De rechten van een Islamitsche vrouw

deel 4

"Haaalloo hoelang ben je nog van plan te blijven slapen , sta op en maak eten voor me" en bam daar ging weer een schop in mijn rug. Ya allah kijk zo begint mijn dag dus. Mijn dag begint niet met een vrolijke Nourdin en een ochtend kus nee nee! Dat kan ik op me buik schrijven .

Die Imane heeft hem gehersenspoelt met allerlei leugens. Waarom? Allahoe e3lem. Een gelukkig huwelijk is op de een of ander manier me niet gegunt. De profeet mohammed vrede zij met hem zei ; "Netals wegvallende herfstbladen zullen de zonden van de echtelieden wegvallen wanneer ze met liefde in elkaar ogen kijk" Dat is een prachtige zin van onze profeet die ik nooit vergeten zal maar totaal niet van pas kwam bij ons.

Alleen de eerste week van ons huwelijk ging zoals het moet. Hij gaf me liefde en ik kwam niks tekort. Na die week veranderde hij letterlijk en figuurlijk in een monster. Hij sloeg me wanneer hij zin had, hij gebruikte me alleen als hij me nodig had en voor zijn behoeftes tegen mijn wil natuurlijk.

Ik moest wel opstaan , ik kan niet zeggen nee ik wil nog verder slapen. Het kon zomaar raak zijn en kon ik weer een harde mep in ontvangst nemen. Ik stond op zonder maar een woord te zeggen en ging douchen. Gister bood hij dus zijn excuses maar hij gaat gewoon mooi door , soubhanallah. Ik begrijp dit niet meer.

Scheiden doe ik zeker vroeg of laat. Ik heb me mijn vrijheid af laten pakken, mijn rechten als vrouwzijnde kortom bijna alles waar een normale vrouw behoefte aan heeft. Ik wil niet meer bij hem zijn, hij is te gevaarlijk voor mij. Wat betreft mijn moeder komt ze zeker achter al mijn plekken. Ik kan niet eeuwig in een wolle trui door het huislopen. Ik trek ook gewoon mijn huisjurken aan.

"Wat ben jij in hemelsnaam voor een vrouw, ik moet gewoon 2 uur wachten voor er ontbijt op tafel staat, kijk zie je dat is wat ik bedoel. Het woord "vrouw" verdien jij niet eens en nu opschieten". Ik ga nooit op hem in als hij zulke dingen naar me hoofd smijt. Ik weet wel beter. Ik heb nog sabr maar me geduld zal ooit wel opraken. Het zal opraken en dan barst ik uit. Dan ben ik niet meer de stille en rustige Nora. Ik had wat eieren in olie en zitoen klaar gemaakt en op tafel geserveerd. "Weer te weinig zout? Je eten smaakt niet eh zma awergen, ben je ook al vergeten hoe je moet koken"? "Dat is wat ik kan, ik hoop dat Imane het beter kan". "Mond dicht, je hebt geen recht om over haar te praten en ga water halen". Zeg nou eerlijk , zouden jullie zo door kunnen leven? Zouden jullie het niet zat worden? En dit heb ik 4 jaar lang volgehouden. Ik heb zoveel sabr gehad gewoon teveel. Ik weet waarvoor ik het doe.

"Ik ga straks langs me moeder". "Pardon? Wie zegt dat? Vraag het op zijn minst". "Nee ik vraag het niet , het is MIJN moeder ja? Ik heb recht op MIJN MOEDER. Ik heb recht om haar te zien waar en wanneer ik wil. En je mag van geluk spreken dat ik je laat weten dat ik straks niet thuis ben , voor hetzelfde geldt was ik weggegaan zonder wat te zeggen. Maar nee, zo ben ik niet opgevoed of oh nee ik hoefde het niet eens te zeggen aangezien je altijd meegaat om de goed schoonzoon uit te hangen. Maar bij allah jou dag zal nog komen Nourdin, knoop dat goed in je oren. Ik zou maar gauw berouw gaan tonen als ik jou was". So hehe dat moest er even uit dacht ik bij mezelf. Al die opgekropte gevoelens die ik voor iedereen verborgen hield moet ik ooit kwijt. Het maakt me niet uit wie het is als ik maar m'n hart kan luchten, want dit kan ik niet langer aan. Ik word geestelijk ziek.

Als het gaat om mijn moeder uit ik mijn gevoelens. Niemand pakt mijn moeder van me af.

Bijna Nora bijna ben je van hem af. Blijf volhouden. Geduld loont zei een stemmetje in m'n hoofd. Ik blijf vechten tot ik er ben, ik zal niet opgeven en ja ik zal vechten voor MIJN rechten en dat zal ik Nora blijven herhalen tot ik heb behaald wat ik wil behalen!