BOEK 2 OUDE VERSIE

H31. Goedmaken

'Ik wil dat je stopt, je bent vanaf nu niet meer de keeper van dit team.' We keken Coach Lina verbaasd aan. 'Sorry coach, maar wat zegt u nu?' zei Mark verbijsterd.
'Ik wil dat je niet langer de keeper bent.'
'Ja maar ik... Dat kunt u toch niet menen?'
Ik ging in opstand. 'U begaat een grote vergissing coach. Mark is de enige keeper die goed genoeg is voor dit team.' Hurley knikte instemmend. 'Vind ik ook. Dit is echt belachelijk.' 'Ik begrijp niet dat u zoiets zegt coach.' zei Eric. 'Dat is het belachelijkste idee dat ik ooit heb gehoord.' zei Jack verdrietig. De coach bleef naar Mark kijken. 'Als jij wil winnen, kan je niet meer keepen.' Mark bleef haar verbijsterd aankijken. 'Ik begrijp het niet.' Jude deed een stap naar voren. 'Sorry Mark, maar ik ben het eens met de coach.' Mark deed een stap naar achteren. 'Nee wat?!' 'Wij willen toch het sterkste team ter wereld worden? Tot nu toe moest jij voor onze sterkste acties het veld opkomen. Wat prima is als het schot werkt, maar daardoor staat wel het doel helemaal leeg. Dat is wel een groot risico dat we niet kunnen nemen. Als die zwakke plek kunnen aanpakken, zijn we hard opweg om het beste voetbalteam ter wereld te worden. Dan ga je in de verdediging, want dat kan jij. Wat vind jij Mark?' Mark dacht na. 'In de verdediging?' 'Dat is precies wat ik in mijn hoofd had Jude.' zei de Coach tussendoor. 'Het was logisch, dat geeft hem meer ruimte om te bewegen. En hij kan ook helpen met de grote acties, zonder dat hij op het doel hoeft te letten. Ik weet dat hij het kan. Dat heeft hij ons net laten zien.' Mark keek naar de grond. 'Ja ik weet ook niet wat ik toen deed. Het was een reflex.' 'Het zal even duren dat je alle moves kan, maar ik weet zeker dat je het gaat lukken. Als je het wilt.' zei Jude. Mark keek de coach vastberaden aan. 'Ik doe het. Waarom niet? Voor het team! Misschien werkt het ook wel. Als ik dat talent tenminste heb. Ik word een verdediger!' Ik glimlachte. 'Evans een verdediger? Dat klinkt goed, maar wie wordt dan de nieuwe keeper?' 'Darren natuurlijk.' Mark wees naar Darren. 'Meen je dat nou? Ik in het doel?' stotterde Darren. 'Ik in de laatste lijn van de verdediging? Hoe moet ik dat doen?' Lina lachte. 'Je kunt het op z'n minste proberen.' Ik knikte. 'Ja en je beheerst de Ultieme Hand en de Hand van God. Dan ben je een logische opvolger van Mark.' Mark knikte. 'Dus pas op het doel en hou het leeg.' Darren's ogen begonnen te glinsteren. 'Ik doe mijn best!'

We zaten in de bus opweg naar de school. Hij stopte en Mark staat op. 'Oke we gaan morgen pas trainen met de nieuwe opstelling, dus jullie gaan met mij mee! De barbecque staat al aan, jongens.' Hurley stond op. 'Wat? Meen je dat?'

