Ένας Αναρχικός

Κεφάλαιο 17

"Καμελια. Από όταν τον γνώρισες...Άλλαξες. άλλαξε η ζωή σου. Πήρε μια πιο...ενδιαφέρον μορφή. Ξέρω ότι τον θέλεις στην ζωή σου. Και δεν ξέρω ακριβώς γιατί αλλά φάνηκε κι αυτός να θέλει το ίδιο. Κι από αυτά που μου έχεις πει μπορώ να καταλάβω πως κι εσύ τον αλλάζεις. Ήταν αγενής και κακός ως αναρχικός και όταν σε γνώρισε σε πήγε στο νοσοκομείο. Ήρθε και χθες βράδυ. Και σήμερα σε πήρε από το σχολείο.
Εγώ μπορώ να δω ότι αλλάζετε ο ένας τον άλλον. Και δεν έχει σημασία πόσο γνωρίζεστε.", να μια από τις σπάνιες φορές που η κολλητή μου μιλάει τόσο σωστά. Τόσο στοχευμενα και σοβαρά.
Ξεφυσάω γιατί δεν μπορώ να διαφωνήσω μαζί της. Τα λόγια της είναι αλήθεια. Όντως με αλλάζει, όντως δίνει ενδιαφέρον στην βαρετή ρουτίνα μου. Και νομίζω ότι με κάποιον τρόπο, τον αλλάζω κι εγώ.
Και για κάποιον λόγο πιστεύω ότι το να μείνω μακριά του, το να μην τον ξαναδώ θα μου είναι πολύ δύσκολο.Πιστεύω το να μην ξανά συναντηθώ μαζί του θα με πληγώσει πιο πολύ από αυτό που έγινε σήμερα. Ίσως να του δώσω μια ευκαιρία να μου εξηγήσει αν προσπαθήσει...Τι ηλίθια σκέψη.

Φτάνω στο σπίτι μου αφού καληνυχτίσω την Άννα . Έξω από την πόρτα προσπαθώ να ηρεμήσω και να σκουπίσω τα δάκρυα μου.

Η μαμά μου μαγείρεψε μακαρόνια για βραδινό αλλά τρώω πολύ λίγα επειδή δεν έχω όρεξη. "Δεν θα φας αλλά;", ρωτάει όταν σηκώνομαι και παρατηρεί ότι άδειασε ούτε το μισό πιάτο.

"Δεν πεινάω πολύ", λέω βάζοντας τα δυνατά μου να χαμογέλασω.
"Όλα καλά;", ρωτάει όταν με προσέχει καλύτερα. Όπως όλες οι μαμάδες έτσι κι αυτή έχει το ταλέντο να καταλαβαίνει αμέσως όταν δεν είμαι καλά."Ναι απλά είμαι κουρασμένη. Πάω για ύπνο", λέω χαμογελώντας ψεύτικα. Καληνύχτα'', λέει και μπορώ να καταλάβω ότι δεν με πίστεψε ιδιαίτερα. Αλλά δεν πειράζει.

Κάνω ένα μπάνιο και χαλαρώνω κάπως. Χτενίζω τα μαύρα μαλλιά μου και παρατηρώ πως έχουν μακρύνει πολύ. Καλό αυτό. Μου αρέσουν τα μακρυά μαλλιά.

Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου αφού ετοιμάσω την τσάντα για αύριο και κάνω μια μικρή επανάληψη τα αρχαία.Ο ύπνος είναι έτοιμος να με πάρει όταν ακούω την πόρτα του δωματίου μου να ανοίγει σιγά σιγά. "Αντε πάλι. Ποτέ θα μάθεις να κοιμάσαι μόνη επιτέλους;", λέω στην αδερφή μου αν και της κάνω χώρο στο κρεβάτι μου έτσι κι αλλιώς.

