Μυστήριο πράγμα ο Έρωτας

''ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ''

''Φοβάμαι πως η αντίδραση του θα είναι χειρότερη με τον Ορέστη εδώ...Δεν ξέρω...Είναι φίλοι καταλαβαίνεις; Δεν θέλω να τσακωθούν εξαιτίας μου..''

''Ο Στέφανος δεν είναι αγροίκος Λυδία...Είσαι αδερφή του...Είμαι σίγουρη πως θα καταλάβει πόσο ερωτευμένη είσαι με τον Ορέστη...Και πίστεψε με θέλει να σε δει ευτυχισμένη..''

''Ναι έχεις δίκιο...Και στο κάτω κάτω θέλω τον Ορέστη και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει...''

''Έτσι σε θέλω..Πάντα ήσουν δυναμική...Μην αλλάξεις τώρα..Και δεν θέλω να σε ξαναδώ στα χάλια που σε είδα όταν μπήκα....''χαμογέλασα..πάντα ήξερε πως να με κάνει να νιώσω καλύτερα...

Αφού μιλήσαμε λίγο ακόμα έφυγε...Μου είπε να μην το καθυστερήσω άλλο αν δεν ήθελα να χάσω τον Ορέστη και αυτό θα έκανα...Έπρεπε να μιλήσω πρώτα μαζί του όμως...Τον πήρα τηλέφωνο...

''Λυδία...''απάντησε με αυτή την φωνή που τόσο  με αναστατώνει...

''Καλημέρα Ορέστη..Πήρα κάποιες αποφάσεις και θα ήθελα να μιλήσουμε..Μπορείς να έρθεις από εδώ;''

''Ναι σε λίγο είμαι εκεί...''

''Εντάξει θα σε περιμένω..''είπα και το κλείσαμε...

Πήγα στο δωμάτιο και σουλουπώθηκα κάπως...Μάζεψα λίγο το σαλόνι και περίμενα...Μερικά λεπτά μετά χτύπησε το κουδούνι...Η καρδία μου άρχισε να χτυπάει δυνατά...

Άνοιξα και αντίκρισα έναν Ορέστη άυπνο...Μάλλον ούτε και αυτός είχε περάσει καλή νύχτα..

''Γεια..''είπα..Δεν ήξερα πως να αντιδράσω...

''Γεια..''

''Πέρασε μην στέκεσαι στην πόρτα.....θέλεις καφέ;''

''Ναι αν έχεις έτοιμο..''

Πήγα στην κουζίνα και έβαλα καφέ...Προσπαθούσα να το παίξω χαλαρή και άνετη...Δεν καταλαβαίνω όμως τον λόγο...Αυτός δεν προσπαθούσε καν να μου δείξει πως δεν είχε περάσει μια χάλια βραδιά..

Του έδωσα τον καφέ και κάθισα...

''Λοιπόν;;;Τι ήθελες να πούμε;''

''Είμαι ερωτευμένη μαζί σου και δεν θέλω να σε χάσω..Γι'αυτό θέλω να μιλήσουμε μαζί στον Στέφανο..Αν φυσικά θέλεις να είμαστε ακόμα μαζί..''

''Θέλω να είμαι μαζί σου όσο τίποτα άλλο...Φυσικά και θα το πούμε μαζί..Δεν θα σε άφηνα πότε μονή σου να χειριστείς αυτήν την κατάσταση...Ότι και να γίνει θα το περάσουμε μαζί..''

''Ωραία...Γιατί λέω να το κάνουμε τώρα αν είσαι έτοιμος...Δεν θέλω να περιμένω άλλο...Αρκετά περιμέναμε...''

''Ότι θέλεις εσύ μωρό μου''είπε και με πήρε αγκαλιά...''Ότι θέλεις εσύ..''

Σηκώθηκα και πήρα το κινητό που το είχα αφήσει στην κουζίνα...Κάλεσα το νούμερο του αδερφού μου...

''Έλα μικρή τι έγινε;''

''Στέφανε μπορείς να έρθεις από το σπίτι μου;Θέλω να σου μιλήσω για κάτι...''

''Έπαθες τίποτα;''άκουσα την ανησυχία στην φωνή του....

''Όχι όχι μην ανησυχείς...Απλά θέλω να μιλήσουμε''

''Εντάξει...Είμαι κοντά...Τα λέμε σε λίγο..''

Έκατσα πάλι και ο Ορέστης με πήρε αγκαλιά...Ένιωσα τόσο όμορφα..Μου έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο και μου χάιδευε την πλάτη...Ανησυχούσα για το τι θα γίνει..Όχι τόσο για μένα αλλά γι'αυτόν..

''Δεν θέλω να χαλάσει η φιλία σας εξαιτίας μου...''

''Δεν θα χαλάσει..Θα δεις...όλα θα πάνε καλά..Είμαι σίγουρος πως ο Στέφανος έχει καταλάβει αλλά δεν ξέρω γιατί δεν έχει μιλήσει..''βγήκα από την αγκαλιά του και τον κοίταξα...

''Τι εννοείς έχει καταλάβει;''

''Απλά....'' Δυστυχώς δεν πρόλαβε να τελειώσει γιατί χτύπησε το κουδούνι...Τον κοίταξα και κούνησε καταφατικά το κεφάλι του..Μου έσφιξε το χέρι και σηκώθηκα...

''Μικρή μου τι έγινε;Ανησύχησα έτσι όπως σε άκουσα''είπε ο αδερφός μου και με αγκάλιασε..

''Έλα θέλουμε απλά να σου μιλήσουμε..''

''Θέλετε;;;Ποιοι;;''ρώτησε μπερδεμένα και προχώρησε προς το σαλόνι...

''Ορέστη;;;Τι θέλεις εσύ εδώ..;;;''

Πήγα και έκατσα δίπλα στον Ορέστη και μου έπιασε το χέρι...

''Στέφανε εγώ με την Λυδία είμαστε μαζί..''είπε ο Ορέστης και ο αδερφός μου είχε κάτσει αμίλητος και κοιτούσε μια εμένα, μια τον Ορέστη, και μια τα χέρια μας που ήταν πιασμένα... 

****Στην φώτο ο Ορέστης****