Het was al donker en we waren allemaal in Marks achtertuin. De barbecque was al een tijdje bezig met eten grillen. Borden stonden vol en ik at maar 1 spies. Best sneu eigenlijk. Shawn kwam aanlopen. 'Sorry dat ik wat later ben.' Mijn ogen begonnen te glimmen. 'Shawn! Kom zitten!' Hij legde zijn tas neer en kwam naast me zitten. 'Het is heerlijk. Eet maar.' 'Hoe kan jij dat nou weten, je hebt maar 1 spies gehad.' zei Scoddie grijnzend. Ik keek hem vernietigend aan. 'Ja maar dat kwam omdat jij er stiekem een rode peper bij schoof. En ik dacht dat het gewoon paprika was.' Shawn lachte en ik bloosde. 'Nou eet wat. Je hebt vast honger.' Ik schoof een bordje met spiesjes naar Shawn. Hij pakte er 1 en nam een hap. 'Hmm lekker zeg.' Ik glimlachte. Hij is tenminste wat vrolijker. 'Hoe is het met Kevin?' vroeg ik hem. Hij keek me verbaasd aan. 'Hoe weet je dat ik daar was?' Ik lachte naar hem. 'Ik ken je langer dan vandaag Snowflake.' Hij glimlachte. 'Het gaat goed. Zodra hij weer op 2 benen kan staan, gaat hij weer met ons voetballen.' 'Fijn.' Ik bleef toekijken hoe Shawn at. Misschien komt het door Kevin. Hij heeft Shawn vast een les geleerd ofzo. Kevin kennende. 'Charlett?' Ik keek op. 'Ja, Mark?' Hij had dezelfde blik als vanmiddag bij het stadion. 'Kan ik even met je praten?' Ik knikte. 'Tuurlijk, waarom niet?' Ik stond op en pakte mijn krukken. Mark liet me voor gaan naar binnen en liep achter me aan. 'Jouw kamer?' 'Ja' Bij de trap slikte ik. Het is een goede training. 'Heb je hulp nodig?' Ik schudde mijn hoofd. 'Ik kan dit wel.' Voorzichtig en snel zette ik mijn krukken op de trap. Het ging best makkelijk. Hij deed de deur van zijn kamer open. 'Ga maar op mijn bed zitten.' Ik knikte en zette mijn krukken tegen de muur. Ik hinkelde onhandig verder en viel op het bed. 'Sorry..' Hij lachte. 'Het geeft niet.' Ik glimlachte voorzichtig terug. Hij deed de deur dicht en ging naast me zitten. 'Goed... Wat is er? Als het over mijn been gaat. Prima! Ik kan over een paar da-' 'Dat is het niet.' 'Wat dan?' vroeg ik. 'Ik heb je vanmiddag na de wedstrijd gezien, met Xavier.' Mijn ogen werden groot. Hij keek bezorgd in mijn ogen. Ik sloeg ze meteen neer. 'Het spijt me heel erg. Maar ik h-' Hij onderbrak me vrolijk. 'Hoezo het spijt je? Jij bewijst het!' Ik keek hem vragend aan. 'Ben je niet boos?' Hij schudde zijn hoofd. 'En wat bewijs ik?' Hij lachte. 'Dat we vrienden kunnen zijn met onze tegenstander. Hoe serieus het ook is. Weet iemand anders het al?' Ik keek naar de grond. 'Torch, coach Lina en Axel weet het ook.' Mark's gezichtsuitdrukking veranderde meteen in bezorgd. 'En hoe reageerde hij?' Mijn ogen gingen langzaam omhoog naar Mark. 'Hij was eerst rustig. En zei dat ik bij hem weg moest gaan, omdat hij me zou veranderen. Ik weigerde en hij werd kwader. Xavier kwam erbij. Ze keken elkaar aan als prooien. Het was echt verschrikkelijk om ze zo te zien. Maar Axel begrijpt me niet. Hij snapt niet dat Xavier anders is dan hij zich voordoet. Ik heb ze uiteindelijk wel uit elkaar gekregen.' Mark keek medelevend. 'Dus daarom had je ruzie met Axel in de rust.' Ik knikte. 'Ja we hadden ruzie over of we ruzie hadden.' Mark grinnikte. 'Serieus?' Ik knikte en begon ook te lachen. Het klonk ook best dom. 'Maar heb je spijt dat je boos bent? Hij wou je tenslotte beschermen.' Ik knikte. 'Dat weet ik ook. Maar ik denk dat hij er ook mee zit dat ik een ander heb.' Mark stond op. 'Wat ga je doen?' Hij grijnsde. 'Axel halen.' Ik stond ook op en ging voor de deur staan. 'Dacht het niet.'
