BOEK 2 OUDE VERSIE

H5. Trainen in de natuur

Ik werd wakker door een hobbel. Ik ging rechtop zitten. In de auto? Is het een droom? Het eas nog avond en de sterren twinkelden. Ik keek naast me. Hij zat er niet. Ik keek in het rond. Ook niet naast Kevin of iemand anders. Ik zuchtte. Het was geen droom. Hij is echt weg. Ik hoorde een paar jongens slapen. Bobby - die voor me zat - boog naar voren. 'He wat denk jij Kevin? Zou die aanvaller echt zo goed zijn?' Aanvaller? Waar hebben ze het over? 'Niet half zo goed als onze Axel. Dat weet ik wel.' Mijn ogen werden groot. Nu weet ik het zeker. 'Das waar.' Bobby ging weer zitten. Opeens ging er een telefoon. Tori nam op. 'Hoi, wat is er?..... Heb je mijn vader gevonden?!'

We stonden stil bij een restaurant. Iedereen stond om Celia - die op haar computer het nieuws aan had - staan. Ik zat nog op mijn plek en bleef ongelukkig naar de grond staren. Er ging iemand naast me zitten, maar ik nam geen moeite die persoon aan te kijken. 'Gaat het wel?' De vertrouwde stem verwarmde me. Ik ging tegen hem aanliggen. Hij schrok, maar liet het toe. 'Prima, ik ben gewoon een beetje moe.' Hij zuchtte. 'En met je been?' Ik keek naar mijn been die nog in het verband zat. 'Goed, ik denk dat ik morgen weer normaal kan lopen.' 'Mooi, maar is dat alles?' Ik schudde zachtjes mijn hoofd. 'Nee, ik vertel het je wel zodra ik het kan.' Eric knikte.

De auto reed en iedereen sliep nog. Het was rond de 8 uur. Eric lag naast me te slapen. Ik glimlachte naar hem en aaide langs zijn arm. Vrienden voor het leven. Dat zie je gewoon. Opeens stopte de auto. 'Tijd om op te staan.' Silvia stond naast Tori, die langzaam wakker werd. 'Mark wou je vader ontmoeten, vandaar dat we hier zijn.' Ze keken samen naar Mark.

Tori mag van haar vader blijven, dus we hebben een speler extra. De plek naast me is leeg. Hij komt wel terug. Dat weet ik zeker. Ik zie het gewoon voor me. Hij stapt in en zegt dan: 'Sorry dat ik zo laat ben.' Dan zal hij naas me gaan zitten en een arm om me heen slaan. Gewoon zoals normaal. Maar dat, dat is voorbij. Opeens stopte de auto midden in het bos. Coach Lina stond op. 'De hele tijd stil in een bus zitten is slecht voor je conditie. Het wordt dus tijd voor wat training.' Celia stond nu ook op. 'Fijn, want ik heb al een trainingsschema.' Het enthousiastme van de jongens verdween. Lina pakte het schema en gooide het weg. 'We gaan het anders doen. Jullie mogen freestylen.' Mark stond op. 'Trainen in de natuur! Dat klinkt te gek!' Iedereen juicht mee.

Jude en Kevin stonden voor me voor de waterval. Kevin schoot hard tegen de bal en hij vloog langs de waterval de lucht in. 'Je bent nog steeds kwaad over Axel.' Mijn ogen werden groot en ik balde mijn vuisten. 'Ja jij niet dan?' beet Kevin toe. 'Tuurlijk. Iedereen is dat. Je moet je woede alleen uiten en niet ophopen.' Ik wist zeker dat het over mij had, toen hij "ophopen" zei. Jude trapte tegen zijn bal en draaide zich om. 'Jij moet je woede ook uiten Charlett.' Ik stond op. 'Ja.' Jude gaf me een bal. Ik bleef er een tijdje naar staren. Misschien is dit wel goed. Mijn woede uiten. Ik liet de bal vallen. Ik schoot tegen de bal en hij ging met een knal tegen de muur. Meteen kwam de pijn tevoorschijn, maar ik probeerde het te negeren. De bal sprong uitelkaar. Ik voelde een hand op mijn schouder. 'Jij bent wel erg boos.' Jude klinkt bezorgt. Ik knik. 'Hij heeft mij iets aangedaan wat verschrikkelijk is. Dit was niet eens al mijn woede. Ik moet iets anders hebben.' Hij ging voor me staan. 'Ik denk niet dat dat slim is. Je voet is nog geblesseerd. Dat ik je liet schieten was ook niet handig van me.' Ik schudde demonstratief mijn hoofd. 'Dat is wel een slim idee. Van die voet voel ik niks meer. Ik moet het gewoon uiten. Ik had beloofd niet depressief te zijn.' Hij bleef bezorgd. Alsof hij zei: doe het niet. Laat het erbij zitten en concentreer je op het team. Ik draaide mijn rug naar hem toe en liep het bos in.

