Sonunda ücra bi mahalleye saptı taksici.Küçük kız eliyle şu mavi kapılı ev diye gösterdi.İclal'in gözlerindeki ışık söndü buz kesti birden.İçinden konuşmaya başladı ev demeye bin şahit.Ne kadar kötü bi halde şimdi bu minik burda mı oturuyor.Gözlerini kırpıştırdı kendine gelmeliydi.Ama gelemedi bi süre sonra taksicinin hırıltılı sesiyle irkildi birden.
İnecek misiniz abla?
Şeyy evet evet küçük kızımız inecek.Hadi canım in sen ben işten çıkınca seni almaya gelirim.Çantasından mavi mürekkepli sevdiği kalemini çıkardı ver bakayım elini dedi ve birseyler yazdı hızlı hızlı.Bu benim numaram birşey olursa yada olmazsada ara her zaman açık dedi ve vedalaştılar aşağı indi kız.
Dudaklarına yayılan tebessümle İclal'in içini bir kere daha ısıtmıştı.İclal küçük kıza elini salladı ve taksiciye gidebiliriz dedi usulca.Yol boyunca gördüğü manzara hala aklındaydı.Sorular aklını yormaya devam ederken taksi durdu birden bire ani bi frenle.
Abla burası mı dedi aynı ses tonuyla taksici.
Evet burası.Kolay gelsin iyi günler diyerek indi arabadan.Apartmana doğru ilerledi dalgınlıkla girdi evine.Girdi ama hiç girmemiş gibi ilerledi karanlık holde..
YOU ARE READING
Gönül Yorgunları
Non-FictionBu eyleme başlama sebebim sizden ötürü bayım.Öznesi siz olan bu karamsar kompozisyonları yazmaya siz zorladınız.Ya da durun yoksa ben mi çok hevesliydim yazmaya ?
