουστικό.

''Είπες ότι θα μ' άφηνες ήσυχη μετά τα τελευταία! Γιατί δεν το κάνεις;'' Ψιθυρίζω έντονα, προσπαθώντας να μην με ακούσει κανείς άλλος.

''Τα πράγματα δε πήγαν όπως τα θέλαμε, οπότε δε τέλειωσες ακόμα.'' Λέει ήρεμα.

''Ο άνθρωπος βρίσκεται στην εντατική! Τι σκατά θες πια;'' Απατώ καταπίνοντας τον κόμπο που έχει δημιουργηθεί στο λαιμό μου