Ένας Αναρχικός

Κεφάλαιο 35

ακουστε και το τραγουδι ταυτοχροναα αν θελετεε:') <3 

Παίρνω μια πολύ βαθιά ανάσα ώστε να καταφέρω να συγκρατήσω τα δάκρυα μου, από τα λόγια του, που με άγγιξαν τόσο πολύ. 

Κοιτάζω από την αντίθετη κατεύθυνση, ώστε να μην δει το πρόσωπό μου. Άλλη μια βαθιά ανάσα. ''Πες κάτι γαμώ'', λέει με ανυπομονησία αφού συνεχίζω να μην λέω τίποτα. Ψάχνω την φωνή μου, αλλά έχει χαθεί, όχι πως έχω βρει και κάτι να πω... Σκέφτομαι αν αυτά τα λόγια του, τα οποία έλεγε με τόσο πάθος και ένταση, αρκούν για να τον συγχωρέσω.

''Και πάλι δεν μπορώ να ξεπεράσω έτσι απλά αυτό που έκανες'', υποτίθεται πως θα έπρεπε να είμαι σκληρή λέγοντας τα αυτά, μα η φωνή μου είναι ένας απαλός ψίθυρος. Κοιτάζω ευθεία με ένα χαμένο βλέμμα, είμαι μπερδεμένη.

''Αυτό έχεις να πεις μόνο;'', ρωτάει και νιώθω τα μάτια του πάνω μου. Σκύβει μπροστά ακουμπώντας τους αγκώνες στα γόνατα του ώστε να καταφέρει να δει το πρόσωπο μου. Εγώ συνεχίζω να κοιτάζω μπροστά. 

Σηκώνομαι όρθια, απλά γιατί δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Έχω γυρισμένη την πλάτη μου σε εκείνον και προσπαθώ να βάλω μια τάξη στις άπειρες σκέψεις μου. Τα συναισθήματα μου είναι ανάμεικτα, είμαι τόσο μπερδεμένη και χαμένη. 

Ακούω τα βήματα του να με πλησιάζουν, παραμένω ακίνητη πλάτη σε αυτόν. Το σώμα του αγγίζει ελάχιστα το δικό μου, από πίσω μου. Τα δάχτυλα του έρχονται στα μαλλιά μου και βάζει μια τούφα πίσω από το αυτί μου, ώστε να είναι ελεύθερο.''Μίλα μου'', ψιθυρίζει στο αυτί μου, ακουμπώντας το ελάχιστα με τα χείλη του. Η ζεστή του ανάσα φέρνει έναν ηλεκτρισμό σε όλο το σώμα μου. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά.

Στέκομαι ακίνητη όταν εκείνος αφήνει ένα κενό ανάμεσα μας κάνοντας πίσω βήματα. Ξέρω πως η απόφαση είναι δική μου. Αυτό που έκανε ήταν υπερβολικά άσχημο μα η εξήγηση που έδωσε, με έκανε να πιστέψω πως δεν ευθυνόταν τόσο αυτός για ότι έγινε. Ήθελε να με προστατεύσει κι ας το έκανε με εντελώς λάθος τρόπο.

Η καρδιά μου, όλο το σώμα μου, αντιδράει υπέρ του. Θέλω όσο τίποτα να τον αγκαλιάσω, να τον φιλήσω. Την λογική, που λέει πως αυτό είναι εντελώς χαζό, να τον συγχωρήσω τόσο εύκολα, την βγάζω έξω από το παιχνίδι.

Έτσι ξαφνικά γυρνάω σε εκείνον, καλύπτω το κενό ανάμεσα μας, πιάνω το πρόσωπο του και πιέζω με δύναμη τα χείλη μου στα δικά του. Φαίνεται πόσο εκπλήσσεται, μιας και παγώνει με την κίνηση μου, μα γρήγορα ενεργοποιείται και βάζει τα χέρια του στην μέση μου, τραβώντας με περισσότερο κοντά του.