"Evimde..." dedim cevabın bir önemi varmış gibi "Ne yapıyorsun?"
Çakmağın ucundaki turuncu ateş bir saniye olsun sönmezken ağır ağır ayağa kalkıp bana doğru birkaç adım attı, onunla eş olarak geriye doğru adımladım.
"Önce ben sordum Karen."
"Evet...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Önceden okuyan arkadaşlar lütfen spoiler içerikli yorumlar yapmamaya çalışın, yeni okuyucular için kitabın hevesi kaçıyor :)
Keyifli Okumalar Dilerim 👉 👈
Elime aldığım cips paketiyle annemi ararken, bakliyat reyonunun hemen önünde fiyatlara bakarken buldum onu.
"Anne cips alabilir miyim? Uzun zamandır yemedim lütfen." Dediğimde annem bana doğru döndü, o kadar güzeldi ki bazen bile annemden etkileniyordum. Gülümsedi, bembeyaz tenindeki vişne rengi dudakları büküldüğünde yanaklarındaki çukurlar ortaya çıktı ve ben de gülümsemeden edemedim.
"Bugün ne istersen alabilirsin ama çok zararlı şeyler olmasın. Bugün kutlama yapalım."
Bunu hak etmiştim değil mi? Zıplayarak abur cuburların olduğu bölüme ilerledim, normal şartlarda ailemin durumunun yetmeyeceği fakat eğitimi çok övülen bir okulun bursluluk sınavına girmiştim, bu sınav için altı ay boyunca çalışmış ve nihayet başarmıştım. Birkaç bisküvi ve çikolatayı kucaklarken kasaya ilerleyen annemin yanına doğru koşturdum.
"Bunları da alacağım."
Annem bir şey demeden alışveriş arabasındaki şeyleri kasaya koydu, açık öğretime geçmiş ve 10.sınıfa o şekilde devam etmiştim, açık öğretime geçmemin gerçek sebebini annemler bilmese de kararıma saygı duymuşlardı.
"Dalmışım..." Çıkmak için kapıya yaklaştığımda yağmur yağdığını gördüm,
"Anne şemsiye aldın mı? Yağmur yağıyor."
"Hayır almadım, bir şey olmaz hava sıcaktır Mayıs ayındayız. Yaz yağmuru bu." Diyerek gülümsedi fakat ben ıslanmayı sevmiyordum, yağmuru da sevmiyordum gerçi ikisi aynı şeydi.
"Ara sokaktan geçip gidelim, ıslanmak istemiyorum." Diyerek surat astığımda marketten çıkmış kapının önünde ne yapacağımızı konuşuyorduk.
"Tamam sen nasıl istersen öyle olsun ama bir an önce gidelim çok yoruldum." Dediğinde başımı sallayarak önden adımladım, birkaç kötü binanın olduğu yeri kentleşme için kapatmış ve yıkmışlardı, yeni yapılan bir bina bir de depo vardı fakat birkaç aydır inşaat durduğu için evimize çıkan kestirme bir yol oluşmuştu, genelde çoğu kişi oradan geçerdi ve normal yola göre yirmi dakika daha kısa sürüyordu.
"Buradan geçmek beni huzursuz ediyor." Dedi annem sokağın hemen başında
"Bir şey olmaz beraberiz, hem on dakikada çıkarız."
Evet hayatım boyunca verdiğim en kötü karar olduğundan habersiz sokağa adımımı attığımda beraberiz kelimesinin hayatım boyunca ben de yük olacağından habersizdim.
