One Step Away ^HyunLix^

14-"Seul'de Bir Yemin"

---

Aylar geçmişti…
Felix ve Hyunjin, o gergin sabahın ardından birbirlerini yeniden tanımış gibiydiler. Konuşmuş, susmuş, sarılmış… ama en çok da affetmeyi öğrenmişlerdi. Şimdi artık bu sevginin adını koyma zamanı gelmişti.

Seul’ün kıyısındaki küçük bir tapınakta, sakince esen rüzgâr, kiraz çiçeklerinin yapraklarını savururken, bir masa kurulmuştu.
Çok kalabalık bir düğün değildi bu. Aksine; Felix’in annesi, Hyunjin’in küçük kız kardeşi, Minho’nun sevimli kahkahaları ve birkaç yakın dost…
Ama o anda, her şey tamam gibiydi.

Felix, beyaz sade bir takım giymişti. Hyunjin ise siyah zarif bir ceket, içine beyaz gömlek giymişti. İkisi de klasik değildi, tıpkı hikâyeleri gibi.

“Felix Lee, bu hayatta ne olursa olsun, elini bırakmayacağına söz veriyor musun?” diye sordu nikâh memuru.

Felix, gözleri dolu dolu Hyunjin’e baktı. “İlk günden beri yalnız kalmaktan korkuyordum. Ama seni tanıdığımda, yalnızlık kelimesi anlamını yitirdi. Elini bırakmam, Jinnie. Asla.”

Hyunjin’in sesi titriyordu. “Felix, seninle ilk tanıştığım günü hatırlıyorum. Dünyaya karşı ne kadar güçlü olduğunu görmüştüm. Ama sonra fark ettim, benim gücüm de sendin. Sana söz veriyorum. Bu hayat boyunca, her zaman yanında olacağım.”

Minho, izleyenlerin arasında gülüp zıplarken, kalabalıktan kahkahalar yükseldi.

Ve sonra…
“Şimdi birbirinize sarılabilir, bu yolculuğa birlikte adım atabilirsiniz,” dedi memur.

Felix ve Hyunjin birbirlerine sarıldılar. Sessizce, hiçbir söz söylemeden…
Çünkü bazı duygular kelimelerle anlatılamazdı.
Ve o an, Seul’de, yalnızca gökyüzü değil, kalpleri de aydınlıktı.

---

O gece, küçük evlerinin çatısında birlikte otururken, Felix başını Hyunjin’in omzuna yasladı.
“Evliyiz artık,” dedi fısıltıyla.

Hyunjin, ona sarılarak gülümsedi. “Ve sonunda her şey gerçek oldu.”

Seul sokaklarında geçen acılar, doğum, ayrılık, kavga… hepsi yerini büyük bir sevgiye, birliğe ve en önemlisi “aile”ye bırakmıştı.

---