De ander z'n pijn

hoofdstuk 13

Pas op: triggers, ik ben veel dieper op dingen in gegaan dan ik origineel van plan was. Vind je het niks, lees het dan ook niet!

Thor

Nebula keek hem met verwachting aan, hij had geen idee waar ze op aan het wachten was. Hij keek naar de bol voor hem. En daar lagen hij en Loki in een bed, hij had zijn handen om Loki heem en ze leken vredig bij elkaar te liggen, kon Nebula dit zien? Er twinkelde iets in haar ogen, dus ja, zij kon het zien. Dit was niet goed, wat als zij Loki dit vertelde, zou hij dan ooit nog in zijn buurt willen komen? Waarschijnlijk niet. "Wat zag zie jij erin als je nu kijkt?" Vroeg hij maar aan Nebula. "Ik zie Gamora, het moment dat ik haar versla in een gevecht en ze trots is op me." Kwam het neerslachtige antwoord. "Dat zal nooit gebeuren, zij zal nooit trots zijn op iemand die beter is dan haar. Thor voelde voor Nebula die haar doelen realistisch had, maar onbereikbaar. "Waarom Loki?" Vroeg Nebula alsof ze echt geïnteresseerd was. Hier wist Thor het antwoord maar nauwelijks op. "Ik weet niet, misschien omdat hij de enige is die altijd naast me stond. Mijn vrienden wouden hem weg maar als ik hem vroeg om te blijven, dan bleef hij." Thor schudde zijn hoofd. "Hij was er gewoon, zelfs als hij er niet is weet ik dat hij er is." Het klonk heel sentimenteel maar het was waar, Loki was er echt altijd. Een keer kon Loki zelf niet mee komen op een jacht omdat hij straf had, hij had een illusie van zichzelf gemaakt zodat hij er toch bij leek te zijn. Nu hij erover dacht was dat volgens hem meer om Sif en de Krijgers 3 te plagen dan voor hem want de illusie bleef random opmerking maken 'kom op Hogun, dat is toch hilarisch?'. Sif was op het einde van de trip zo moe van zijn opmerkingen dat ze de illusie had gebruikt als oefenblok en was er verwoed in gaan slaan, of doorheen in dat geval. Hij keek naar Nebula en zij keek naar hem met een droevige blik in haar ogen. Niemand brak de stilte die volgde.

Loki

Hij zat vast, hij zou kunnen teleporteren maar sinds zijn mond werd dichtgehouden kon hij de magie niet laten gaan en dus ook niet weg. Gamora liep om hem heen. "Ik ga je een voorstel doen dat je waarschijnlijk zal afwijzen en dan zullen wij praten, en je zal dan met alle plezier je beslissing overwegen en veranderen." Zei ze terwijl ze zijn benen aan de tafel bond. Loki kon niks doen behalve een gedempt schreeuwen. "Haal voor ons de Tesseract van Midgard." Zei Gamora alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. De Tesseract was een oneindigheids-steen, iedereen wou ze en degenen die ze hadden zouden er niet terugdeinzen voor geweld, oorlog en dood om ze te bewaken. En als Thanos ze kreeg zou het universum eraan gaan, met hem, Thor en Asgard erbij. Gamora wachtte een paar seconden en vervolgde."Hij ligt op Midgard, en wij kunnen hem niet halen omdat de portal die wij kunnen openen alleen gedaantes van onder Yggrasil doorlaat zolang het onder haar takken ligt. Loki schudde het enige lichaamsdeel dat hij nog kon bewegen, zijn hoofd. "Nee? Wat jammer." Kwam het veel te verheugde reactie van Gamora. En ze liep naar zijn hoofd. "Sla vier keer tegen de tafel aan en ik weet dat je wilt meewerken. Als het je meer dan twee dagen neemt om ja te zeggen heb ik diepe bewondering voor je." Sprak ze terwijl ze zijn hoof vastzette. "Laten we licht beginnen." Ze gebaarde naar de Chitauri dat zijn mouwen eraf moesten, Loki voelde met spijt hoe zijn mouwen er zonder pardon werden afgesneden. Gamora liep om zijn tafel heen en bleef voor de gereedschappen staan, pakte een scalpel en liep terug. Loki kon uit zijn ooghoek zien dat ze zich moest inhouden om niet te glimlachen. Bij de eerste snee schoot er een steek van pijn door hem heen en toen drong het pas tot hem door wat allemaal gebeurde. Hij werd gemarteld. Gamora sneed tergend langzaam en het mes was niet volkomen scherp wat ervoor zorgde dat ze harder moest drukken om door zijn huid heen te komen. Gamora sneed kalm door en met de derde snee, ze had inmiddels een driehoekje gemaakt, begon ze zijn huid eraf te pellen. De kleine steekjes van het mes in combinatie met de onbeschrijfelijke pijn die meeging met het afpellen van huid zorgde dat hij na tien minuten al bijna flauwviel, het enige nadeel was, hij was een god en op die manier kon hij niet flauwvallen. Zelfs al zou hij door een enorm beest heen en weer worden geslingerd en in steen terecht zou komen, hij kon niet flauwvallen. Gamora was goed in martelen, dat moest hij haar meegeven. Ze werkte rustig, ze nam echt de tijd om het pijn te laten doen en het deed pijn, na een uur lag zijn rechter bovenarm in driehoekjes. Loki moest zich nu echt gaan inspannen om niet te gaan schreeuwen. De pijn die door hem heen vloeide was witheet en toen Gamora een voor een op de open stukken huid ging drukken schreeuwde hij het uit. Na wat een eeuwigheid leek maar in werkelijkheid maar anderhalf uur was, brak Gamora de stilte. "Ik denk dat het tijd word om terug te gaan naar Nebula en Thor, ze zullen zich wel afvragen waar we zijn." Ze drukte het mes dieper in zijn huid en zijn zenuwen brandde nog erger dan daarvoor. "Je gaat hem dit niet vertellen, je wilt toch niet dat jullie hier allebei zitten omdat jij zo'n grote mond had?" Vroeg ze liefjes terwijl ze zijn hoofd los maakte. Loki schudde zijn hoofd, "Nee, natuurlijk niet. Wat zou er van Loki zijn als hij niet meer loog?"

Thanos

Thanos zat op zijn troon van goud toen de Ander binnenkwam. "Heer, ik heb nieuws voor u." De Ander stopte en wachtte op hem om zijn toestemming te geven. Hij knikte en de Chitauri spreker vervolgde, "Nebula is er niet in geslaagd Thor verliefd te laten worden, zij is momenteel bezig om hem haar zo veel mogelijk te laten vertrouwen en informatie uit hem te krijgen die misschien handig is. Gamora is nog niet zo ver als dat we hoopte." Dus het Runt had 'nee' gezegd, misschien kon hij er de volgende keer bij zijn om iets meer vooruitgang te boeken.

Dit was het, mijn eerste martel scene. Is het duister genoeg of moet het donkerder? Tips? Tops? Please Review