Gece tüm karanlığıyla çökmüştü yine.İclal yatmıştı yatağına ve hiç kıpırdamadan düşünüyordu sadece ama ne garip ki artık düşünmemesi gerektiğini düşünüyordu.Bunu isterken bile aynı şeyi yapıyordu.Zaten onun olayı bu sürekli düşünüp,çok düşünüp kendini yıpratmaktı.Bunu yapmak istemiyordu.Canı çok yanıyordu.Pişmanlık duymak ağlamak istemiyordu.Herşeyi,herkesi bitirip her anında gülmek ve güldükten sonra da asla pişman olmak istemiyordu.Kimi kırdığını kime ne dediğini düşünmek ağır geliyordu.Ve karar kılmıştı bu gece sondu herşeye herkese tüm eskilere veda vaktiydi artık.Emindi kendinden hem de hiç olmadığı kadar.Saçma sapan insanlar için acı çektiği yetmeliydi.Bundan sonra düşünülecekleri onlar bileceklerdi...
Evet iyiyim gerçekten.derken elinin tersiyle gözyaşlarını siliyordu.
Seni hatırlamamak mümkün,seni herşeyimden çıkaracağım çünkü senden nefret bile etmiyorum neden mi? Ne istediğini bilmeyen biri zaten benim olmasın.Senin için ağladığım son gece bugün elveda.Seninle ilgili hayaller,acılar,düşünceler,gözyaşlarının ömrü bu geceye kadarmış.dedi ve silip gözyaşlarını yeniden kapattı gözlerini büzülerek sağına döndü uykuyu bekledi ve çok sürmedi bu bekleyiş diğerleri gibi uyudu hemen.Gece iyice sessizleşmişti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gönül Yorgunları
Non-FictionBu eyleme başlama sebebim sizden ötürü bayım.Öznesi siz olan bu karamsar kompozisyonları yazmaya siz zorladınız.Ya da durun yoksa ben mi çok hevesliydim yazmaya ?
