Can we stay forever?//Niall Horan// ☑

15

Zijn handen spelen met de langen plukken van mijn haar terwijl zijn ogen op de tv zijn gericht. Rugby, heel interessant.... Nee. Af en toe geeft hij me een kusje op mijn kruin, verder dan die aandacht kan ik nu niet van hem vragen. Hij zit met zijn hoofd in het spel en af en toe gaat hij wisselen, dan rust hij even en gaat hij weer door met het spel. Kortom in zijn hoofd zit hij in die wedstrijd. Zo teleurgesteld als het team waar hij voor is is, is hij ook. Zo blij en enthousiast als ze zijn als ze scoren, zo enthousiast is hij ook, alleen gaat hij niet springen, nee hij blijft zitten en verteld hoe hij de situatie zag. Het is niet erg, ik ben er heel blij mee dat hij het verteld, dan hoef ik niet op te letten en toch weet ik wat er is gebeurt. Het enige fijne aan het moment dat ik met hem sport kijk, is zijn sportiviteit tegenover de spelers. En dan bedoel ik ook de spelers van de partij waar hij absoluut tegen is. Toch blijft sport kijken altijd nare herinneringen naar boven brengen. Zoals de dag dat we bij gym karate gingen doen en dat de leraar wegging om iemand een pleister te geven. Ja, je raad het al. Karate is een verdediging sport was het hè, nou ik kon geen kant op. Toen de leraar terug kwam zijn mijn ouders direct gebeld en kon ik beter voor weken niet naar school gaan door al het letsel dat ik door die paar jongens heb opgelopen. Ik kan ook zeggen dat ik geen sport meer met Niall ga kijken, maar daar doe ik hem nou niet echt een plezier mee. De herinneringen zijn misschien niet fijn, maar even met je ogen gesloten, met je hoofd op zijn borst liggen met zijn armen om je heen, dat is geweldig. Verder dan dat zijn de liefde voor sport kijken niet gaan. Nog even flashbacken en de wedstrijd is afgelopen, eindelijk. "Dat was wel grappig. De laatste punten waren echt pro!" Bij het woord 'Pro' maken zijn vingers een ronde vorm, de 'perfect-emoji'. Ik hou mijn ogen dicht. Zijn aandacht is weer helemaal op mij gericht. "Wat vond jij?" Ik haal diep adem. "Alsof Sneeuwwitje ging voetballen met de 7 dwergen alleen dan 15 tegen 15." Hij lacht. "Je hebt amper gekeken hè?" Ik knik kort. Ik voel hoe hij rechterop gaat zitten en mij een kusje op mijn wang geeft. "Ik geniet er gewoon van dat ik met jou aan het knuffelen en dat kost me zoveel aandacht dat ik geen aandacht op de wedstrijd kan hebben." Zonder adem te halen flap ik het uit. Hij moet er van lachen. "Niall...." Zijn vinger op mijn mond onderbreekt mijn zin. "Lisa...." Zo snel als ik kan druk ik mijn hand op mijn mond zodat hij niet verder kan praten. "Wat wil je eten?" Ik voel zijn lippen tegen mijn hand zachte, lichte drukkingen maken en snel trek ik hem weg. "Nando's, asshole." Ik sta op en pak zijn telefoon van de oplader. "Jij bent hier de asshole." Ik neem weer plaats naast hem en zoek in zijn contacten naar 'nando's :D'. Het duurt even, maar ik heb het gevonden. "Doe maar 115 2x, als jij niet meer hoef neem ik wel en we hebben Theo nog, dus t komt wel op" Er staat een klein, ontspannen glimlach op zijn gezicht terwijl hij me aankijkt. Ik sta op om de bestelling in de gang op te nemen, maar voor ik weer kan wegbenen pakt hij me pols. "Morgen..." Ik frons mijn wenkbrauwen. "Wat morgen?" Hij lacht. "Morgen heb ik een verrassing voor je," zegt hij met een lach zo breed dat zijn tanden zichtbaar zijn. Hij laat mijn pols los en ik loop de gang in om onze bestelling op te nemen Deavond verloopt rustig. Nadat Niall Theo op bed heeft gelegd gaan wij ook meteenslapen. Het is nog maar een uur of 10, maar een keer vroeger naar bed is ookwel goed. Zijn armen slaat hij zorgvuldig om me heen terwijl ik me tanden poetsvoor de spiegel in de kleine badkamer. Ik voel zijn adem in mijn nek. "Je bentzo.... Z-zo perfect." Ik kijk hem aan in het spiegelbeeld en lach kort. Ik spuugde tandpasta in de wasbak en kijk hem even snel aan in het spiegelbeeld voorons. Zijn hoofd drukt zacht tegen die van mij en sluit zijn ogen. Zijn handengaan van