Ένας Αναρχικός

Κεφάλαιο 34

team_Kamex :") <3 

Το πιρούνι πέφτει από το χέρι μου, κάνοντας έναν ενοχλητικό ήχο, μόλις αγγίζει το μάρμαρο. ''Γεια σας'', λέει αυτός ήρεμα με ένα ζεστό χαμόγελο. Δεν το πιστεύω πως έχει το θράσος να κάνει κάτι τέτοιο. Θέλω να σηκωθώ, να τον χτυπήσω και να τον πετάξω έξω, αλλά ξέρω πως δεν μπορώ. Κι αυτός ξέρει πως δεν μπορώ, για αυτό το κάνει.

Ο πατέρας μου βολεύεται στην καρέκλα απέναντι μου και η μαμά μου σερβίρει και ύστερα κάθεται δίπλα του. Παρατηρεί προσεκτικά τον Αλεξ, ο οποίος έχει καλύψει τα τατουάζ του κι έχει βγάλει τα σκουλαρίκια.

Ο μπαμπάς μου κάνει νόημα στον Άλεξ να καθίσει, δείχνοντας του την καρέκλα δίπλα μου. Εκείνος παίζει τέλεια τον ρόλο του 'καλού ντροπαλού παιδιού', και κάθεται δίπλα μου.

Σίγουρα επίτηδες, το πόδι του αγγίζει το δικό μου. Μου έλειψε τόσο πολύ η επαφή μου μαζί του. Η καρδιά μου χτυπάει υπερβολικά δυνατά λόγω της παρουσίας του δίπλα μου. Όσο κι αν τον μισώ, ένα κομμάτι μου θέλει να πέσω στην αγκαλιά του και να μείνω για πάντα εκεί.

Η μητέρα μου του κάνει διάφορες ερωτήσεις: Αν έχει δουλειά, που βρίσκεται η γιαγιά του, τι δουλειά κάνουν οι γονείς του και άλλα τέτοια. Εκείνος απαντάει ευγενικά, παρουσιάζει έναν εντελώς διαφορετικό εαυτό και αυτό κάνει το στομάχι μου να γυρίζει μιας και ξέρω πως βάζει τα δυνατά του να είναι καλός για να είναι μαζί μου.

Οι γονείς μου φαίνονται να τον έχουν συμπαθήσει. Αχ και να ήξεραν τι έχει κάνει...

Ξαφνικά, το αριστερό του χέρι, κατεβαίνει από το τραπέζι, και αγγίζει μπούτι μου.

Το αφήνει εκεί και μου έρχονται οι αναμνήσεις με εμένα κι εκείνον στο αυτοκίνητο, να στεκόμαστε έτσι. Βάζω το χέρι μου πάνω στο δικό του, και τα μάτια του φωτίζουν, όμως όταν πετάω το χέρι του μακρυά, κατσουφιάζει.

Δεν πτοείται, και αυτή τη φορά το χέρι του πιάνει το δικό μου, ενώ απαντάει σε μια ερώτηση του πατέρα μου. Δεν ακούω καν τι λένε, η ηλέκτριση που με κάνει να νιώθω το άγγιγμα του, με εμποδίζει.

Ξαφνικά θυμάμαι τι έχει κάνει, πώς έφερε τον πατέρα μου σε αυτήν την κατάσταση, μόνο και μόνο για να με κρατήσει μακρυά του και τώρα εκείνος τον έφερε για φαγητό, τον συμπάθησε και του μιλάει γλυκά. Ο Άλεξ είπε τόσα ψέματα στον μπαμπά μου και του κατέστρεψε την ζωή, μαζί και την οικογένεια μου.

Αυτές οι σκέψεις αρκούν για να πεταχτώ από την καρέκλα πολύ απρόοπτα και ξαφνικά, και να δώσω ένα πολύ δυνατό χαστούκι σε αυτόν. Το χέρι μου φτάνει με πολύ δύναμη στο μάγουλό του, και το κεφάλι του γυρίζει δεξιά από την σύγκρουση. Δεν περίμενε σίγουρα κάτι τέτοιο.