'Dacht het wel.'
'Niet.'
'Wel.'
'Niet.'
'Wel.'
'Niet
'Niet.'
'Wel.'
'Hebbes! Je zei wel, dus mag ik?' Ik gaf mezelf een facepalm en wou Mark tegenhouden, maar hij was al weg. Die haal ik niet meer in. Ik ging weer op het bed zitten met de rug naar de deur. Ik keek naar mijn been. Gelukkig is het niet gebroken, anders duurt het nog langer tot ik weer kan voetballen. Misschien duurt deze strijd met Alius nog we zo lang dat ik nog mee kan doen. Ik hoorde de deur opengaan. Ik keek even om en zag Mark Axel in de kamer slepen. Meteen keek ik terug naar de grond. Dit is geen goed idee. Mark duwde Axel op de plek naast mij. Hij pakte zijn bureaustoel en ging voor ons zitten. 'Oke, ik denk dat jullie weten waarom we hier zitten.' zei Mark. We bleven zwijgen. 'Nou dan zeg ik het wel. Jullie moeten het goed maken.' Ik keek op naar Mark en zuchtte. 'Waarom?' 'Omdat dit niet goed is voor het team.' antwoorde Axel. 'Ik vroeg het niet aan jou.' siste ik. Hij schrok en schoof van me weg. Wat ben ik in vredesnaam aan het doen? Ik had meteen spijt. 'Sorry, ik had niet zo bot moeten doen. Maar ik wil dat je je niet met mij en Xavier bemoeit.' Ik stak mijn hand uit. Hij gromde en balde zijn vuisten. Mark en ik wachtten op zijn antwoord. Uiteindelijk ontspande hij en schudde mijn hand. Ik keek in zijn ogen. Ze glimlachten naar me. Ik voelde een vlaag van blijdschap opkomen. 'Het spijt me Charlett. Ik zal me inhouden, maar ik blijf opletten.' Mark grijnsde. 'Mooi, dan maken we het nu af met een groepsknuffel.' Hij sprong op ons en duwde ons achterover. Ik sloeg lachend een arm om Mark heen. 'Er bestaat ook teveel enthousiastme, Mark.' Hij ging weer staan en lachte. 'Sorry.' Ik ging rechtop zitten en Axel ook. We bleven stil zitten en ik ontplofte bijna van het lachen. Ze keken me lachend aan en ik barstte uit. 'Zeg Charlett?' Ik keek op. 'Wil je deze niet terug?' Mark liet de twee fotos zien. Ik nam ze aan. 'Ohja, die was ik vergeten.' Ik hield de twee foto's naast elkaar vast. Het voelde eeuwen geleden, toen ik deze foto nam. 'Dat is onze foto.' Ik knikte. 'Ja ik heb hem verscheurt en aan Mark gegeven, zodat ik je kon vergeten. Maar je bent terug.' Ik stak ze uit naar Axel. 'Neem jij ze maar.' Hij nam alleen mijn deel aan. 'Jij die van mij. Ik die van jou.' 'Deal.' Ik gaf hem een hand. 'He wat is dat?' Axel wees naar mijn hals. Ik ging meteen met mijn vingers langs het dunne draad. 'Dat is een ketting.' Mark lachte. 'Dat weten we, maar hoe kom je eraan? Ik heb je er nooit mee gezien.' Ik knikte. 'Van Xavier.' Ze knikten. 'Mooi.' Axel leek een beetje jaloers, maar Mark staarde naar mijn hals. Ik werd er een beetje zenuwachtig van. 'Mark. Stop. Je maakt me zenuwachtig.' Hij lachte en staarde in mijn ogen. Ik begon te blozen en keek weg. 'Mark!' Opeens vloog de deur open. 'Wat zijn jullie aan het doen?' Axel, Mark en ik keken elkaar aan. 'Euh.. Strategie?' zei ik op een vragende toon. Mark en Axel barstten weer in lachen uit en ik begon mee te doen. De jongens keken ons vragend aan. We stonden op, ik pakte mijn krukken en lachend liepen we de deur uit. De jongens keken ons verbaasd aan, maar gingen ons achterna.

Arghhhh maandag. Jeej weer 1/8! Ik heb er echt zo'n zin in! *rolt sarcastisch met de ogen* Bleghh. Maargoed. Dit verhaal maakt me altijd vrolijk, gewoon door de lezers, het voetbal en de personages natuurlijk! ;) X