mijn buik naar boven. Ik weet niet precies meer wat er de afgelopendagen allemaal wel niet is gebeurt. Het gaat allemaal zo snel. Wacht wat? Hetgaat allemaal zo snel! "Niall!" Hij kijkt geschrokken op. "Vind je ons niet eenbeetje snel gaan?" Hij kijkt bedenkelijk. Zijn stem hapert als hij me weeraankijkt. "Vind je dit te snel gaan dan?" Ik draai me om en kijk hem aan. "Ikvind het gewoon zo moeilijk om.... We zitten nu echt aan elkaar vast zeg maar, wekunnen geen andere wegen meer betreden dan terug lopen." Hij kijkt me nietbegrijpend aan. "Wil je dat niet dan?" Zijn stem valt steeds meer weg. "Natuurlijkwel, maar vind je het niet allemaal een beetje snel gaan?" Hij laat zijn blikvallen en loopt de badkamer uit. Godverdomme. Godverdomme! "Niall, nee zobedoelde ik het niet." Ik loop al pratend de badkamer uit en zie hoe hij zijnjoggingsbroek uitdoet. "Je hebt volkomen gelijk, dit gaat veel te snel." Hijgaat liggen op het bed, zijn rug naar me toe. "Niall." Hij trekt het deken wantmeer over hem heen. Ik doe het licht in de badkamer uit en ga naast hem liggen.Ik kijk even naar zijn rug. Hij hoest kort. Nog even kijk ik naar zijn rug endan kruip ik dichter tegen hem aan, sla mijn armen om zijn lichaam en leg mijnhoofd op zijn rug. Ik voel dat hij twijfelt. Zijn armen bewegen zich richtingmijn handen op zijn buik. Hij legt zijn handen kort op die van mij en even hebik hoop, hoop dat hij zich omdraait en zegt dat het niet erg is wat ik net hebgezegd, maar nee, hij drukt mijn handen weg, weg van zijn lichaam. Vervolgensstaat hij op, loopt de kamer uit met een broek en een shirt en loopt de trapaf. Tranen vullen mijn ogen. Ik hoor een deur beneden dichtvallen. Zo snel alsik kan ren ik naar het raam en schuif het gordijn en beetje open. En daar loopthij, schouders recht. Hij loopt door naar het hek, waar hij nog even naar zijnhuis kijkt, maar vervolgens doorloopt, naar buiten. Ik volg zijn lichaam met mijnogen, wazig door de tranen. Hij gaat weg, voor altijd, hij haat me. Nee! Hijgaat niet weg! Hij moet gewoon even weg, wat heel logisch is. Ik adem diep inen ga weer op het bed liggen, op de plek die hij net heeft verlaten. Waaromgebeurt dit? Allemaal omdat het misschien iets te snel gaat? Waarom heb ik hetin godsnaam gezegd? Ik kan niks meer tegen de tranen doen, ze komen gewoon ofik het wil of niet. Door mijn gesnik heen hoor ik geklop op de deur. Ik kijk open roep binnen, maar er komt niemand. "What does that means?!" Fuck, Theo.Niall kan niet wegblijven! Theo is hier nog! "Theo, come in." Lachend haalt hijde deurklink naar beneden en kijkt me aan. Er komt een kleine glimlach doormijn tranen heen. "Where's uncle Niall?" Ik schud mijn hoofd. "It doesn'tmatter." Hij lacht en komt naast me op het bed zitten. "Gaat het.... Good?" Iklach om zijn uitspraak en knik. "Why don't you sleep, it's half past 10 pm!" Hijlacht en knuffelt met kort. "I won't sleep." Hij drukt zijn kleine hoofdjetegen mijn lichaam aan. "Let's go to your bed and go sleeping, I'll make areallllllly nice breakfast for you when you awake yes?" Hij lacht en staat op. "Doyou come over with me?" Ik sta op en loop achter hem aan. In zijn kamer stop ikhem in en ga nog even bij hem zitten. "Goodnight Theo." Hij lacht en geeft meeen kusje op mijn wang. "Goodnight aunt Lisa." Ik sta op en sluit de deurachter me. Terug in mijn eigen bed wil ik niet, dus besluit om maar naarbeneden te gaan en een beetje tv te kijken. Ik zet de tv aan en zie een documentaireover de tweede wereld oorlog dus besluit om dat maar te gaan kijken. Halverwegehet programma ben ik weg, diep in slaap. Een kopje thee op de tafel, de tv nogaan. Nialls warme trui om mijn lichaam en mijn hoofd in een van de kussens opde bank. En nog steeds begrijp ik niet waarom dit allemaal zo is gegaan.

--- Niet bijgewerkt

Ik weet niet waarom ik dit hoofdstuk zo schreef, maar ik vind het iets om over na te denken.

Like en comments are welcome :D

Deel het boek met je vrienden als je het goed vind natuurlijk.

xxx Me :D