the Last Avenger: DayDream [ASKIDA]

Coffee

Bölüm şarkısı Mac Demarco-My Kind of Woman
İyi okumalar :)
-----------------------------------------------------------------------------------

Duygularınızı kontrol edememenin ne kadar kötü olduğunu biliyor musunuz? Eğer biliyorsanız şunu belirtmek isterim, daha da kötüsü kendi duygularınızı bile kontrol edemiyorken başkalarının duygularını kontrol etmek..

Belki elinizde olmadan birine aşık olmuşsunuzdur ya da elinizde olmadan birini kırmış ve suçluluk hissinden kurtulamamışsınızdır, ama benim bahsettiğim bu değil.. Bunları yaparken yine siz kendinizsiniz, bunları tamamen kendiniz olarak yapıyorsunuz. Bu yaptığınızdan dolayı sorumluluğu almak zorundasınız ve kimse size bunu istemeden yaptığınız için farklı yaklaşmaz. Çünkü siz normal insanlarsınız ve benim bir kaç gün önce kaybettiğim basit ve güzel hayatlardan birini yaşıyorsunuz..

Evet, şu an olmak istediğim tam olarak bu. Normal, basit ve güzel hayatıma geri dönebilmek.. Bir kaç gündür sürekli kendimi bu düşünceye kaptırmaktan alıkoyamıyordum. Sürekli aklıma bu şeyden kurtulma fikri doluyordu ve bir şekilde karşıma çıkan bu düşünceyi kafamdan bir türlü atamamıştım..

Bardağı taşıran son damla Nola, Peter ve Carmen'le yaşadıklarım olmuştu.. Bu kadar yakın olduğum insanlarla sahte duygusal dakikalar yaşadığımı düşünmek bile nefret krizi geçirmeme sebep olmuştu ve ardından kendimi kaybetmemi engellemek için gücüme duyduğum nefretle ne yapacağımı bilemeyip sessiz kalmayı, hiçbir şey yokmuş gibi davranmayı seçmiştim. Hayalet gibi davranacaktım.. Benim bu donukluğumla etrafımdaki en yakınlarım olan Peter ve Carmen de muhtemelen ben istediğim için bana tamamen sahte olduğu düşüncesi beynime yayılan sevgi dolu hareketlerini azaltmışlardı. Nola da, ondan istediğimi bildiğim sevgi hareketlerini azaltma işini bir şekilde yapıyordu ama onunki ,yine muhtemelen benim ne olursa olsun yalnız kalmak korkumdan dolayı, diğerlerine göre daha az bir azalma göstermişti ve benim haraketsiz kalmaya yemin etmiş hayalet tavırlarımdan dolayı içeride korumak gibi dikilen Clint'e gidip, yalvarmak zorunda kalmıştı ve ben içten içe onay verdiğim için beni gece eve götürme önerisini kabul ettirmeyi başarmıştı, aslında son söz Fury'e aitti ama ondan da farklı bir cevap çıkacağını sanmıyordum. Eve gitmek için giriştirdiğim bu çabayı sorgulamamıştım çünkü evi de özlemiştim ve en azından evim bana yapay davranamazdı..
Aslında harketlerinin tamamen yapay olmadıklarını içimdeki bir kısım inanıyordu çünkü onlarla bu güç olmadan da bu kadar yakın olmuştuk. Ama şu an ne kadar kendimi bunun da gerçek olduğuna inandırmaya çalışsam da gücümü biliyordum ve bu bilgi her şeye bir belirsizlik katıyordu..

Nola Clint'den bir şekilde beni eve götürebilmek için izin almadan önce arkadaşlarım ve ablam bana daha az da olsa endişeli bakışlarını atarken öksürüklerim kesilmiş ve yerimden doğrulmuştum. İstediğim şey hakkında bir şeyler yapmam gerekiyordu ve ne yapmam gerektiğine kendimce karar vermiştim.. Nola Clint'e yalvarırken sanki onlar orada yokmuş gibi, yani ben onların göremeyeceği bir hayaletmişim gibi yavaş ve sakin harketlerle asansörü çağırmıştım, hiç merdiven çıkacak havamda değildim.

Muhtemelen hepsi benim yukarı çıktığımın farkındaydı ama hiç biri tepki vermiyordu, veremiyordu. Onların bu hareketi onları bir anlığına tamamen robot gibi düşünmeme sebep olmuştu ve hayatta en nefret ettiğim şeylerden biri de robot gibi yaşayan insanlardı, arkadaşlarımdan ve ailemden nefret etmek istemiyordum..

Nola Clint'den izni koparırken neden izin aldırmaya çalıştığımı bilmiyordum, sanırım düzene bağlı kalmak içimi rahatlatıyordu.. İşte bir belirsizlik daha!

Nola tartışmadan çıkıp bana döndüğünde asansör gelmişti ve ben takınamaya karar verdiğim tavrı koruyarak orada kimse yokmuş gibi asansöre girdim. Nola ayakta dikilip sadece endişeyle bakıyordu çünkü içsel duygularım onun yanıma gelmesini engelliyordu, bunun için onlara teşekkür ettim. Eğer yanıma gelseydi bir ağlama kriziyle yere yığılacağımdan korkuyordum..