Δεν απαντάει απλά χάνεται στην αγκαλιά μου και κλείνει τα μάτια. Με σφίγγει αρκετά. Αντε να κοιμηθώ τώρα. Ευτυχώς είμαι κουρασμένη κι έτσι κοιμάμαι γρήγορα. 

"Αντε Χρύσα σήκω", λέω στην αδερφή μου λίγο μετά αφότου ξύπνησα εγώ. Ανοίγει τα μάτια και τεντωνεται. Είναι γλυκιά όταν δεν με νευριάζει.Ντύνομαι, πλένομαι και τρώω τα αγαπημένα μου σοκολατένια δημητριακά για πρωινό.

"Έχω αργότερα δουλειά σήμερα οπότε μπορώ να σας πετάξω", λέει ο μπαμπάς μου. Ευτυχώς γιατί σήμερα κάνει πολύ κρύο.

Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και σε λίγο φτάνουμε στο σχολείο.
Οι ώρες περνάνε αργά και βαρετά. Ένας συμμαθητής μου έρχεται και μου πετάει μια μπανανοφλουδα στο κεφάλι. "Μαλακα", φωνάζω κι αυτός μένει να με κοιτάζει σαν χάνος. Κανείς δεν με έχει συνηθίσει έτσι. Με ξέρουν ως αυτή που δεν θα παραπονεθεί ότι κι αν της κάνουν. Πάντα σιωπηλή και ντροπαλή. Η αλήθεια είναι ότι βαρέθηκα κάπως αυτό το προφίλ. Κουράστηκα να είμαι έτσι...

Όταν τελειώνει το μάθημα βγαίνω έξω και προσέχω ότι βρέχει. Και δεν έχω και ομπρέλα. Τέλεια.Αρχίζω να περπατάω αλλά στα τρία βήματα σταματάω όταν το γνωστό μαύρο corolla φρενάρει ακριβώς μπροστά μου. Αλλάζω γρήγορα δρόμο για να τον αποφύγω όμως βγαίνει από το αμάξι και με σταματάει.

Εν το μεταξύ η βροχή δυναμώνει όλο και περισσότερο. "Αν δεν έρθεις θα γίνεις μούσκεμα", λέει και ισχύει. Το σχολείο μου είναι λίγο μακριά από το σπίτι οπότε σίγουρα θα γίνω παπί μέχρι να φτάσω.

Με βλέπει που το σκέφτομαι και με πιάνει από το χέρι τραβώντας με στο αυτοκίνητο. Δεν αντιστέκομαι γιατί ξέρω ότι θα βραχω πολύ αν δεν πάω . 'Και θες να ακούσεις και την εξήγηση του', προσθέτει η συνείδηση μου.

"Ήμουν σίγουρος ότι δεν θα ήθελες να έρθεις ακόμα κι αν χιονιζε", λέει κάπως κοροϊδεύτικα ενώ ξεκινάει το αυτοκίνητο. Δεν απαντάω απλά στριφογυρίζω τα μάτια αν και δεν ξέρω αν το είδε.

"Ο, τι είπα στην αποθήκη δεν το εννοούσα. Θέλω να πω...δεν σε θεωρώ ένα κοριτσάκι ούτε τα άλλα ισχύουν. Απλά τα είπα για να με αφήσουν ήσυχο", εξηγεί ήρεμα και η φωνή του είναι εξαίσια...Δεν απαντάω. Δεν ξέρω τι να πω βασικά. Δεν είμαι συνηθισμένη να χειρίζομαι τέτοιες καταστάσεις...

"Πες κάτι", λέει και με κοιτάει κι ένα συνοφρυωμα δημιουργείται στο πρόσωπο του ενώ η  φωνή του ακούγεται σχεδόν απελπισμένη.Μόνο τώρα παίρνω τα μάτια μου από από το παράθυρο ώστε να τον κοιτάξω. Νιώθω λες και κρέμεται από τα χείλη μου, λες και η απάντηση μου είναι ζωτικής σημασίας.