ល្បែងស្នេហ៍បងប្រុស

សង្គ្រាមស្នេហ៍ចាប់ផ្ដើម

ភាគ17

«ឯងមិនឃើញថាយើងធ្វើស្អីទេហី?»ស៊ូគុន ចាប់ទាញលីសាអោយមកខាងក្រោយខ្នងគេ។ ក្រោយពីគេនិយាយតបទៅជុងហ្គុកវិញបែបនេះទាំងពីរនាក់ក៏សម្លក់ដាក់គ្នារកស៊ីសាច់គ្នាតែម្ដង។
«អឺ..អ្នកទាំងពីរធ្វើអីនិង? បងក៏ចឹងដែលមិចក៏និយាយអីបែបនេះ?!»លីសា នាងអើតក្បាលចេញមកបន្តិច។
«ឯងបិតមាត់ទៅហើយមកខាងនេះ!»ជុងហ្គុក
«ឯងធ្វើអោយនាងមានរឿងដល់ថ្នាក់នេះហើយនៅហ៊ាននិយាយជាមួយនាងបែបនេះទៀតឬ?»ស៊ូគុន
«មិនមែនត្រឹមតែនិយាយទេនៅហ៊ានទាំងគំរាមទៀតផង!»ជុងហ្គុក
«ឯងនេះកែមិនឡើងពិតមែន ចរឹកនៅតែអាធ្មានិយមបែបនេះ!»ស៊ូគុន
«ឯងកុំមកចេះ! គ្មានអីទាក់ទងនិងឯងទេ!»ជុងហ្គុក 
«បានហើយណា កុំឈ្លោះគ្នាអី! អួយ៎!»លីសា នាងចេញមកឃាត់ប៉ុន្តែក៏ត្រូវជុងហ្គុកចាប់ទាញនាងមកកៀកកជាប់។
«យើងមិនមែនត្រឹមតែនិយាយជាមួយទេ អោបនិងថើបក៏យើងហ៊ានដែរ!»ជុងហ្គុក ថារួចគេក៏ចាប់មុខនាងជាប់និងបានថើបមាត់របស់នាងនៅមុខរបស់ស៊ូគុនតែម្ដង។
«ហឹម!! បងធ្វើស្អីនឹង?!»លីសា ច្រានគេចេញពីនាង។
«ឯងបើកភ្នែកមើលអោយច្បាស់ៗណា!»ជុងហ្គុក គេទាញលីសាមកថើបម្ដងទៀត។
«ហឹម..បងឡប់ហើយហេស៎?!!»លីសា ច្រានគេចេញម្ដងទៀតជាលើកទីពីរ ហើយគេក៏ចាប់មុខនាងអោយមកជិតគេជាលើកទី៣។
«បិទមាត់ទៅបើមិនចង់បានបែបនេះជាលើកទី៣ទេនោះ»ជុងហ្គុក គេខ្សឹបទៅកាន់នាងតិចៗ។
«ឯងមិនគិតថាវាជ្រុលពេកទេហី?!!»ស៊ូគុន
«វាជារឿងរបស់យើងមិនមែនឯងទេ! ពេលនេះចេញពីមុខផ្ទះយើងហើយនិងមនុស្សរបស់យើងទៅ!»ជុងហ្គុក ទាញដៃលីសាអោយមកនៅខាងក្រោយខ្នងគេ។
«ទោះមិនមែនជារឿងរបស់យើងតែឯងធ្វើបែបនេះវាខុសណាដឹងទេ!?»ស៊ូគុន
«យើងមិនដែលខ្វល់ពីសម្ដីឯងទេ ពេលនេះចេញពីទីនេះទៅ»ជុងហ្គុក ដឹកដៃលីសាទៅឡើងឡានហើយក៏បើកចូលទៅខាងក្នុងផ្ទះ រីឯស៊ូគុនក៏មិនបានតាមទៀតដែលព្រោះគេដឹងថាកាន់តែតាមជុងហ្គុកកាន់តែឌឺដងគេលើសដើមហើយគេមិនចង់អោយលីសាត្រូវរងគ្រោះជាងនេះទេ។ មកមើលនៅខាងលីសាវិញម្ដង គ្រាន់តែឈប់ឡានភ្លាមនាងចុះពីឡានភ្លែតហើយដើរចូលទៅក្នុងផ្ទះយ៉ាងលឿនហើយជុងហ្គុកក៏បានដើរតាមពីក្រោយនាងផងដែរ។
«លីសា! ឈប់សិន!»ជុងហ្គុក តាមនាងទាន់និងបានចាប់ដៃនាងអោយបែរមកគេ។
«ខ្ញុំថានាមជាបងប្អូនរបស់យើងវាបានបញ្ចប់ត្រឹមនេះហើយ!»លីសា ក្រវាសដៃគេចេញ។
«យើងមិនបានតាំងចិត្តទេ! ឯងកុំយកទុកក្នុងចិត្តបានទេ!?»ជុងហ្គុក
«មិនបានតាំងចិត្ត? បើថាតែម្ដងខ្ញុំមិនថាទេតែនេះ..»លីសា
«យើងក៏បានប្រាប់ឯងរួចហើយថាកុំទៅពាក់ព័ន្ធជាមួយវាតែឯងមិនស្ដាប់!»ជុងហ្គុក
«បើបងស្អប់គាត់តើវាមានស្អីពាក់ព័ន្ធនិងខ្ញុំ? តើមនុស្សដែលបងស្អប់ខ្ញុំត្រូវស្អប់ដែលមែនហើយមនុស្សដែលបងស្រលាញ់ខ្ញុំក៏ត្រូវតែស្រលាញ់ដែលមែន?!!»លីសា
«យើងមិនបានអោយឯងធ្វើបែបនោះទេ»ជុងហ្គុក
«ចុះបើមនុស្សដែលខ្ញុំស្អប់បងអាចស្អប់វាដែលទេ?»លីសា
«លីសាហា៎ ឯងកុំរករឿងបានទេ! អាម្នាក់នោះវាគ្រោះថ្នាក់បានជាយើងមិនចង់អោយឯងទៅរវល់ជាមួយវា»ជុងហ្គុក
«ខ្ញុំថាមនុស្សតែម្នាក់ដែលគ្រោះថ្នាក់ជាបងវិញទេ! គួរអោយខ្ពើមណាស់!»លីសា នាងនិយាយទាំងយកដៃមកជូតមាត់របស់ខ្លួនឯងខ្លាំងៗទាំងស្អប់ខ្ពើម។
«ធ្វើដូចជាខ្ពើមតែក៏ចង់បានបែបនេះឡើងញ័រខ្លួន!»ជុងហ្គុក
«បងនិយាយនេះមិនខ្មាសខ្លួនឯងទេហី? មិនមានអារម្មណ៍ថាខុសសូម្បីតែបន្តិចទេឬ?»លីសា
«មិនមានទេ! សូម្បីតែបន្តិច ហើយបើសួរថាចង់ទៀតទេ? យើងក៏មានអារម្មណ៍ចង់សាកម្ដងទៀតដែរ!»ជុងហ្គុក
«ថោកទាបពិតមែន! សម្ដីគំរក់បែបនេះក៏និយាយចេញមករួចដែរ!»លីសា
