Ένας Αναρχικός

Κεφάλαιο 49

Έρχεται και κάθεται δίπλα μου και ανοίγει τις σελίδες. Η καρδιά μου φτερουγίζει όταν βλέπω ένα ξανθό αγοράκι, με καταπράσινα μάτια να κοιτάζει στην κάμερα. Η κ. Ευθυμία, μου αφηγείται τις ιστορίες που κάθε φωτογραφία κρύβει. Πολλές από αυτές με κάνουν να γελάω, νιώθω τα μάτια του Άλεξ καρφωμένα πάνω μου, σε όλη την διάρκεια, αλλά το αγνοώ. 

''Εδώ έβαψε τον τοίχο του σπιτιού. Από μικρός αντιδραστικός'', λέει κι εγώ γελάω. Εκείνος σηκώνεται και φεύγει από το σαλόνι, μάλλον επειδή οι ιστορίες αυτές του προκαλούν δυσφορία.

Η κ. Ευθυμία παίρνει ξαφνικά ένα σοβαρό ύφος και αφήνει το άλμπουμ στην άκρη.

''Κορίτσι μου, αυτό που έκανες στον Άλεξ, δεν έχει καταφέρει καμιά να το κάνει. Μαλάκωσε, κατάφερες να τον μαλακώσεις! Ήταν τόσο σκληρός ο εγγονός μου ξέρεις. Ερχόταν εδώ και μου περιέγραφε με περηφάνια τις καταστροφές που έκανε. Κι εγώ συγκρατούσα τα δάκρυα μου, ήθελα βλέπεις να θεωρεί ότι είμαι με το μέρος του, για να  μην τον χάσω κι εγώ όπως τον έχασαν οι γονείς του... Και μια μέρα, αυτή η σκληρότητα χάθηκε. Δεν ήταν εύκολο να το δει κανείς, μα εγώ το είδα, στον Σταυρό που σου κάνω, άλλαξε! Είδα και πάλι εκείνο το ευαίσθητο παιδικό βλέμμα, κι ας προσπάθησε να το κρύψει, αυτή τη φορά δεν τα κατάφερε.

Σε παρακαλώ κορίτσι μου, με όλη μου την καρδιά, μην τον αφήσεις. Αν τον αφήσεις, θα γίνει και πάλι εκείνο το καταστροφικό...τέρας... Μόνο εσύ μπόρεσες να τον αλλάξεις, με την αγνή ψυχή σου. Ξέρω, δεν είναι εύκολος άνθρωπος ο εγγονός μου, θα σε έχει πληγώσει πολλές φορές. Και θα το ξανακάνει... Μα σ'αγαπάει. Το βλέπω. Κι εσύ τον αγαπάς. Τα 67 χρόνια μου πάνω στην γη, μου έχουν δώσει την ικανότητα να διακρίνω την αγάπη. Και μεταξύ σας, υπάρχει μπόλικη. Οπότε η πρώτη χάρη που σου ζητώ, είναι να μείνεις μαζί του. Για πάντα αν γίνεται.'', παίρνω μια βαθιά ανάσα για να μην κλάψω από την συγκίνηση που τα αληθινά της λόγια μου προκαλούν. 

''Και...η άλλη χάρη ποια είναι;'', ρωτάω με δυσκολία. Οι ζάρες στο πρόσωπο της τονώνονται, λες και βλέπει μπροστά της μια σκηνή, κάτι που την πικραίνει.

''Να τον πείσεις να ξαναδεί τους γονείς του γλυκιά μου. Δεν ξέρεις πόσο ανάγκη το έχουν να δουν τον γιο τους. Είμαι μάνα και ξέρω...Σε ικετεύω, προσπάθησε. Αν τα καταφέρεις...θα σου είμαι για πάντα ευγνώμων..Θα σώσεις μια οικογένεια. Αν όχι, δεν πειράζει. Αλλά προσπάθησε...'', η φωνή της αλλάζει, γίνεται εύθραυστη, έτοιμη να σπάσει από την συγκίνηση.