Μυστήριο πράγμα ο Έρωτας

''ΜΗΝ ΦΥΓΕΙΣ''

''Μωρό μου τι έχεις;'' τόλμησα να ρωτήσω...Δεν απάντησε απλά με κοίταξε...

Ήπιε λίγο από το ποτό του,το άφησε στο τραπεζάκι και μίλησε..

''Δεν είναι εύκολο αυτό...'' δεν κατάλαβα τι ακριβώς εννοούσε και απλά περίμενα να συνεχίσει..

''Λυδία θέλω να χωρίσουμε...''

Μέχρι τώρα δεν ήξερα πως κάνει μια καρδία όταν σπάει..Πραγματικά όμως κάνει τόσο μεγάλο θόρυβο που δεν ακούς τίποτα άλλο γύρω σου..Νιώθεις ένα μούδιασμα και ξαφνικά σταματάει να χτυπάει..Έτσι ένιωσα και εγώ...Το μόνο που άκουγα ήταν το <θέλω να χωρίσουμε>...Προσπαθούσε να επεξεργαστεί το μυαλό μου αυτό που άκουσε αλλά μάλλον με είχε εγκαταλείψει και αυτό...

''Δεν...δεν το εννοείς..''η φωνή μου έβγαινε με δυσκολία...Νόμιζα πως πνιγόμουν...

''Το εννοώ..''είπε και σηκώθηκε από τον καναπέ...

''Για...γιατί;'' ένιωσα τα δάκρυα να μουσκεύουν τα μάγουλα μου...

''Στο είχα πει από την αρχή..Δεν είμαι μικρό παιδί να παίζω...Δεν μου αρέσει να κρύβομαι από κανέναν και τίποτα...Είχες πολλές ευκαιρίες να πεις στον Στέφανο για μας αλλά δεν το έκανες...Δεν πρόκειται να κάτσω να σε δω με κάποιον άλλον ενώ είσαι μαζί μου..Το καταλαβαίνεις;;;''

''Δεν... δεν θέλω κανέναν άλλον..''

''Δεν θέλεις όμως ούτε εμένα..Γιατί αν με ήθελες δεν θα λογάριαζες τίποτα..Όπως δεν λογαριάζω και εγώ...Ήξερα ότι με την απόφαση μου να είμαστε μαζί, ίσως να έχανα τον καλύτερο μου φίλο.. Αλλά δεν με ένοιαζε....Μπορούσα να αντιμετωπίσω τα πάντα γιατί θα είχα εσένα..''

Σηκώθηκα από τον καναπέ και πήγα μπροστά του...

''Τι είναι αυτά που λες; Το ξέρεις πως είμαι ερωτευμένη μαζί σου...''

''Μάλλον όχι τόσο πολύ όσο θέλεις να πιστεύεις...Μπορεί απλά να είναι ένας ενθουσιασμός..''

''Ορέστη γίνεσαι παράλογος...Εννοείται πως είμαι ερωτευμένη μαζί σου..Δεν είναι ενθουσιασμός...Θέλω να είμαι μαζί σου...''

''Σοβαρά Λυδία;;; Τότε πες μου τι θα έκανες εσύ στην θέση μου...Τι θα έκανες αν ερχόταν κάποια να με γνωρίσει;Τι θα έκανες αν έβλεπες πως δεν θέλω να πω ότι είμαι μαζί σου;Τι θα έκανες;'' φώναζε και σίγουρα ακουγόμασταν σε όλα τα διαμερίσματα...

''Δεν ξέρω...''

''Λοιπόν εγώ ξέρω και δεν μου αρέσει...Πίστεψε με δεν είναι ούτε για μένα εύκολο αλλά δεν βλέπω άλλη λύση...''

''Όχι σε παρακαλώ μην μου το κάνεις αυτό...Σου υπόσχομαι πως θα το πω στο Στέφανο..''

''Πότε;;;''

''Όταν θα βρω την κατάλληλη ευκαιρία...Θα του το πω..Αλήθεια...Μην φύγεις..''

''Όταν θα βρεις την κατάλληλη ευκαιρία;Δεν μου αρκεί αυτό..Είχες πολλές ευκαιρίες και δεν το έκανες...''τι να έλεγα...Ήξερα πως έχει δίκιο αλλά δεν μπορούσα να τον χάσω..

''Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ...''είπε και έκανε να φύγει...

''Μην φύγεις..Σε παρακαλώ μην φύγεις...''

Γύρισε και έπιασε το πρόσωπό μου που είχε γεμίσει δάκρυα...

''Ούτε εγώ θέλω να φύγω μωρό μου...Αλλά κατάλαβε και εσύ εμένα...'' μου έδωσε ένα τρυφερό φιλί στα χείλη και έφυγε...

Έπεσα στο πάτωμα και έκλαιγα με λυγμούς...Γιατί;;;γιατί τώρα;;;