«យើងគ្មានអីដែលធ្វើមិនបាននោះទេ ព្រោះឯងក៏មិនមែនជាស្អីនិងយើងស្រាប់ហើយ!»ជុងហ្គុក
«បើដូចអ្វីដែលលោកនិយាយមែន នោះភាពជាបងប្អូនរបស់ពួកយើងក៏ចប់ដូចគ្នា!»លីសា នាងប្ដូរពីពាក្យថាបងហ្គុកទៅជាលោកវិញម្ដងនេះបញ្ជាក់ថាដាច់គ្នាមែនទែនហើយបែបផ្លូវការ។
«នេះមិនមែនរកលេសដើម្បីបានមកទាក់យើងកុំអោយគេនិយាយថាជាបងប្អូនមែនទេ?!»ជុងហ្គុក គេសួរទៅនាងទាំងបែបសើចចំអក។
«ខ្ញុំគ្មានថ្ងៃស្រលាញ់មនុស្សដូចលោកទេ កុំមានអំណួតពេក!»លីសា
«ក៏បាន! បើនាងនិយាយបែបនេះហើយខ្ញុំក៏គោរពតាមការសម្រេចចិត្តរបស់នាងដូចគ្នា! អ្នកនាងលីសា! ប៉ុន្តែនាងត្រូវដឹងថាទោះមិនមែនជាស្អីនិងគ្នាទៀតក៏ដោយក៏ខ្ញុំគ្មានថ្ងៃបែរមកស្រលាញ់នាងឬក៏ចាប់អារម្មណ៍លើនាងដែរ!»ជុងហ្គុក និយាយបែបផ្លូវការទៅវិញ។
«ខ្ញុំមិនដែលមានអារម្មណ៍បែបនោះលើលោកតាំងពីដើមមកម្លេស៎! មនុស្សដែលខ្ញុំមានចិត្តលើគឺអ្នកផ្សេង!»លីសា
«ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនគិតថាមនុស្សម្នាក់នោះនៅមានចិត្តលើនាងទៀតទេ! នាងច្បាស់ឬអត់ថាគ្មាននាមជាប្អូនរបស់ខ្ញុំហើយមនុស្សប្រុសនិងមកតាមនាង?»ជុងហ្គុក
«ខ្ញុំមិនបាននិយាយពីបងថេយ៉ុងទេ! ប៉ុន្តែខ្ញុំនិយាយពីមនុស្សម្នាក់ទៀតដែលគេមិនទាន់ដឹងអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្ញុំ អ៎!..ពេលនេះគេអាចនិងដឹងពិតមែន..ប៉ុន្តែមុននិងគេបានដឹងគេក៏បាន..បំភ្លេចចោលទៅ»លីសា
«និយាយអោយអស់មក! ហេតុអីក៏ឈប់?»ជុងហ្គុក គេចង់ដឹង។
«ខ្ញុំមិនចង់និយាយ! វាជារឿងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ លោកគ្មានសិទ្ធអីមកសួរនោះទេ!»លីសា
«នាងនិយាយពីអ្នកណាមុននេះ?!»ជុងហ្គុក យកដៃម្ខាងចាប់ដើមដៃនាង។
«កុំមកប៉ះ! ខ្ញុំខ្ពើមណាស់»លីសា ក្រវាសដៃគេចេញ។
«ខ្ពើមចឹងហេស៎?!»ជុងហ្គុក គេចាប់ទាញនាងមកជិតគេរួចក៏បឺតមាត់របស់នាងខ្លាំងៗ រីឯលីសាវិញនាងខំប្រឹងរើយ៉ាងខ្លាំងប៉ុន្តែមិនបានសោះចឹងហើយនាងក៏នៅស្ងៀម។
«ពេញចិត្តហើយនៅ?!»លីសា នាងស្រដីសួរទៅកាន់គេពេលដែលគេប្រឡែងនាង។
«នៅទេ! ផាច់!»ជុងហ្គុក រកចាប់នាងបឺតមាត់ម្ដងទៀតប៉ុន្តែនាងបានទះកំផ្លៀងគេមុន។
«គំរក់ណាស់! មាត់សុទ្ធតែស្រលាញ់ស៊ុលអាតែក្រោយខ្នងនាងក៏មកលួចស៊ីប្អូនស្រីចិញ្ចឹមខ្លួនឯង!»លីសា
«ខ្ញុំមិនទាន់បានស៊ីនាងនៅឡើយទេ ហើយរឿងស៊ុលអាវិញខ្ញុំនៅតែស្រលាញ់នាងដូចដើម! ចំណែករឿងដែលខ្ញុំធ្វើជាមួយនាងវិញវាគ្រាន់តែជាការកំសាន្តអារម្មណ៍ប៉ុណ្ណោះ!»ជុងហ្គុក
«ថោកទាបបំផុតហើយ! បេីប៉ាម៉ាក់ដឹងថាចរឹកលោកបែបនេះមិនដឹងថាគាត់មានអារម្មណ៍យ៉ាងណាទេ!»លីសា
«គេគ្រប់គ្នាគេបានដឹងអស់ហើយនៅឡើយតែនាងម្នាក់ទេដែលល្ងង់បែបនេះ!!»ជុងហ្គុក និយាយទាំងខឹងនិងចាប់ច្របាច់មាត់របស់នាង។
«លែងទៅ! ទាំងសម្ដីទាំងចិត្តអាក្រក់ស្មើគ្នា ខ្ញុំស្អប់លោកបំផុតហើយ!»លីសា
«ខ្ញុំមិនដែលសុំអោយនាងមកស្រលាញ់ខ្ញុំទេ! មានតែនាងខ្លួនឯងឆ្កួតខ្លួនឯងមកស្រលាញ់ខ្ញុំ!»ជុងហ្គុក
«ឈប់ឆ្កួតនិងខ្លួនឯងទៅ! ខ្ញុំមិនដែលស្រលាញ់លោកសូម្បីតែបន្តិច! មនុស្សដែលខ្ញុំស្រលាញ់ពេលនេះជាលោកស៊ូគុន! មិនមែនជាលោកទេ! ស្ដាប់បានទេ!»លីសា នាងដំឡើងសម្លេងដាក់គេទាំងក្នុងចិត្តភ័យស្ទើរតែសន្លប់។
«ស៊ូគុន? នាងនិយាយថាឯងស្រលាញ់អាស៊ូគុនឬ?!»ជុងហ្គុក
«មែន! គេទាំងស្អាតទាំងចិត្តល្អ ទង្វើគេធ្វើល្អជាងលោករាប់ម៉ឺនដង!»លីសា
