Once upon a time

Κεφάλαιο 2

Πετάω το νυφικό πάνω στο μεγάλο και διπλό κρεβάτι του υπνοδωματίου το οποίο είναι ζωγραφισμένο στις απαλές αποχρώσεις του παστέλ, προσφέροντας λίγη αισιοδοξία στην ζωή μου ύστερα από όλο αυτό το μπάχαλο που με περιτριγυρίζει. Το μακρύ λευκό και σε ίσια γραμμή λευκό φόρεμα που θα βάλω στην δεξίωση, με περιμένει ήδη κρεμασμένο στο φύλλο της ντουλάπας. Πανέμορφο και αυτό, μετά το νυφικό πάντα. Ο πλέον πεθερός μου παρόλο τον αλαζονικό και εγωκεντρικό του χαρακτήρα φρόντισε να κάνει έναν γάμο για τον γιο του ο οποίος θα μείνει αξέχαστος και θα συζητιέται για πολύ καιρό ακόμη...

Το σώμα μου αγκαλιάζεται από το απαλό και μεταξένιο ύφασμα του φορέματος το οποίο για άλλη μια φορά είναι ραμμένο και κεντημένο στο χέρι για εμένα, από έναν από τους γνωστότερους σχεδιαστές μόδας της Ελλάδας. Όπως και με το νυφικό μου και τώρα, φρόντισε για άλλη μια φορά να κάνει θαύματα έτσι ώστε να κρύψει τις ατέλειες τις οποίες εγώ θεωρώ πως το σώμα μου έχει. Πάντα δεν αγαπούσα το σώμα μου, δεν ξέρω αλλά οι έντονες και ευδιάκριτες καμπύλες μου με κρατούσαν στο χέρι ένα πράγμα, κάνοντας με να αγχώνομαι πως φαίνονται έντονα και πάει λέγοντας. Με τα χρόνια σιγά, σιγά μπόρεσα να το αποβάλλω κάπως, όχι όμως ολοκληρωτικά και να σου τώρα η μέρα του γάμου μου, με κάποιον τον οποίο μόνο σαν φίλο βλέπω να μου ξανά γεννήσει τις ίδιες φοβίες και ανασφάλειες. Κυρ Θόδωρε και για αυτό εσύ φταις...

Η Porsche του Άρη πλέον κινείται κατά μήκος του μεγάλου και άνετου δρόμου, έχουμε απομακρυνθεί από την Εκάλη και πλέον προχωράμε προς την Ανάβυσσο όπου εκεί βρίσκεται το κτήμα που θα διεξαχθεί η δεξίωση. Δεν μιλάμε, η σιωπή και τα θλιμμένα βλέμματα μας γιατί την ζωή που είμαστε αναγκασμένοι να ζήσουμε τα λένε όλα μόνο η καταθλιπτική μουσική ακούγεται και αυτή όχι πολύ δυνατά, προτιμώ το αεράκι που χτυπάει στο πρόσωπο μου να με συντροφεύει και στα αυτιά μου μελωδικά, άλλωστε αυτό φαντάζει πιο γαλήνιο.

Μετά από ώρα το αυτοκίνητο του Άρη σταματάει έξω από την είσοδο του κτήματος, κάποιοι από τους καλεσμένους που βρίσκονται έξω σε παρέες συζητώντας όταν μας αντιλαμβάνονται αρχίζουν να ζητωκραυγάζουν και ύστερα να μπαίνουν μέσα όπου κάποιοι από τους εργαζόμενους του κτήματος τους οδηγούν.

Το πράσινο επικρατεί παντού, απαλά φώτα συντροφεύουν αυτή την γαλήνια εικόνα ενώ ο στολισμός που υπάρχει για άλλη μια φορά είναι θεσπέσιος. Απορώ ώρες, ώρες πως γίνεται ένας άνθρωπος με τόσο μεράκι για τα πάντα να είναι και τόσο ...αλαζόνας, γιατί να θέλει αυτός ο γάμος να γίνει πάση θησεία, γιατί να μας απειλεί πως αλλιώς ο ίδιος μου ο πατέρας θα βρεθεί πίσω από τα κάγκελα της φυλακής... Αναπάντητα ερωτήματα πολλά τα οποία εδώ και μέρες με βασανίζουν, όμως, δεν έχω άλλη λύση εκτός του να τα υποστώ. Ας το δεχθώ επιτέλους, αυτή είναι η μοίρα μου.