Gönül Yorgunları

Yeni Bir Önsöz

Çok yorgun olmasına rağmen uyuyamamıştı İclal.Dönüp durdu çift kişilik hep tek yattığı tasarımı sade olan rahat yatağında.Dönerken iyice azmış özlemini farketti.Artık başa çıkamıyordu.Bugün tuttuğu gözyaşlarını bırakıverdi birden.Ağır geliyordu tutmaya çalışmak onları.Gizlemeden ağlamak istiyordu.Ve ağlamaya başladı da.Ona öyle bir haykırsa özlem hasret bitecek gibi.Sustu,gözyaşlarını sildi toparlandı yatakta oturup ardına yaslandı.Komidinin üzerindeki lambayı açtı.Uykusunun kaçtığı belliydi.Bugün aldığı kitap aklına geldi,kalktı kapının yanındaki gizli dolap bölmesini açtı bir sürü kitap vardı hep okurdu İclal okudukça azalırdı bazen acısı.Kitabı oraya koymuştu aldı kitabı sonra yatağa gitti.Önsözlerin hepsini okuyamazdı oldu olası biraz okuyup bırakırdı.Bu kitaptada öyle yapacaktı ki hoşuna gitmişti okudu sonuna kadar.Yazar doktormuş demek diye mırıldandı bir ara hıı hemde başhekim haa vay be diye devam etti mırıldanmasına.Sonra kitabı okumaya başladı.Okudukça okuyordu.Beğenmişti sanırım buruk bir gülümseme yayıldı yüzüne.Biraz olsun acısı,özlemi hafiflemişti.Yüzünde ki hüzünlü çizgiler bir an olsun gitmişti.Ve kendine bir ortak bulmuştu.Aynı acıları yada aynı olmasa bile terkedilmişliği olan bu yazarı benimsemişti.Bir an hayal etmek istedi yüzünü,boyunu,saçlarını ama hayal edemedi.Bu kadar çok acılı yazılmış satırlar kafasında ki kurduğu adamların hiçbirine ait gibi durmuyordu.Ve düşünürken kapanıvermişti göz kapakları koyu bir uykuya dalmıştı gecenin iki buçuğunda masumca.