«ដេកជាមួយគ្នារួចហើយមែនបានហ៊ានយកនិយាយពាក្យថាស្រលាញ់ទៅប្រុសដែលទើបតែស្គាល់គ្នា?»ជុងហ្គុក សំណួរបែបឈ្លើយបានចេញពីមាត់កម្លោះសង្ហារចោទទៅកាន់ប្អូនស្រីចិញ្ចឹម។
«ឡប់សាតិ! មានតែលោកទេដែលធ្វើបែបនេះ!»លីសា នាងនិយាយបែបនេះរួចហើយក៏ដើរចេញពីដើម្បីគេឡើងទៅខាងលើ ព្រោះមិនចង់និយាយជាមួយគេទៀតទេកាន់តែនិយាយគេកាន់តែនិយាយសម្ដីអាក្រក់ទៅៗ។
«ចង់ទៅណា?!!»ជុងហ្គុក ស្រែកសំឡុតពីក្រោយនាង។
«ចេញពីទីនេះ! ខ្ញុំមិនចង់នៅទៀតទេ! នៅជាមួយលោកវាធ្វើអោយខ្ញុំមានអារម្មណ៍រអើម!»លីសា
«ខ្លាចហើយមែនទេ?»ជុងហ្គុក
«មិនបានខ្លាច! គ្រាន់តែមិនចង់នៅទីនេះបន្តទៀតប៉ុណ្ណោះ វាគួរអោយខ្ពើមរអើម!»លីសា
«ចង់ទៅរកអាស៊ូគុននោះមែនទេ?!»ជុងហ្គុក
«បើមែនក៏គ្មានអីទើសក្បាលអ្នកណាដែរ!»លីសា
«បើនាងគិតចង់ទៅរកវាពិតមែននោះ ខ្ញុំសុំទោសនាងផងព្រោះថានាងទៅណាមិនបានទេ!»ជុងហ្គុក ដើរសម្ដៅទៅរកនាង។
«កុំចូលមកណា៎! បើមិនចង់អោយខ្ញុំស្រែកអោយគ្រប់គ្នាលឺទេនោះ!»លីសា នាងបែរក្រោយហើយគំរាមគេ។
«ស្រែកអញ្ចឹងហេស៎? បើចង់ស្រែកក៏ស្រែកទៅហើយចាំមើលទៅថាមានអ្នកណាជួយនាងបាន!»ជុងហ្គុក នៅតែដើរចូលទៅរកនាងហើយនាងវិញដើរថយក្រោយតាមជំហានគេ។
«ម៉ែដោះ!! អ្នកបម្រើ!! មានអ្នកណាលឺទេ?!!ជួយខ្ញុំផង!!»លីសា នាងស្រែកបែបនេះដើម្បីគំរាមគេ។
«ស្រែកបែបនេះមិចនិងលឺទៅ? ស្រែកម្ដងទៀតល្អទេ!?»ជុងហ្គុក គេនិយាយបែបនេះព្រោះតែម៉ែដោះបានសម្រាកបាត់ហើយគឺទៅមើលម្ដាយរបស់គាត់ដែលឈឺមិនទាន់មកវិញ ហើយអ្នកផ្សេងក៏មិនមកដូចគ្នា។
«កុំចូលមកណា៎!! អ្ហាយ៎!! លែងទៅ! លែងខ្ញុំភ្លាម!!»លីសា នាងបែរខ្នងរត់ចេញប៉ុន្តែយឺតពេលបន្តិចព្រោះជុងហ្គុកគេចាប់ចង្កេះនាងជាប់ហើយនិងអោបនាងពីក្រោយជាប់ទាំងដៃនាងទៀត។
«ស្រែកទៀតទៅក្រែងអាស៊ូគុនម្នាក់នោះមកជួយនាង!»ជុងហ្គុក និយាយដាក់ត្រចៀកនាង។
«ដោះលែងខ្ញុំទៅ ទុកអោយខ្ញុំរស់នៅជីវិតខ្ញុំផងបានទេ?»លីសា
«មិនបានទេ ព្រោះថាដរាបណានាងនៅក្នុងផ្ទះនេះនាងត្រូវតែស្ដាប់តាមសម្ដីរបស់ខ្ញុំហើយនិងធ្វើតាមអ្វីដែលខ្ញុំបង្គាប់»ជុងហ្គុក គេនិយាយតិចៗដាក់ត្រចៀកនាង។
«ខ្ញុំសុំអង្វរចុះណាឈប់ធ្វើទង្វើបែបនេះបន្តទៀតទៅ វាមិនមែនជាអ្វីដែលលោកគួរតែធ្វើដាក់ខ្ញុំដែលជាប្អូនចិញ្ចឹមរបស់លោកទេ!»លីសា
«ពេលនេះព្យាយាមរើចេញពីខ្ញុំទៅ បើសិនជារើបានខ្ញុំមិនធ្វើបែបនេះទៀតទេ!»ជុងហ្គុក
«លោកមិនកុហកពិតទេ?»លីសា
«មិនសាកមិនដឹងទេ មានឱកាសហើយត្រូវតែសាកល្បង»ជុងហ្គុក
«បើលោកអោបជាប់យ៉ាងនិងអោយខ្ញុំរើចេញមិចនិងកើតទៅ! ដកដៃលោកចេញភ្លាមទៅខ្ញុំរើមិនរួចទេ!»លីសា នាងខំប្រឹងរើទាំងពិបាកហើយចុងក្រោយនាងក៏បានអោនចុះទៅខាំដៃរបស់គេមួយទំហឹង។
«ខ្ញុំមិនធ្លាប់គិតថាការខាំអាចធ្វើអោយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ល្អបែបនេះសោះ»ជុងហ្គុក គេនិយាយទាំងសើច។
«លោកឆ្កួតដល់ដំណាក់កាលចុងក្រោយមែនទែនហើយ! លែងខ្ញុំភ្លាមទៅ!»លីសា ស្ដាប់លឺគេនិយាយបែបនេះហើយនាងឈប់ខាំគេភ្លែតនិងព្យាយាមរើចេញពីគេវិញ។
«ព្រមទទួលស្គាល់ថាចាញ់ហើយក៏ព្រមស្ដាប់តាមបង្គាប់តាមខ្ញុំទៅ»ជុងហ្គុក គេប្រលែងនាងហើយទាញនាងអោយបែរមកគេនិងបានអោនទៅនិយាយកៀកមុខនាង។
«ខ្ញុំមិនមែនជាប្អូនលោកទៀតទេ ឈប់ប្រើវិធីនេះមកគ្រប់គ្រងខ្ញុំទៀតបានហើយ! នែ៎?!!»លីសា នាងត្រូវបានគេបានអោនចុះមកថើបកញ្ចឹងករបស់នាង។
«ធ្វើ..អីនិង?! ឈប់ភ្លាមណា៎!»លីសា នាងព្យាយាមរុញគេចេញប៉ុន្តែដូចជារុញដុំថ្មចេញយ៉ាងអញ្ចឹង។
«នេះសងទៅនាងវិញ កាលដែលនាងខាំខ្ញុំមុននេះ កុំអោយថាមានស្នាមតែខ្ញុំ!»ជុងហ្គុក បន្តិចក្រោយមកគេក៏ប្រលែងនាង។
