Twilight Life Of Renesmee

Spoorzoeken

Ik ren het huis uit het bos in. Ik weet niet waar ik moet beginnen met zoeken. Dus ik ren maar wat rond. Opeens ben ik een geur op het spoor. Geen mens, geen dier. Het was dus een vampier. Ik was trots op mezelf. Ik had een spoor gevonden! Opeens hoor ik achter me een zachte plof. Snel draai ik me om. Daar staat hij. Alec. Hij kijkt me aan met zijn vuurrode ogen. "Jou had ik hier zeker niet verwacht." Sist hij. Ik ga in vechtpositie staan. "Ik jou anders ook niet." Ik kijk hem doordringend aan. Hopelijk had hij niet door dat ik stiekem erg bang ben. Ik had nooit in mijn eentje op zoek moeten gaan naar sporen. Opeens staat hij er niet meer. Ik kijk naar de bomen en zie hem op een tak. Hij lacht op een enge manier en hopt van de ene tak naar de. Dan land hij voor me. Zwarte rook komt uit zijn handen. Ik zie vaag. Ik voel niks meer. Ik hoor ook niks meer. Ik zie hem op me af komen. Hij grijpt naar mijn keel. Opeens wordt hij ruw aan de kant geduwd. Ik begin mijn zicht, gehoor en gevoel weer ter te krijgen. Ik zie Emmet en Alec vechten. Edward komt naar me toe gerend en omhelst. "Je leeft nog!" Zegt hij opgelucht. Ook Bella omhelst me stevig. Ik zie langs hun heen dat Emmet Alec vasthoud. Rosalie rukt zijn hoofd eraf.

Ik schrik wakker. Oh gelukkig het was maar een droom dat ik Alec tegenkwam. Ik zat in Carlisles werkkamer. Ik was tijdends het onderzoek van Jake in slaap gevallen. "Hey, je bent wakker." Zegt Jake die in de onderzoeksstoel ligt. Carlisle is bezig met zijn verband. Hij kijkt even om. "Je had vast een nachtmerrie, je mompelde dingen over de Volturi en over Alec." Zegt hij. Ik knik en wrijf in mijn slaperige ogen. "Oohw, ik heb dorst." Ik rek me ondertussen uit. Ik kijk naar de tijd. Bijna half drie. Ik sta op en loop naar Jake. "Is het goed als ik ga jagen?" Vraag ik. "Tuurlijk, ga je gang." Hij probeert te glimlachen. Ik glimlach terug en geef hem een zoen. Dan ren ik het huis uit. Al snel ben ik een dier op het spoor. Ik zie het dier dat ik rook. Een hert. Ik sluip er op af en doe dan een verrassings aanval. Het dier is binnen een paar seconden leeg. Het voelt fijn om je niet zo dorstig meer te voelen. Opeens schijnt de zon. Een unieke gebeurtenis in Forks. Ik spring een boom in en ga op een van de bovenste takken liggen. Ik voel me nog steeds moe. Carlisle had gelijk, ik moest eerder naar bed toe. Terwijl het zonlicht op mijn gezicht danst val ik in slaap.

Ik word wakker. Ik kijk vluchtig om me heen. Hoe kom ik nou in mijn kamer? Edward komt naar mij toegelopen. Hij kijkt een beetje bezorgd. "Wat is er, pap?" Vraag ik. "We waren bezorgd om je, Carlisle zei dat je ging jagen. Je kwam niet terug dus gingen we zoeken. Je lag op een tak te slapen." Hij stopt even. "En?" Vraag ik. Hij laat me een briefje zien. Het is een ouderwets handschrift. Het enige wat er staat is "Laat haar gaan. A ." Mijn vader kijkt me aan. Ik kijk nog eens naar het briefje. "Alec." Fluister ik. Edward kijkt me vragend aan. "Ik heb Caitlyne gesproken, ze was door Alec gebeten." Leg ik uit. "Ik weet zeker dat de A voor Alec staat." Zeg ik. Maar mijn vader denkt na. "Of Aro." Zegt hij. Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd. "Ik laat niemand mijn dochter iets aandoen. Of iemand anders van mijn familie." Zegt hij. "Ik denk dat hij bedoelt dat we Caitlyne moeten laten gaan. Ze heeft vast een bijzondere gave." Antwoord ik. Edward knikt. "Mag ik nu verder slapen?" Vraag ik. Mijn vader knikt en probeert te glimlachen. Het lukt hem niet goed. Hij staat op en gaat weg uit mijn kamer. Snel val ik in slaap.