Twilight Life Of Renesmee

Volturi

"Ja, maar ze kon de donkere wolken ook voor schemer aanzien." Zegt Caitlyne. Ik sta op. "Ik vraag het even aan Alice." Opeens staat ze bij ons. "Ik weet zeker dat het schemer was." Zegt ze. Dan kijkt ze naar de kleding van Caitlyne. Caitlyne was niet echt handig in netjes jagen. Overal in haar kleding zaten scheuren en zelfs wat bloedvlekken. Alice schud haar hoofd. Ze kijkt naar mij en dan naar Caitlynen. "Jullie hebben vast dezelfde maten." Zegt ze. Ze is in een flits weg en is dan terug. Ze duwd Caitlyne wat spullen in de hand. "Trek maar aan Caitlyne." Alice sleurt mij uit de kamer. We blijfen wachten. Dan haalt Alice Caitlyne van zolder. Caitlyne heeft een zwarte broek aan met zwarte hakken en een zalmroze T-shirt. Alice knikt goedkeurend en sleurt Caitlyne naar haar make-up tafel. Die ze meestal voor mij gebruikte omdat vampieren geen make-up opkunnen. Bij mij kan dat wel. Ik volg Alice naar de make-up tafel. Ze zet Caitlyne in een stoel. Ze maakt een ingewikkelde vlecht in Caitlyne's haren. Als het resultaat klaar is kijkt Alice trots om haar meesterwerk. Ook Caitlyne kijkt onder de indruk. Ik kijk op de klok. 20:20. Ik zucht. Alice ogen worden wazig. Weer een visioen. Snel komt haar blik weer terug. "Wat zag je Alice?" Vraag ik. "Ik zag jou." Zegt ze terwijl ze naar Caitlyne wijst. "Je had felrode ogen en een zwarte mantel. Aro gaf je een bevel en jij volgde het op." Ze huivert. "Je gaat echt naar de volturie." Zeg ik. Caitlyne zucht.

"Het moet maar." Zegt ze dan treurig. Ik kijk Alice aan "Kunnen Jake en ik niet met Caitlyne naar het huis van zijn vader en hij? Hij maskeert de geuren door zijn sterke geur, net als jullie vroeger bij mijn moeder hadden gedaan." Alice denkt na "We kunnen zeggen dat ze ontsnapt is, maar ze kunnen ons niet geloven." Dan lijkt ze een besluit te hebben gemaakt. "We proberen het gewoon, maar als het niet lukt hebben we grote problemen!" Ze zegt dit met een serieus gezicht. Ik knik enthousiast. Ik geef Caitlyne een knuffel "Hoor je dat? We kunnen je misschien redden!" Ze kijkt blij maar dan weer treurig. "Of niet." Zegt ze. "We mogen het aan niemand vertellen, als ik dan zeg dat je weggelopen bent zijn de reacties echter." Zegt Alice. "Jake!" Roep ik. Binnen een paar seconden staat hij bij ons. "Wat is er?" Zegt hij snel. "We kunnen Caitlyne beschermen door haar naar jouw huis mee te nemen. Als jij meegaat kunnen we haar geur maskeren." Jake glimlacht "Je bent echt een genie!" Zegt hij. Dan zegt hij "Nou waar wachten we nog op? Kom op!" Ik had niet door dat Alice weg was. Ineens stond ze weer bij ons. Ze duwt Caitlyne een koffer in de handen en mij ook. "Ik.heb er wat kleding in gedaan. Je weet maar nooit hoelang jullie wegzijn." Terwijl ze dat zegt sleurt ze ons naar buiten. Jake loopt er achteraan. "Wees voorzichtig!" Zegt ze tegen ons terwijl we achter Jake aan rennen. Hij remt wat af en gaat dan achter ons aan rennen om de geuren uit te wissen. Ik weet de weg naar zijn huis erg goed. Na een paar minuten zijn we uit het dichte bos en meteen zie ik zijn huis. "Ik ga voor de zekerheid nog eens over het spoor heen. Jullie kunnen wel vast naar binnen gaan." Ik knik.

Ik loop met Caitlyne naar een struik die naast het huis staat. Ik haal daar een sleutel uit. We lopen naar de voordeur en maken hem open. Ik luister goed maar ik hoor zijn vader niet. Hij is vast met Charlie een wedstrijd aan het kijken. Ik wenk naar Caitlyne dat ze binnen kan komen. Voorzichtig loopt ze naar binnen. Ze gaat voor het raam staan. "Het spijt me echt zo erg dat ik jullie in gevaar breng." Zegt ze. Ik schud mijn hoofd "Je kunt er niks aan doen." Dan komt Jake binnenlopen. Hij pakt onze koffers en zet ze naast de bank. "Ik ben erg moe, als jullie het niet erg vinden ik ga slapen." "Ga je gang." Zeg ik. Hij loopt naar zijn kamer. Ik hoor dat hij gaat liggen en meteen verandert het ritme van zijn ademhaling en zijn hart. Hij slaapt. Het onweer was een tijdje opgehouden. Opeens komt er een keiharde donder. Gevolgd door een grote bliksemschicht. Snel werk ik een blik op de klok. 21:10. Ik slik. Zou hij er al zijn? Ik kijk nog eens naar buiten. Het is al schemerig. Ik weet zeker dat hij er al is. Dan gaat het ook nog hard regenen. Ik loop naar buiten. Ik luister goed. Geen voetstappen. Opgelucht haal ik adem. Ik kijk naar de lucht. Ik hoor nog een donder gevolgd door bliksem. Ik heb geen idee hoelang ik hier al sta. Caitlyne roept "Renesmee! De stroom is uitgevallen!" Ik keer me om naar het huis. Er is geen enkel licht meer. Ik ren snel naar Jake's kamer. Hij slaapt. Ik schud hem wakker. "Jake de stroom is uitgevallen!" Zeg ik. Meteen is hij het bed uit. Hij loopt snel naar een kast toe. Hij maakt hem open en rommelt wat. Snel gaat het licht weer aan. "Gewoon kortsluiting." Zegt hij. Dan hoor ik weer een harde donder en daarna bliksem. Opeens hoor ik gekraak. Jake vloekt binnensmond. "Het is ergen ingeslagen." Zegt hij daarna. Ik ren naar buiten en zie dat er bij ons huis een boom omvalt heel erg in de verte. "Oh nee!" Schreeuw ik. Ik maak aanstalte erheen te rennen. Maar Jake houd me tegen. "Misschien doen ze dit express. Om jouw en Caitlyne te lokken." Zegt hij. Ik worstel me los. "Dan blijfen jullie hier." Jake schud zijn hoofd. "Ik laat jou niet alleen gaan. En we kunnen Caitlyne niet alleen laten." Caitlyne zegt dan "Hun veiligheid is belangrijk! Kom we gaan erheen." Ze rent het bos in. Ik ren achter haar aan. Jake verandert in een wolf en rent ook achter ons aan.