«លោកដឹងថាលោកបានធ្វើស្អីទេ?!!»លីសា និយាយទាំងគាំងៗនិងយកដៃទៅស្ទាបកន្លែងដែលគេបានថើបបឺតជញ្ជក់មុននេះហើយវាឡើងក្ដៅ។
«ខ្ញុំធំប៉ុននេះហើយរឿងបែបនេះខ្ញុំដឹងច្បាស់ណាស់ អ្វីលើសពីនេះក៏ខ្ញុំអាចធ្វើបានផងដែរ!»ជុងហ្គុក
«លោកឆ្កួតមែនទែនហើយ! ឆ្កួតជាងអ្វីដែលខ្ញុំបានគិតទុកទៅទៀត មនុស្សរោគចិត្ត!!»លីសា នាងស្រដីទាំងខឹងហើយក៏ដើរចូលទៅខាងក្នុងផ្ទះវិញនិងបានឡើងទៅបន្ទប់នាងបាត់ដោយទុកអោយជុងហ្គុកឈរនៅទីនោះតែម្នាក់ឯង។ ក្រោយពីនាងចេញទៅផុតគេក៏បានទាញទូរស័ព្ទចេញមកដើម្បីទាក់ទងទៅអ្នកណាម្នាក់។
«ហេឡូ! គឺខ្ញុំជុងហ្គុក ខ្ញុំបាននិយាយជាមួយនាងរួចហើយនាងថានាងនិងមិនទៅរៀននៅបរទេសនោះទេ! ម៉ាក់កុំបារម្ភអីខ្ញុំនិងមើលថែនាងអោយបានល្អរហូតដល់ពេលម៉ាក់មកវិញ»ជុងហ្គុក គេខលទៅប្រាប់ម៉ាក់របស់គេដែលកំពុងតែនៅប្រទេសបារាំងនិយាយរឿងលីសាប៉ុន្តែសាច់រឿងក៏មិនទាន់បញ្ជាក់អោយច្បាស់នៅឡើយទេ គេនិយាយទូរស័ព្ទជាម៉ាក់របស់គេច្រើនយ៉ាងអំពីរឿងរបស់លីសានិងអ្វីៗផ្សេងទៀតអញ្ចឹងទៅ ហើយបន្ទាប់ពីនិយាយចប់គេក៏ចេញឡានទៅសាលាវិញដើម្បីបន្តរៀនទៀតព្រោះគេត្រូវប្រលង។ រីឯលីសាវិញពេលដែលមកដល់បន្ទប់ភ្លាមទឹកភ្នែកនាងក៏ហូរចុះមកទាំងបេះដូងខ្ទេចខ្ទាំ៖
«មិចក៏គាត់ធ្វើបែបនេះ?..ហេតុអីក៏គាត់ធ្វើទង្វើបែបនេះមកលើរាងកាយមួយនេះ?..ហេតុអីទៅ? ទាំងទង្វើទាំងសម្ដី..ធ្វើដូចជាខ្ញុំគ្មានតម្លៃសោះ..»លីសា អង្គុយយំនៅកៀនគ្រែ។
«តើខ្ញុំពិតជាល្ងង់ដូចជាអ្វីដែលពួកគេនិយាយមែនទេ? ខ្ញុំខំប្រឹងកែប្រែខ្លួនឯងខ្លាំងណាស់ដើម្បីពួកគេ តែហេតុអីក៏..សូម្បីតែមនុស្សដែលខ្ញុំស្រលាញ់មកជាយូរក៏គេមិននៅខាងខ្ញុំដែរ..»លីសា នាងអង្គុយយំនិងបន្ទោសខ្លួនឯងអស់ជាច្រេីនម៉ោងរហូតដល់គេងលក់តែម្ដង។
  បីថ្ងៃបានកន្លងផុតទៅ លីសានាងនៅតែក្នុងបន្ទប់សុទ្ធតែម្ដង មិនចេញទៅណាឡើយសូម្បីតែចេញមកញ៉ាំបាយទឹកក៏មិនចេញមកញ៉ាំហើយជុងហ្គុកគេមិនបានមករវល់ឬក៏ខ្វល់ខ្វាយពីនាងសូម្បីតែបន្តិចរហូតមកដល់ថ្ងៃនេះ។
«បេីកទ្វា! នៅសង្ងំក្នុងនោះដល់ពេលណា? មិនគិតចេញមកក្រៅខ្លះទេហី!!?»ជុងហ្គុក គេគោះទ្វាបន្ទប់នាងខ្លាំងៗ។
«ចេញអោយឆ្ងាយពីបន្ទប់ខ្ញុំទៅ!!»លីសា ស្រែកមកពីខាងក្នុងបន្ទប់។
«បើមិនបើកចាំខ្ញុំចូលទៅដោយខ្លួនឯង!»ជុងហ្គុក គេនិយាយទាំងកំពុងចាក់សោរចូល។
«ប្រាប់ថាអោយចេញទៅ!!»លីសា គប់ខ្នើយទៅគេពេលដែលគេចូលមក។
«ចង់ស្លាប់ណាស់មែនទេបានជាសង្ងំនៅតែក្នុងបន្ទប់បែបនេះ!!?»ជុងហ្គុក
«វាជារឿងរបស់ខ្ញុំ! លោកកុំមកចេះដឹង!!»លីសា
«ប៉ាម៉ាក់របស់ខ្ញុំចំណាយលុយច្រើនណាស់មកលេីនាងមិនមែនអោយនាងធ្វើចរឹកបែបនេះទេ!!»ជុងហ្គុក
«មកទាគុណបុណ្យវិញមែនទេ?»លីសា
«មិនបានទាគ្រាន់តែចង់ដាស់សតិរបស់នាង!»ជុងហ្គុក
«ព្រោះតែបែបនេះលោកក៏មានសិទ្ធមកលើខ្លួនខ្ញុំមែនទេ?!»លីសា
«និយាយបែបនេះក៏បានដែល!»ជុងហ្គុក
«មនុស្សចង្រៃ! ឆាប់ចេញទៅវិញភ្លាមទៅ!»លីសា យកខ្នើយមួយទៀតវាយគេ។
«ទៅមានភាពក្លាហានមកពីដែលហ៊ានហៅខ្ញុំបែបនេះ!»ជុងហ្គុក គេចាប់ខ្នើយបោះចោលហើចាប់ដៃរបស់នាងម្ខាង។
«គ្រាន់តែជេរទៅកាន់មនុស្សដូចលោកវាមិនចាំបាច់ទៅមានភាពក្លាហានស្អីនោះទេ!»លីសា
«ចឹងឬ?»ជុងហ្គុក
«អើ! មនុស្សគំរក់! អ្ហាយ៎!!?»លីសា នាងត្រូវគេបានរុញទៅក្រោយអោយដួលទៅលើគ្រែ។
«នៅហ៊ានជេរទៀតទេ?»ជុងហ្គុក ឡើងជិះពីលើនាងហើយសង្កត់ដៃនាងជាប់និងពូក។
«មិនមែនត្រឹមតែគំរក់ទេ នេះថែមទាំងល្មោភកាមទៀតផង!»លីសា