Ik trapte tegen de boom. Het begon me te dagen. Ik moet niet verdrietig om hem zijn. Ik moet bóós op hem zijn! Hij heeft mijn hart gebroken! Er volgde een harde knal en er vielen wat blaadjes op de grond. In de boom zag je duidelijk de afdruk van mijn voet. De pijn was er nog steeds, maar dat maakte niet uit. Ik moet trainen en mijn woede uitten. Dat zei Jude zelf. Deze boom was niet zo groot. Ik ben dus pas klaar als deze om is! Ik trapte nog een keer. Er kwam een scheur in de boom. 'Wat doe jij dan?' Ik draaide me niet om. 'Gewoon mijn trap aan het oefenen.' Hij deed een paar stappen dichterbij. 'Er is iets met je.' Hij dwong me om hem aan te kijken, maar ik keurde hem af. Ik nam een paar stappen afstand en hij deed het automatisch ook. Ik trapte nog keihard tegen de boom. De scheur groeide en hij begon te kraken. 'Je moet voorzichtig doen. Je bent geblesseerd, weet je nog?' Ik keek hem niet aan. 'Ik wil niet achterlopen vanwege hém. Mijn verdriet is over. Door mijn woede voor hem, heb ik meer kracht dan ook. Ik moet het alleen beheersen. Ik wil niemand pijn doen.' Ik zuchtte en ontspande me. Hij legde zijn hand op mijn schouders. 'Dus dat is er aan de hand. Het komt door hém. Wat heeft hij gedaan?' Ik durfde hem eindelijk recht in zijn ogen aan te kijken. Zijn bruine ogen hadden een bezorgde uitdrukking. 'Hij heeft het op een gruwelijke manier uitgemaakt. Hij was niet goed voor me en zonder enige emotie zei hij dat hij niet van me hield. Nooit was hij op me. Hij deed het alleen uit pure bescherming.' Ik voelde een traan opwellen. Hij trok me tegen zich aan. Ik begroef mijn gezicht in zijn vest. 'Ik weet zeker dat hij een betere rede heeft voor dit. Hij heeft dit heus niet gedaan om je te kwetsen. Axel houdt van je. Ik heb nog nooit gezien dat iemand zoveel van een persoon houdt, dan hij van jou.' Ik trok me terug en keek boos naar de grond. 'Is het beter als ik zijn naam niet meer noem?' Ik knikte. Hij pakte mijn hand. 'Het begint laat te worden. En je hebt vast honger. Kom, dan gaan we naar de rest.' Hij trok me mee de bossen uit, zonder dat ik instemde. Dus ik liep eigenwijs mee.

We stonden bij elkaar. Nelly, Silvia, Celia en Willy hadden rijstballen gemaakt. Ik keek toe hoe Jude en Eric rijstballen naar achteren kieperden. 'Charlett?' Ik draaide me om. 'Ja coach Lina?' Ze keek me serieus aan. 'Hoe kan ik er zeker van zijn, dat jij je serieus op de wedstrijd concentreert?' Jude ging naast me staan. Ik keek omhoog en hij fronste. 'Ze traint zo hard ze kan. Ik heb haar nog nooit zo actief gezien coach. Ze is echt gemotiveerd.' 'Ja, ik heb haar net krachttraining zien doen. Haar schoten zijn nu 2 keer zo sterk. Dat weet ik zeker.' Eric stond aan de andere kant. Lina keek de jongens allebei aan. 'Goed dan. Maar even uit concentratie en je ligt eruit Charlett.' Mijn ogen werden groot. 'E-eruit?' Ik stond op en keek haar zelfverzekerd aan. 'U kunt op me rekenen. U zult me zien spelen als nooit tevoren.' 'Dat is mooi. Dan kan jij tot de komst van de nieuwe aanvaller, Axels plek overnemen.' Er kwam een brok in mijn keel bij het horen van zijn naam. Mijn beheersing nam het over en ik keek Mark lief aan. 'Dat is goed.' Mark keek me aan alsof ik gek was. Ik bleef glimlachen en uiteindelijk grijnsde hij terug. Jack kwam aanrennen. 'Jongens! Hier in de buurt zit een warmwaterbron! We kunnen onszelf wassen!' Iedereen werd enthousiast. Het avondprogramma wordt dus zwemmen.

Ik trok mijn bikinitopje aan. 'Wat staat hij je schattig.' Ik begon te blozen en Tori grijnsde naar me. 'Dankje.' Ik keek naar de bikini. Hij was lichtblauw en er zaten roze rozen op. 'Kom! Dan gaan we naar de jongens!' Ze pakte mijn hand en trok me - uit de tent - mee naar de warmwaterbron. Iedereen zat er al in. Ik zag Jude aan de zijkant zitten en ik liep op hem af. 'He Jude.' Hij glimlachte naar me. 'Hoi.' Ik zakte in het water en liet het water me verwarmen. Kippenvel ging er over mijn rug. 'Is het te warm?' Ik schudde mijn hoofd. 'Nee het is heerlijk.' Ik strekte mijn voeten uit en bekeek mijn rechterbeen. Het verband had ik er al afgehaald. De blessure was zo goed als weg en rennen kon ik gewoon. 'Bedankt dat je het voor me op nam net.' Hij keek me verbaasd aan. 'Oh graag gedaan. Ik deed het graag.' Ik glimlachte. Het was best ongemakkelijk om met het team in het water te zitten. Todd begon een beetje met Jack te klooien. Het water spatte mijn kant op. Ik werd helemaal nat. 'He jongens. Pas op anders pak ik je terug.' Ik hoorde Jude lachen. 'Je bent weer jezelf. Dat is fijn.' Ik keek naar hem. 'Ja, ik moest alleen begrijpen wat er aan de hand was. Nu ik dit weet, schud ik het van me af en ga ik verder met mijn leven.' Opeens werd Todd tegen me aangeduwd en schoof ik op Jude's schoot. Onze gezichten waren nog maar een paar centimeter van elkaar verwijdert. Ik begon te blozen. 'Sorry.' Ik ging snel weer naast hem zitten. Hij was duidelijk ook aan het blozen. 'Het geeft niet. Je kon er niks aan doen. En we zijn gewoon vrienden, toch?' Ik knikte. Toen ik naar Todd keek begon ik te grijnzen. 'Ik kom zo terug. Even wraak nemen.' Ik zwom richting Todd en Jack.

GOOOODDDDMORNINGGGG 💕 X