«និយាយបែបនេះមានន័យថាដឹងថាខ្ញុំចង់ធ្វើអីហើយមែនទេ?!»ជុងហ្គុក
«លែងភ្លាមទៅ! លែងទៅ! មើលស្អី!!?»លីសា នាងបានឃើញថាគេសម្លឹងមើលមកដើមទ្រូងរបស់នាងព្រោះតែនាងពាក់រ៉ូបគេងយប់ដែលមានតែដៃតូចហើយនាងពាក់អាវក្រៅតែម្ដងហើយពេលដែលនាងខំរើពេកទៅអាវក្រៅរបស់នាងក៏របើកឃើញដល់រ៉ូបតូចរបស់នាង។
«មើលដោះ!»ជុងហ្គុក មាត់ឆៅ-,-។
«ឡប់សាតិ! ឈប់ភ្លាមណា ប្រយ័ត្នខ្ញុំខ្វេះភ្នែកលោកអោយចេញមកក្រៅទៅ!»លីសា នាងនិយាយគំរាមគេទាំងដែលពេលនេះនាងកំពុងតែនៅក្រោមគេនិងធ្វើអីមិនកើតសោះ។
«ចង់អោយរំលោភណាស់មែនបានជាខំប្រឹងធ្វើចរឹកឆ្មើងឆ្មៃបែបនេះ?!»ជុងហ្គុក
«និយាយឆ្កួតស្អី?! បើចង់មិនមែនខំរើបែបនេះទេ! ពេលនេះឆាប់លែងដៃខ្ញុំភ្លាមទៅ! កុំនិយាយឌឺដងច្រើ..!»លីសា មាត់របស់នាងត្រូវបានបំបិតដោយមាត់របស់ជុងហ្គុក។ ជុងហ្គុកគេថើបនាងបែបរោលរាលដោយប្រើអណ្ដាតរបស់គេប្រលែងលេងក្នុងមាត់របស់នាងនិងថែមទាំងការជញ្ជក់បបូរមាត់របស់គេទៅកាន់នាងទៀតផង រីឯនាងវិញរើទៅណាមិនកើតឡើយ។
«មិនដែលដឹងសោះថាមាត់ដ៏ពូកែជេរបស់ប្អូនស្រីចិញ្ចឹមម្នាក់នេះមានរសជាតិផ្អែមបែបនេះសោះ!»ជុងហ្គុក ក្រោយពីគេបានបំពានមាត់របស់នាងរួចមក។
«អេ៎?! នេះមិនជេរទៀតទេឬ?»ជុងហ្គុក ពេលដែលឃើញនាងនៅស្កុបមិនឃើញនាងតបវិញគេក៏សួរទៅកាន់នាងបែបបញ្ឈឺទៀត។
«លោកជ្រុលពេកហើយ..»លីសា នាងនិយាយហើយបែរមុខទៅម្ខាងហើយយំ។
«នាងដឹងទេថាខ្ញុំពូកែរឿងលើគ្រែប៉ុណ្ណា?!»ជុងហ្គុក សុខៗក៏សួរទៅកាន់នាង។
«លោកមិនមែនឈប់ត្រឹមតែប៉ុណ្ណេះទេឬ?!»លីសា នាងបែរមកសួរគេវិញទាំងភ្ជាក់ផ្អើលនិងភ័យ។
«នេះគ្រាន់តែជាការចាប់ផ្ដើមទេ អោយបញ្ចប់ត្រឹមនេះមិចនិងកើតទៅ?!»ជុងហ្គុក និយាយបែបនេះទាំងញញឹមហើយក៏អោនចុះទៅរកមាត់របស់នាងប៉ុន្តែនាងក៏បែរមុខចេញទាន់។
«ឈប់ភ្លាម! លោកធ្វើបែបនេះមិនបានទេ!! ឈប់ភ្លាមទៅ»លីសា បេះដូងរបស់នាងលោតលឿនទៅៗព្រោះតែនាងភ័យខ្លាំងស្របពេលដែលកញ្ចឹងករបស់ត្រូវបានជុងហ្គុកញក់ញ៉ីនិងបឺតជញ្ជក់ខ្លាំងៗ។
«នេះជាការអង្វរដែលទេ?!»ជុងហ្គុក គេងើបមុខមកមើលនាងអោយចំ។
«សុំអង្វរ..កុំធ្វើបែបនេះអី ឈប់ទៅ!»លីសា ដល់ដំណាក់កាលនេះហើយនាងគ្មានអ្វីត្រូវប្រឆាំងគេទេមានតែអង្វរទេជាជម្រើសល្អបំផុត។
«មិនសប្បាយទេ! ខ្ញុំគួរតែធ្វើច្រើនជាងនេះទើបសប្បាយ! នាងគិតថាល្អទេ?! បើខ្ញុំដោះអាវនេះចេញ?»ជុងហ្គុក គេសម្ដៅទៅទៅលើអាវក្រៅដែលនាងពាក់។
«កុំអី! ឈប់ត្រឹមនេះចុះណា៎! លោកមិនអាចធ្វើបែបនេះបានទេ..សុំអង្វរកុំនិយាយពាក្យទាំងនេះអី»លីសា
«កាលពីមុនទោះជាខ្ញុំវាយនាងក៏នាងមិនស្ដាប់ខ្ញុំដែរ ប៉ុន្តែពេលនេះមិនទាន់បានប៉ះមួយដៃទេតែនាងបែរជាស្ដាប់តាមសម្ដីដល់ថ្នាក់នេះ..ចុះបើខ្ញុំធ្វើវារួចរាល់នោះ នាងមិនស្ដាប់តាមខ្ញុំរហូតទេឬ?!»ជុងហ្គុក គេនិយាយរួចក៏ប្រលែងដៃនាងទាំងសងខាងហើយនិងព្យាយាមដោះអាវក្រៅរបស់នាងចេញ។
«ឈប់ភ្លាមណា៎! លោកធ្វើនេះខុសហយ! ជុន-ជុងហ្គុក! លោកធ្វើបែបនេះមិនបានទេ!»លីសា ព្យាយាមយកដៃវាយតប់គេកុំអោយគេដោះអាវរបស់នាងបាន។
«ដាក់ដៃទៅខាងលើបែបនេះស្រួលមើលខ្លាំងណាស់! ពេញភ្នែកល្អណាស់!»ជុងហ្គុក ពេលដែលគេដោះអាវក្រៅរបស់នាងបានសម្រេចហើយ គេក៏យកដៃម្ខាងរបស់គេទៅសង្កត់ដៃនាងទាំងពីរទៅខាងលើ។
«ឈប់ភ្លាមទៅ!! បិតភ្នែកភ្លាមទៅ!»លីសា នាងស្រែកដាក់គេទាំងបិតភ្នែករបស់ខ្លួនឯងព្រោះតែនៅខាងមុខផ្នែកខាងលើរបស់នាងពេលនេះវាលដូចជាប្រលានយន្តហោះអញ្ចឹង មានតែដៃអាវតូចឆ្មាល់និងរូបស្ដើងបិតបាំងប៉ុណ្ណោះ។
«តុក-តុក-តុក! លីសា? ជុងហ្គុក? នៅក្នុងនេះដែលទេ?»ស៊ុលអា សម្លេងនាងគោះទ្វានិងហៅមកពីខាងក្រៅ។
«ជួយផង!! ជួយ-»លីសា នាងស្រែកហៅរកជំនួយតែត្រូវបានជុងហ្គុកយកដៃមកខ្ទប់មាត់ជាប់។
«ខ្ញុំបិះតែនិងភ្លេចទៅហើយថាមិត្តរបស់នាងមកលេង ពួកគេនៅចាំនៅខាងក្រៅ! ហ៊ឺយ..នាងដឹងហើយមែនទេថាត្រូវធ្វើដូចម្ដេច?»ជុងហ្គុក និយាយទាំងដកដង្ហើមធំហើយក៏ប្រលែងដៃរបស់នាងនិងងើបចេញពីនាង។
«បើមិននិយាយលោកឈប់ធ្វើបែបនេះដែលទេ?»លីសា នាងងើបអង្គុយនិងទាញយកអាវមកបិតបាំងខ្លួន។
«ធ្វើតាមតែប្រាប់ទៅ! ពិសេសនោះគឺស៊ុលអា! ហាមនិយាយអ្វីទាំងអស់ពីរឿងនេះបើសិនជាហ៊ាននោះខ្ញុំនិងធ្វើមែនទែនមិនខានទេ!»ជុងហ្គុក ទឹកមុខមាំសម្លឹងមកកាន់នាង។
«អាធ្មានិយមពេកហើយ! បើលោកមិនឈប់ធ្វើបែបនេះទេនោះខ្ញុំនិងប្រាប់ស៊ុលអាពីរឿងនេះមិនខានទេ!»លីសា គំរាមទៅកាន់គេ។
«បើនាងគង់តែប្រាប់ដដែលខ្ញុំក៏មិនបាច់ដោះលែងនាងដូចគ្នា! ធ្វើវាឥលូវតែម្ដងទៅហើយចាំប្រាប់ស៊ុលអាតាមក្រោយ!»ជុងហ្គុក គេប្រឡេះលេវអាវម្ដងមួយៗហើយដើរចូលទៅរកនាង។
«កុំចូលមកអោយសោះណា! ប្រយ័ត្នខ្ញុំស្រែក!»លីសា
«ស្រែកទៅ! នាងដឹងឬក៏ធ្វើភ្លើរឿងដែលបន្ទប់នេះជាបន្ទប់ដែលរក្សារសម្លេងនោះ?!»ជុងហ្គុក ចូលទៅចាប់អោបនាងទាំងកម្រោល។
«កុំមកគំរាមខ្ញុំនោះ! មានតែបន្ទប់លោកទេដែលរក្សារសម្លេងបន្ទប់ខ្ញុំមិនរក្សារសម្លេងនោះទេ ហើយបើលោកនៅតែធ្វើបែបនេះទៀតខ្ញុំស្រែកអោយអ្នកនៅខាងក្រៅលឺមិនខានទេ!»លីសា យកដៃទាំងពីរដាក់ពាំងកុំអោយទ្រូងនាងប៉ះនិងទ្រូងគេ។
«ល្ងង់ពិតមែន! បើមិនជឿទេក៏សាកស្រែកទៅ!»ជុងហ្គុក ស្រដីចប់អោនទៅរកថើបមាត់របស់នាងតែនាងក៏គេចចេញ។
«ជួយផង!! អ្នកណានៅខាងក្រៅ! ជួយខ្ញុំផង!!»លីសា ស្រែកខ្លាំងៗ។
«ជុងហ្គុក! លីសា! នៅក្នុងនេះដែលទេ? ពួកយើងចាំយូរហើយណា៎!»ស៊ុលអា បន្តគោះទ្វានិងស្រែកហៅ។
«ស្រែកទៀតទៅខ្ញុំនិងបានចាប់រំលោភពេលនេះតែម្ដង!»ជុងហ្គុក
«គំរក់! សង្សារនៅខាងក្រៅហើយនៅហ៊ាននិយាយពា្យទាំងនេះទៀត»លីសា ព្យាយាមយកដៃច្រានគេចេញតែគេអោបនាងស្អិតដូចតុកកែចឹង។
«ធ្លាប់ប្រាប់ហើយថាគ្មានរឿងអ្វីដែលខ្ញុំធ្វើមិនបានទេ!»ជុងហ្គុក រួចក៏ថើបមាត់របស់នាងខ្លាំងៗ។
«មនុស្សចង្រៃ! ចោលម្សៀតខ្លាំងណាស់!!»លីសា នាងបានខាំមាត់របស់គេទើបបានជាគេប្រលែងនាង។
«មកនេះ!!»ជុងហ្គុក ព្យាយាមចាប់នាងកុំអោយនាងទៅបើកទ្វា។
«លែង! មនុស្សឆ្កួត!! លែងទៅ!»លីសា ដៃម្ខាងកាន់ទ្វា ឯដៃម្ខាងទៀតត្រូវបានជុងហ្គុកចាប់ ពួកគេប្រទាញគ្នាចុះឡើងៗចុងក្រោយលីសានាងក៏បានដកកន្លឹះទ្វាបានសម្រេច។
«លីសា! ជុងហ្គុក..?!»ស៊ុលអា នាងដើរចេញផុតពីមុខបន្ទប់បានបន្តិចលីសាក៏បានបើកទ្វាចេញមកខាងក្រៅទាំងសក់ក្បាលរញ៉េរញ៉ៃនិងដៃអាវធ្លាក់ម្ខាង។
«អ៎! ឯងមកដែលមែនទេ?»លីសា និយាយទាំងមិនទាន់បាត់ភ័យហើយមិនហ៊ានមើលភ្នែកអ្នកណា។
«ត្រូវហើយ! ចុះអ្នកទាំងពីរធ្វើអីក្នុងនោះមិចក៏..»ស៊ុលអា លេវអាវរបស់ជុងហ្គុកដែលមិនបានកឹបហើយនិងលីសាដែលសក់ក្បាលរញ៉េរញ៉ៃនិងសភាពខោអាវនាងទៀត។
«គ្មានអីទេ!»លីសា ទាញដៃអាវឡើងលើនិងរៀបចំសក់ក្បាល។
«បងនិងលីសាគ្រាន់តែមានរឿងវាយតប់គ្នាបន្តិចប៉ុណ្ណោះព្រោះតែនាងមិនស្ដាប់សម្ដីបង អូនកុំគិតច្រើនអី! តោះយើងទៅក្រោមទៅល្អទេ»ជុងហ្គុក ចូលទៅកៀកស្មាស៊ុលអា។
«ហឹម..អ្នកផ្សេងចាំយូរហើយ! លីសាតោះយើងទៅជាមួយគ្នា!»ស៊ុលអា បបួលរួចនាងនិងជុងហ្គុកក៏ដើរចុះទៅខាងក្រោមមុន។ បើក្រលេកមកមើលនាក់ដែលនៅខាងក្រោមវិញមានបងប្អូនស្រីត្រកូលគីម ម៉ូកា សុកជីននិងជីមីនហើយម្នាក់ទៀតមកជាពិសេសនោះគឺថេយ៉ុង។
«លីសា!!»ជេននី នាងហៅពេលដែលឃើញលីសាដើរមកជាមួយជុងហ្គុកនិងស៊ុលអា។
«ឯងយ៉ាងមិចហើយ?!»ឆេយ៉ុង សួរទៅពេលដែលពួកគេមកអង្គុយជុំគ្នា។
«ខ្ញុំមិនអីទេ ហើយចុះអ្នកទាំងអស់គ្នានោះ?»លីសា ញញឹមធ្វើដូចជាធម្មតា។
«ឯងដឹងថាពួកយើងបារម្ភប៉ិនណាទេ?! ខលក៏មិនចូលហើយមិនដឹងថានៅឯណាទៀត!»ឆេយ៉ុង
«សុំទោសពិតមែនណា៎! ខ្ញុំគ្មានបំណងធ្វើបែបនេះទេ ទូរស័ព្ទរបស់ខ្ញុំវាបាត់តាំងពីថ្ងៃមេឃភ្លៀងនោះមកម្លេស៎! មិនទាន់បានទិញថ្មីទេ»លីសា
«លើកមុនម្ដងហើយ ឥលូវនេះក៏ចឹងទៀត ឯងមានគិតពីចិត្តពួកយើងទេថាបារម្ភពីឯងជិតឆ្កួតហើយ!»ជេននី
«លីសាហា៎ អូនច្បាស់ហើយឬថាមិនអី?»ថេយ៉ុង និយាយស្រទន់ៗ។
«ខ្ញុំមិនអីពិតមែន! ណាមួយរឿងដែលគេនិយាយវាក៏ពិតដែល..ចឹងខ្ញុំក៏គ្មានសិទ្ធអីទៅហាមគេនោះទេ»លីសា
«ថាមិច? ចឹងមានន័យថាឯងកំពុងតែទាក់ទងបងហ្គុកមែន?! ចុះស៊ុលអាវិញនោះ?!!»ជេននី
«ហ្ហាស៎!? ឆ្កួត! យើងសម្ដៅទៅលើរឿងដែលយើងមិនមែនជាប្អូនបង្កើតរបស់គាត់មិនមែនរឿងនោះទេ!»លីសា នាងនិយាយទាំងសើចមិនសូវសមហើយមើលទៅកាន់ជុងហ្គុកដែលញញឹមជាប់។
«បើមិនមែនក៏ល្អហើយ ព្រោះថាលីសាជារបស់បងតែម្នាក់គត់! មិនយូរទេពេលដែលបងញ៉ែអូនបានបងនិងកក់អូនទុកតែម្ដង!»ថេយ៉ុង គេចេះតែរកនឹករឿងនិយាយដើម្បីអោយបរិកាសវាមានភាពរីករាយខ្លះ។
«ហាក៎! ហួចនេះអត់ទាន់ញ៉ែបានទេមែន?!»ជីមីន
«ញ៉ែបានយ៉ាងមិចទៅ! លីសាក៏កាចបងលីសាក៏ឃាំងឃារទៀត!»ថេយ៉ុង
«ចង់បានស្រីស្អាតត្រូវតែពិបាកបន្តិចហើយ!»ឆេយ៉ុង
«ញ៉ែក៏ញ៉ែអោយបានអោយលឿនៗទៅ ព្រោះថាយើងលឺមកថាសិស្សច្បងរបស់នាងក៏ចាប់អារម្មណ៍នាងដែលហើយលឺមកថា..»ជុងហ្គុក គេធ្វើជាចង់និយាយរឿងដែលនាងបាននិយាយថានាងស្រលាញ់ស៊ូគុនប៉ុន្តែក៏ឈប់វិញពេលដែលឃើញនាងសម្លក់មកកាន់គេ។
«សិស្សច្បងមួយណាទៅបើពួកយើងសុទ្ធតែជាសិស្សដែលរៀនថ្នាក់ខ្ពស់ជាងគេហីនិង!»ជីមីន
«គឺជាសិស្សច្បងដែលគេល្បីជាមួយលីសានោះមែន!»ជេននី
«ថាមិច?! នេះសិស្សច្បងស៊ូគុនចាប់អារម្មណ៍ឯងមែន!?»ម៉ូកា សួរទៅលីសាទាំងភ្ញាក់ផ្អើល។
«ចឹងបានន័យថារូបដែលឯងឈរអោបគ្នាជាមួយគាត់ជាការពិតមែនទេ!!?»ជេននី មិនគួរអោយចង់ជឿ។
«ស្ដាប់ខ្ញុំសិនបានទេ!! គឺខ្ញុំមិនបានទាក់ទងគ្នាជាមួយគាត់ទេហើយក៏គ្មានរឿងនោះកើតឡើងដែរ»លីសា
«ហីចុះរឿងឯងទៅឈរអោបគ្នានៅមុខសាលានោះ?»ម៉ូកា
«រូបនោះជាការពិតពិតមែន!»លីសា ដកដង្ហើមធំ។
«ឯងកុំប្រាប់ណាថាឯងមិនបានទាក់ទងគ្នាហើយរូបអោបគ្នានោះគ្រាន់តែអោបគ្នាលេងណា៎!!»ឆេយ៉ុង
«មិនមែនបែបនោះទេ គឺ..ពេលនោះយើងចេញពីឡានរបស់គាត់ហើយគេមើលមកច្រើនពេកដល់ពេលចឹងទៅខ្ញុំវាភ័យហើយដើរមិនបានប្រយ័ត្នក៏ជំពប់ជើងរកដួលតែគាត់ក៏ជួយទ្រនិងហា៎!»លីសា រៀបរាប់មកទាំងអស់កុំអោយគេយល់ច្រលំពិសេសនាងខ្លាចថាថេយ៉ុងអន់ចិត្ត។
«ឯងចេញពីឡានជាមួយគាត់?! លីសាមិចបានជាឯងចេញពីឡានជាមួយសិស្សច្បងស៊ូគុន!!?»ម៉ូកា
«ហាស៎?! គឺ..គឺ..ឯងកុំស្លន់ពេកមើល! គឺខ្ញុំ..ខ្ញុំ»លីសា រកពាក្យដោះស្រាយមិនចេញ។
«ឯងយ៉ាងម៉េច? ឯងចេញពីឡានជាមួយប្រុសសង្ហារប្រចាំសាលាណា៎ »ជេននី
«បកស្រាយភ្លាមមក ឯងទៅស្គាល់គ្នាហើយបានជិះឡានជាមួយគ្នាជាមួយគាត់បានយ៉ាងមិច?!»ម៉ូកា
«អីយ៉ា! អ្នកទាំងអស់គ្នាមកសួរសុខទុក្ខខ្ញុំឬក៏មកសួរចម្លើយទៅនាក៎!?»លីសា
«ក៏ទាំងពីរនិង!»ជេននី
«គាត់និងយើងគ្រាន់តែស្គាល់គ្នាធម្មតាប៉ុណ្ណោះ! គឺស្គាល់គ្នាដោយចៃដន្យ»លីសា
«ឯងស្គាល់គាត់យ៉ាងម៉េចប្រាប់យើងផង យើងក៏ចង់ស្គាល់គាត់ដូចគ្នាដែរ!»ជេននី
«ថ្ងៃនេះខ្ញុំអារម្មណ៍ល្អខ្ញុំប្រាប់ក៏បាន!»លីសា នាងនិយាយទាំងញញឹមព្រោះតែនាងទើបតែនឹកឃើញគំនិតថ្មីមួយ។
«ហាមកុហកអោយសោះណា៎!»ជេននី
«គឺ..ថ្ងៃមួយយើងឈ្លោះគ្នាជាមួយបងហ្គុកហើយគឺឈ្លោះខ្លាំងទៀតផង ហើយឯងដឹងថាមានរឿងអីទៀតទេ?!»លីសា សួរទៅជេននី។
«អីយ៉ា យើងធ្វើមិចនិងដឹងទៅ! ឯងមិចក៏មិននិយាយមក»ជេននី
«គឺបងហ្គុកបានទម្លាក់យើងចោលនៅកណ្ដាលផ្លូវដែលគ្មានគេឆ្លងកាត់ទាំងយប់ងងឹតតែម្នាក់ឯង..ទូរស័ព្ទក៏គ្មានមានតែអាវរៀនដៃខ្លីនិងសំពត់រៀនខ្លីមួយជាប់ខ្លួនអោយគត់»លីសា នាងនិយាយទាំងធ្វើមុខកំសត់។
«អាហ្គុកចង្រៃ! មិចបានជាឯងធ្វើបែបនេះដាក់ប្អូនឯងទៅកើតហាស!?»ជីមីន
«នាងជានាក់ចង់ចុះដើរខ្លួនឯង! យើងមិនបានបង្ខំផង»ជុងហ្គុក មិនខ្វល់សូម្បីតែបន្តិច។
«បងជ្រុលពេកហើយ!»ជេននី
«បងជាអ្នកដេញខ្ញុំចេញច្បាស់ណាស់! ហ៊ឹក-ហ៊ឹក»លីសា ធ្វើជាយំដោយគ្មានទឹកភ្នែក។
«ឯងកុំប៉ិនសម្ដែងពេកបានទេ!»ជុងហ្គុក
«បងស្ងាត់សិនបានទេ! លីសានិយាយបន្តទៀតទៅ»ជេននី
«ក្រោយពីគាត់ចេញឡានផុតទៅខ្ញុំក៏មិនដឹងថាទៅណាទៀតដែលគឺចេះតែដើរទៅមុខតែម្នាក់ឯងដោយមិនដឹងថាពេលណាទើបអាចចេញផុតពីវិថីផ្លូវដ៏សែនស្ងាត់និងងងឹតនេះឡើយហើយមេឃក៏ចាប់ផ្ដើមភ្លៀង ភ្លៀងកាន់តែខ្លាំងទៅៗហើយដោយសារតែរងារពេកខ្ញុំក៏សន្លប់នៅកណ្ដាលផ្លូវក្រោមតំណក់ទឹកភ្លៀងដែលធ្លាក់មកជាច្រើនតែម្ដងទៅ»លីសា
«ហើយយ៉ាងម៉េចទៀត?!!»ម៉ូកា
«ហើយពេលដែលខ្ញុំបានដឹងខ្លួនមកវិញ..ខ្ញុំក៏..»លីសា និយាយដល់ត្រឹមនេះនាងក៏ឈប់ហើយក៏ញញឹម។
«ពេលដឹងខ្លួនវិញឯងយ៉ាងម៉េច? និយាយមកយើងចង់ដឹង!»ជេននី
«គឺ..ខ្ញុំនៅលើក្នុងបន្ទប់របស់សិស្សច្បងស៊ូគុនរួចទៅហើយ..»លីសា
«ហ្ហាស៎!! គាត់បានយកឯងទៅបន្ទប់គាត់ផងឬ?!!»ម៉ូកា
«ត្រូវហើយ ដាក់អោយគេងលើគ្រែរបស់គាត់ទៀតផងណា៎! ហាសហា៎ យើងឈប់និយាយត្រឹមនេះហើយ!»លីសា និយាយទាំងអៀន អោយតែនាងនិយាយឬក៏គិតពីស៊ូគុនដឹងតែនាងអៀនដោយមិនដឹងខ្លួនបែបនេះឯង។
«គេងលើគ្រែជាមួយគ្នាមែនទេ?!!»ជេននី
«មានបានធ្វើអីដែលទេ?!»ម៉ូកា
«ឆ្កួតមែន! សិស្សច្បងស៊ូគុនមិនមែនប្រភេទមនុស្សឆ្លៀតឱកាសដូចប្រុសៗដទៃទេ!»លីសា នាងនិយាយហើយក៏សម្លឹងទៅជុងហ្គុកបន្តិច។
«ឯងមានបានឃើញ..អឺ..របស់គាត់ទេ?»ជេននី
«ពួកឯងនេះច្រឡើមណាស់! យើងងើបពីសន្លប់មកបើកតែភ្នែកមិនចង់រួចផង ហើយយើងគេងលើគ្រែរបស់គាត់ រីឯគាត់គេងលើសាឡុង! មិនបានគេងជាមួយគ្នាទេ»លីសា
«យើងចង់ក្លាយជាឯងដល់ហើយលីសា!»ជេននី
«ឯងដឹងទេ!..សូម្បីតែខោអាវយើងក៏គាត់បានផ្លាស់អោយដែល..ហើយគាត់យកអាវរបស់គាត់មកអោយយើងពាក់ទៀតផង..»លីសា
«លីសា!! រឿងបែបនេះហើយលីសានៅញញឹមចេញទៀតហីនាក៎! បើវាពិតជាបានផ្លាស់អោយពិតមែន..នោះ..»ថេយ៉ុង
«ថាលេងទេ! ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏មិនច្បាស់ដែលថាជាគាត់ឬក៏អត់ តែគាត់បានប្រាប់ថាជាម៉ែដោះអ្នកផ្លាស់អោយ»លីសា និយាយហើយក៏សើច។
«ឈប់សិន! ចឹងមានន័យថាថ្ងៃដែលឯងមិនបានមកនោះជាថ្ងៃដែឯងឈឺនៅផ្ទះសិស្សច្បងស៊ូគុនមែនទេ?»ម៉ូកា
«និងហើយ!»លីសា
«ហើយពេលមកវិញឯងក៏មកជាមួយគាត់?»ម៉ូកា
«អឺ..គឺចឹងនិងឯង!»លីសា
«អ៎..បែបនេះសោះបានជាថ្ងៃដែលមកសាលាវិញញញឹមស្រស់ម្លេស៎!»ឆេយ៉ុង
«ពេលនេះឈប់យល់ច្រលំបានហើយ គាត់បានជួយជីវិតខ្ញុំ ចឹងហើយកុំបង្កបញ្ហាអោយគាត់ទៀតអីណាព្រោះខ្ញុំនិងគាត់គ្មានអីនិងគ្នាទេ!»លីសា
«បែបនេះហើយថាគ្មានទៀតហី?! នៅបន្ទប់ជាមួយគ្នាឡើងពីរយប់ជាប់គ្នា យើងមិនជឿទេថាឯងនិងគាត់មិននិយាយគ្នាសោះនោះ»ម៉ូកា
                    To be be continue....